Ljósberinn - 01.05.1945, Blaðsíða 23

LJÓSBERINN
Strákurinn sat kyrr og hló að kenn»
aranum. Hann taldi víst, að liann væri
að gera að gamni sínu. Kennarinn bauð
það þá næsta dreng og sagði:
„Taktu þetta úr, það er þitt‘4.
Drengurinn hélt, að hinir krakkarnii’
myndu lilæja að sér, ef hann tæki við
úrinu og hreyfði sig því ekki. Svona gekk
kennarinn á röðina og bauð næstum öll-
um börnunum árið, en ekkert þeirra vildi
þiggja hina framboðnu gjöf. Seinast kom
hann að minnsta drengnum. Þegar lion-
um var boðið úi-ið tók hann við því og
stakk því í vasann. Hinir fóra allir að
hlæja.
„Mér þykir vænt um það, vinur minn‘‘,
sagði kennarinn, „að þú trúðir orðun
mínum. Urið áttu. Gættu þess vel. Og
mundu að draga það upp á kvöldin“.
Nú litu liinir krakkarnir undrandi upp
og einn þeirra sagði:
„Kennari, það er þó ekki alvara yðar,
að hann eigi úrið? Þér ætlizt þó ekki
til að hann þurfi ekki að skila því?“
„Jú“, svaraði kennarinn, „víst þarf
hann ekki að skila því. Hann á það“.
„Æi, ég vildi að ég hefði vitað það,
þá hefði ég sannarlega þegið það!“
Falleg huggun.
Einu sinni var mikilsvirtur prestur í
Edinborg. Hann þjónaði stórum söfnuði
en gleymdi samt ekki smælingjunum. Eitt
kvöld í viku var það vandi hans að fara
á barnaspítalann þar í borginni og tala
eitthvað fallegt við börnin, sem þar voru.
Sum þeirra komu og fóru, önnur voru
með ólæknandi sjúkdóma, ýms áttu
skammt eftir. Einu sinni rakst prestur-
inn þar á sex ára dreng úr fátækrahverf-
inu, sem átti mjög bágt. Það átti að taka
af lionum fótinn. Og að vonum kveið
hann því ákaflega mikið.
Presturinn reyndi nú að liugga dreng-
inn og sagði:
„Hann pabbi þinn kemur og verður
hjá þér“.
„Nei“, sagði drengurinn, „pabbi minn
er dáinn, hann getur ekki verið hér“.
„Jæja, þá kemur liún mannna þín“.
„Mamma mín er heima. Hún er lasin
og getur ekki komið“.
Presturinn gat ekki komið sjálfur svo
hann sagði:
„Þú veizt, að hjúkrunarkonan hérna
er ákaflega barngóð, hún verður afar góð
við þig“.
Drengurinn beygði hálfgerða skeifu og
sagði:
„Kannske Jesú verði lijá mér“.
Næst þegar presturinn kom á spítal-
ann var litla rúmið autt. Frelsarinn hafði
komið og tekið drenginn til sín. ^
Þjónar Drottins.
Ung stúlka, dóttir einhvers auðugasta
kaupmannsins í Lundúnum veigraði sér
við að tala mikið um Krist við aðra, en
hún fann samt ráð til þess að þjóna hon-
um. Á hverju sunnudagskvöldi fór hún
að heiman úr allsnægtunum og til gam-
als manns, sem ekki kunni ensku, held-
ur aðeins keltnesku. Stúlkan kunni kelt-
nesku og nú sat hún á hverju sunnu-
dagskvöldi og las fyrir gamla manninn,
því að hún hafði komizt að því, að þann-
83