Ljósberinn - 01.04.1942, Síða 7

1-.J0SB E RINN
51
Niö var ,'i'tíð lil einskis. En e i n h v e r n-
* í m a hlutu vonir hennar að rætast.
Nú var Jóhannes orðinn 15 ára. Pá var
Það einu sinni að hann kom að máli við
móður sína og bar fram fyrstu bónina.
■St‘in hann hafði á æfi sinni látið í ljós.
Hann hafði drukkið í sig hvert or8 í
^ömlu sögunum og árangur þess kom nú
1 l.tos. Mann var orðinn þreyttur á fátækl-
'"ni. Vald og auður var það eina.. sem
Þonum l'annst gefa lífinu gildi.
*£g er að hugsa um að fara þangað!
^ítnnig hljóðaði fyrsta bón hans. Hjarta
e6kjunnar nam næstum-staðar af hræöslu.
Hún fór þess á leit við son sinn að hann
hætti við fyrirætlun sína, en þegar hún
^;d ekkri þokað honum hársbreidd, bað
hún hann eins og ambátt myndi biðja
Hfeanda sinn. að léyfa sér a. m. k. að fara
"mð honum. Henni liafði dottið snjallræði
1 hug. Ef þau flyttu til litla þorpsins við
hiallsræturnar. þar sem gömlu kastala-
'’astirnar \oru. myndi hún, þar eins og
ll(,r. gota unnið fyrir þeim með handa-
v,|mu sinni. og sonur hennar komist na-r
'a'-lala rústunum.
Það gekk betur en hún bjóst \-ið í fyrstu,
:,ö fá hann til að samþykkja þetta. Síðan
S(l|,lu þau allt, sem þau gátu eltki flutt
'aeð sér og héldu síðan til hins fjarlæga
••fangastaðar.
Á leiðinni þangað var móðirin að hugsa
11,11 það. að ef til vill vrði þessi ferð þeim
göðs. Ef til vill myndi þessi breyting
'afbætandi áhrif á drenginn hennar. Eí
111 vill rnyndi hann nú sjá hve rangar
''"gmyndir hans um auð og völd voru,
"g hann hneigjast meir lil venjulegra
Harfa.
k-n hún varð nú, eins og svo oft áður.
hVr*r sárum vonbrigðum.
. bau voru varla búin að koma sér fyr-
j! ' Eredfey. fyrr en Jóhannes byrjaði að
'hfra uppv á fjallstindinn. Augu hans
viftruðu. þegar hann leit upp til röstanna.
.’þ'aun hans að komast inn í höllina var,
,t1s og honum hafði'verið sagt. árang'-
urslaus. Pykkur múr af grjótruðningi lok-
aði þeim vegi algerlega.
En Jóhannes missti ekki kjarkinn eitt
einasta augnablik. Á meðan móðirin leit-
aði sér atvinnu hjá hinum nýju nágrönn-
um og reyndi með öllum meðulum, sem
húr. hafði yfir að ráða, að gera litla heim-
ilið þeirra þokkalegt og aðlaðandi dvaldi
Jóhannes aleinn í fjallsauðninni og ham-
aðist með skóflu og haka við að ryðja
sér braut gegn um torfærurnar til stað-
arins. þar sem hann hugði hamingju sína
vera hulda. Vinnan var honum nærri því
um megn: það var eins og ósýnileg
mvrkraöfl berðust á móti honunr í þess-
ari m.vrku auðn. Dauðþreyttur, nærri því
örmagna kom hann heim á hverju kveldi
að ofloknu þessu tilgangslausa dagsverki.
Móðir hans tók allt af á móti honum
með ástúð og blíðu. Allan daginn beið hún
milli óttá og vonar um hvort hún myndi
nokkurntíma fá að sjá hann aftur. Hún
þreyttist aldrei á að biðja hann um að
hætta við fyrirætiun sína og leila heldur
gæi’unnar í að yrkja jörðina og vinna með
jafnöldrum sínum. heldur en á meðal múr-
steina og grjótruðnings í þessari drauga-
legu, eyðilögðu liöll. En drengurinn virt-
ist eltki heyra til liennar. Hann fór sínu
fram eftir sem áður. Hann starði út í blá-
inn og nábleika andlitið og víllta glóðin
í augum hans talaði sínu ináli um sál'ar-
ástand hans.
Svona liðu vikur og' mánuðir. Þá var
það einu sinni að móðirin tók eftir nokk-
urri breytingu á framkomu sonarins. Það
var eins og svipur hans speglaði skugga
af fjarlægri gleði. og stundum var eins
og hann ætlaði að vera vingjarnlegur við
móður sína, en vrði feiminn og hætti við
það á síðustu stundu.
»Skyldi hann vera að nálgast takmark-
ið?« hugsaði vesalings móðirin með ótta-
blandinni gleði.
Einn morgun um sólarupprás, vaknaði
hún skyndilega við það. að Jóhannes stóð
álútur við rúm hennar og horfði á hana