Ljósberinn - 01.04.1942, Síða 9

L-JÖSBERINN
13
:if)i hi'm um þessa óendanlegu stiga og
lröppur. Við og við kallaði hún nafn son-
ur síns, en því oftar sem hún kallaði, því
°ivkari varð rómuv hennar, en áfram héH
hún .... »Jóhannes! Jóhannes!«
En Jóhannes svaraði ekki.
Allt í einu stóð hún á gjárbarmi. Hér
hafði jörðin klofnað og ógurlegt hyhlýpi
fíein við augum hennar. Nú komst hún
ekki lengra. Hún féll til jarðar, og dauða-
niók færðist yfir líkama hennar, henni
s°rtnaði fyrir augum, fannst hún verða
df) sofna, og svo fann hún ekkert meir,
hvorki sorg, hræðslu né gleði.
* *
*
K'nnan morgun hafði Jóhannes staðið
v,ð rúm móður sinnar og horft á hana
eieð tárvotum augum. Hann var í mikilli
Saðshræringu. Nú var úrslitastundin kom-
J11- Þessi dagur átti að færa honum ham-
'agjuna, honum og umfram allt henni
Öha. f hjarta sínu fann hann allt af bet-
|ir 0g betur hve heitt hann elskaði þessa
uíðlyndu, ástúðlegu konu, en þótti og með-
J^dd þrjózka varnaði honum að láta til-
Jinningar sínar í ljósi. Því meir sem hún
^rði til þess að vinna bug á kaldlyndi
öans, því eiginlegri varð honum hin kulda-
,e8a framkoma.
Einhverntíma ætlaði hann að sýna það
J verkinu, hve mikils virði hún var hon-
hm, en hann ætlaði ekki að sýna það á
lleihn hátt fyrr en liann væri orðinn rík-
nr og voldugur. Jafnvel þegar hann var
htill drengur hafði það kvalið hann að
S|á, við hve mikla örbyrgð hún varð að
,lfia, og hann hafði dreymt langa drauma
l11h að hann gæti látið henni í té auð og
völd.
áfeð því að vinna bug á hræðilegum
‘‘rfiðleikum var drengurinn búinn að ryðja
Sei' hraut til gömlu hallarrústanna. T 'dag
PU'rfti hann aðeins að klifra upp hamra-
v®gginn, þá var hann búinn að ná tak-
•harkinu.
Hugur hans var í ðlýsanlegu uppnámi,
þegar hann lagði af stað áleiðis til fjalls-
ins þennan morgun. Svipur hans var enn
þá skuggalegri en venjulega. Hann fann
allt af til nagandi samvizkubits þegar
hann var búinn að hrinda frá sér blíðu-
atlotum móður sinnar. Nú var tækifæri
til að þrýsta hönd hennar ástúðlega og
kveðja hana vingjarnlega. Hvers Aægna
gerði hann það ekki? Hvers Aægna vann
hann ekki bug á þessum ógurlega kulda,
sem eitraði. líf hans.
Vinnan dreifði hugsunum hans. Hann
þurfti enn þá að nota hakann, því að heli-
isojjið var of þröngt. Það gekk seint aö
klifra upp hamravegginn og þegar hann
loksins stóð við hallarrústirnar A7ar kom-
ið kvöld.
Hann.gekk inn í höllina. Hvílíkur sig-
ur! Hann stóð á erfðaóðali forfeðra sinnn.
Allt. sem þarna var, var hans eign! Auð-
ur hans og' réttmætur arfur. Dýrgripina,
sem hann hiaul ;ið finna hér, átti hann
einn.
En hér var al]t í rústum og sundurta'tt.
Hann varð að ganga langa leið áður en
iiann fann dyr, sem ekki voru svo hrund-
tr að hann kæmist í gegn um þær. Tungi-
ið var í fyllingu og kastaði silfurliiu slcini
á liinar fjölmörgu blómstrandi rósir.
Marmaralílcneski af Maríu mey liéit
vörð við aðaldyrnar. Bros lék uhi fagart
andlit hennar og hún horfði ástúðlega á
bainið, sem hún bar í faðmi sér. Jóhann-’
esi íarmst Maríu-myndin minna ; ig á möd-
nr sina. Skjálfandi spennti hann greipar
og haðst fyrir. Það var hikanúi hæn. en
efni hennar vai heiðni um hjáip og styrk
og loforð um að gæta ráð sitt í framtíð-
inni. Hvort það loforð var gefið móðtu'
hans eða Maríu guðsmóður vissi hann
ekki.
Hann tók í hurðína. Hún var ekki læst
og hröklt nú upp með braki og brestum.
Fyrir framan sig sá hann langan gang.
Á veggjunum héngu gömul, ryðguð vopn.
Glæta af tuglsljósinu skein inn í ganginn.
sem ]á inn í stóran, dimman sal, fullan