Ljósberinn - 01.05.1945, Page 26

LJÓSBERINN
Og ef svo hefði verið, þá hefði hún
líka komizt hjá þeirri sáru kvöl að verða
að skilja við Fritz Hollfeldt, sem hún
hafði gefið alla ást síns unga hjarta.
Framtíðarhorfur hans voru hinar björt-
ustu. Honum voru allir vegir færir. Og
víst er það, að ef faðir Hedvigs liefði eigi
dáið svona snemma, þá mundi Fritz hafa
orðið samfélagi hans með dugnaði sínum
og kostgæfni og þá hefðu allir hennar
fögru draumar orðið að sannreynd.
En svo kom dauðinn og batt enda á
kaupsýslustarf föður hennar; var þá
verzlunin tekin til skiptameðferðar; hin
litla upphæð, sem afgangs var, gekk til
að kosta útför móður hennar. Fritz stóð
aftur allslaus uppi; allar hans björtu
vonir höfðu brugðizt.
Og veslings Hedvig varð nú líkt og
kóngsdóttir í álögum, lokuð inni hjá ill-
úðlegri og gamalli norn og vissi ekkert
hvað Fritz leið. Hún gat ekki hugsað sér
nema tvær skýringar á því máli; annað-
hvort hefði Fritz gleymt henni, eða
frænka hefði tekið bréf hans og falið
þau; hún gat trúað liinni harðbrjóstuðu
frænku sinni til alls ills.
Einu sinni bar svo við síðla á fögr-
um, sólbjörtum sunnudegi, að frænka
Kunz sat út við gluggann og var að lesa
í dagblaði, en Hedvig var að sauma í.
Þá var hringt og þernan kom inn með
nafnspjald; rétti hún það að Hedvig og
lét þau orð fylgja, að hinn ungi herra
biði hennar í gestasalnum.
Hedvig kafroðnaði og leit á frænku
sína; ekki aftraði hún henni frá að fara,
og lét heldur ekki á sér finna, að hún
86
ætlaði að verða henni samferða inn í
salinn.
Viðtal þeirra varð þó ekki svo stutt.
Loksins var þó hurðinni lokið upp og
Hedvig gekk inn í dagstofuna. Aldrei
hafði hún verið jafn björt yfirlitum, síð-
an móðir liennar dó og var nú ár liðið
síðan. Og það var heldur ekkert undar-
legt, því að Fritz hafði sagt henni að
hann hefði sótt um stöðu í sama bæn-
um og hún átti heima í, og þó að sú staða
væri enn allrýr, þá liefði hann beztu
vonir um, að hún mundi blómgast mjög
á nokkrum árum.
En samt sem áður lét Hedvig hugfall-
ast, þegar henni varð litið á hina köldu
og steingervingslegu drætti; gat hún því
með herkjum stunið upp beiðni um að
hún mætti leiða fram gamlan vin sinn
frá fæðingarborg sinni. Kunz frænka
hneigði liöfuð við því kæruleysislega, en
sýndi þó þann kærleika að bjóða hinum
unga manni til miðdegisverðar. En með-
an á máltíðinni stóð, sat hún stöðugt eins
og grýlukerti á milli hinna ungu vina,
svo að Fritz varð að leggja fram allt það,
sem hann átti til af ástúð og glaðværð,
til þess að ekki slitnaði upp úr samtal-
inu.
En þrátt fyrir þessar þurrlegu viðtök-
ur, kom Fritz þó oft þangað; en að öðru
leyti mætti segja jungfrúnni það til hróss,
að hún lagði aldrei bönd á samvistir
hinna ungu vina; hún sat að mestu í her-
bergi sínu. Og þegar hinir léttu hlátrar
þeirra og gaman barst inn til hennar, þá
varpaði hún oft öndinni mæðilega.
Eitt kvöld, er Fritz var farinn kom
Hedvig titrandi inn til frænku sinnar.