Ljósberinn - 01.04.1942, Qupperneq 14

58
LJOSBERINN
uÍí þc'La áf því. Hann má skammast sín.
Og ac) mér heilum og lifandi skal hann
og þeir, þarna við lilaðið. fá að boijga
skaðabætnr«.
»Vertu nu ekki að þessu. pabbi minn!
Guðjón heí'ír allt af verið svo ósköji góð-
ur við mig, já, hánn liefir verið miklu
betri við mig, en hina krakkana og borg-
að mér hærra kaup. Og ekki gat h a n n
vilað. að ég yrði svona óheppin, þó að ég
héldi á þessum blaðaböggli fyrir hann á
IJerinn. Petta var alvcg í leiðinni. Og
fietia var engum öðrum að kenna, en
sjálfri mér. P'.g ætlaði að hlaupa yfir göt-
ima. En það var svo hált, að ég datt. Ef
ég hefði farið mér hægt og gengið upp
með Herkastalanum, þá hcfði ég séð híI-
:nn og þá hefði allt farið vel«.
»f£g skil bara ekkert í þér, Dídí,
hvað þu getur tekið þessu rólega! Þtl vilt
liklega segja það líka. að bílstjórinn sé
úr allri sök«.
»Já, — og ég er búin að biðja hann Guð-
jón, að sjá til þess, að þeir verði ekki
vondir við hann«.
»Eg er nú hissa!« Jón var alveg orðlaus.
»Já, elsku jiabbi, - óg þíí mátt ekki
vera vondur við hann Guðjón. Þú veizt
ekki hvað hann hefir verið vænn við mig
Hann sagði mér, að þú hefðir komið á
afgrejðsluna og verið svo ákaflega reið-
ur. Þú gerir það nú fyrir mig að tala við
hann aftur og sættast við hann. Eg veit
að þú gerir það fyrir mig, elsku pabbi.
Ég ætla að vera góð og þæg —« bætti
liún við og leit biðjandi augum á pabba
sinn.
Það kom cinhver kökkur ? hálsinn á
Jóni. Hann var líka búinn að heita því
með sjálfum sér, að vera allt af góðui
við Dídí. Og aldrei hafði hann fundiö
það eins vel og einmitt nu, aö hann átti
góða dóttur. Hann ætlaði að fara að segju
eitthvað, en í því kom garnla nuíman inn,
og gerði honum skiljanlegt, að nú inætti
hann helzt ekki tefja lengur.
Hann stóð upp og Dídí rétti aftur fram
Lanclid mitt
Nor&urljóm landid níitt,
Ijómar vorn i skiúi;
blómaskrautið býður sitt,
hromniU, hverjum vind.
Þér ég unni af anda’ o<j sál
æfin mín nœr þrýtur,
Þitt dhf/ra ástarmái
aliru virðing hlf/tur.
Elsk'ulega eyjan min,
i/zt oió norðurhjam,
éc/ ar módurörmum þín
aldrei lífs mun fara.
Lífs fiá dagur liðinn er
og tjósið œfi dvínar,
hvildar nýt ég fxí hjá þér,-..
það eru vonir mhmr.
G. P.
báðtír hénclurnar og vafði hendleggjunum
um hálsinn á honuni.
»Ætlarðu að gera þetta fyrir mig. elsku
pahbi minn?« hvíslaði Dídí.
»Já«, hvíslaði Jón, og þó hálf-dræmt.
»Og líði þér nú vel! Nú get ég líklega ekki
komið til þín fyrr en á sunnudag«.
»Eg veit það. En mér líður vel hjá fólu-
inu hérna. Og þakka þér fyrir! Vértu
'iless«.
»Verlu hlessuð Dídí mín! Mer þ.vkir
vænt um hvað þú ert róleg. r. Og ég skal
hitta Guðjom.
»Ég hið kævlega að heilsa honum«, kall-
aði Dídí á eftir pabba sínum, þegar hann
var að fara út úr dyrunum. Frh.
011)111 Icm'ikIim'! Sl.uKid l'lnrtlO .vlikiir (iii
nlTi'iitO Jiví iiy.iii 'kaiiprniiui'!