Ljósberinn - 01.05.1945, Qupperneq 28

L JÓ SBERINN
ekki hægt að hugsa sér en Kurt Bernau,
en ekki var liann mjög lineigður til sparn-
aðar, en hann var vélfræðingur og afar-
duglegur verkmaður. Ég hafði frá ung-
um aldri orðið að vinna fyrir mér með
kennslu og lært að hafa glöggar gætur
á útgjöldum mínum. I öllu öðru tilliti
áttum við mætavel saman og við unn-
um hvort öðru trútt og innilega. En hve
við byggðum okkur marga háreista loft-
kastala. Þegar æskuraddirnar ykkar,
ungu vinir, bárust hingað inn í einmana-
legu stofuna mína, þá laukst liðna tíðin
upp fyrir mér í draumi. En við áttum
ekki fagurt heimili, þar sem við gátum
liitzt, ekki annaö en fátæklegt herbergi
og öll húsgögnin þar voru að láni. Kurt
eyddi því öllu, sem hann vann sér inn
og gat aldrei lagt neitt fyrir. Og það,
sem mér tókst að aura saman ineð sparn-
aði nægði ekki fyrir sæmilegum liúsbún-
aði. Ég vildi eiga mér heimili og hélt
því fastlega fram. Kurt sagði þar á móti
að við gætum Ieigt okkur nokkur her-
bergi með húsbúnaði öllum. En ég héll
fast við ákvörðun mína og lýsti því yf-
ir, að ég giftist honum ekki meÖan hann
hefði enga stöðu nokkurn veginn ábyggi-
lega. Og þá hélt ég, að ég hefði farið
næsta hyggilega að ráði mínu, Hedvig.
En gæti ég nú lifað líf mitt upp aftur,
þá mundi ég láta mér vel lynda eina ein-
ustu stofu, hversu fátækleg sem hún
væri og öll húsgögnin að láni.
Og nú léið hvert árið af öðru. Ef ætt-
ingjar mínir hefðu þá gefið mér dálítið
brot af þeim auðæfum, sem ég á nú,
til þess að ég gæti stofnað heimili — já,
þá væri hún frænka þín ekki hérna ógift
og gömul, fátæk af hamingju og ást.
Kurt fór að örvænta að taldi enga leið
að ná markinu nokkurn tíma. Góðir vin-
Jr mínir og ástúðugir frændur gerðu sér
að skyldu að vara mig við þessu. Kurl
gaf sig við spilum; hann var hirðulítill
og léttúðugur og ekki líklegur til að kom-
ast nokkurn tíma áfram í heiminum. Og
þar sem ég vildi auðvitað ekki fremur
yfirgefa hann nú, er hann var orðinu ör-
væntingarfullur og vansæll en þegar
hann var fullur af lífsfjöri, þá smánuðu
þeir mig og hlógu að mér.
Þessar eiturörvar höfðu þó haft tölu-
verð áhrif, er fram í sótti. Ég setti Kurl
fyrir sjónir, livernig hann færi að ráði
sínu, ég grét og barmaÖi mér yfir ráð-
lagi hans. Gerðu þetta aldrei, Hedvig,
Fritz til handa, jafnvel þótt þér virðist
hann breyta öðru vísi en þú álítur rétt.
Þú getur Iaðað Iiann að þér aftur með
mildum, ástúÖlegum orðum, og látið liann
finna sjálfan sig, en álasanir og kvart-
anir valda reiði og beiskju.
Einu sinni var Kurt allur á burt úr
borginni. Hann skrifaði mér, að hann
ætlaði að freista hamingjunnar í annarri
heimsálfu; að öðrum kosti yrÖum við
orðin gömul og grá, áður en hann gæti
uppfyllt þau skilyrði, sem ég setti“.
Nú þagnaði frænka og brá höndum
fyrir andlit sér. Þá spurði Hedvig, full
samúðar.
„Og fékkstu engar fregnir af honum?“
„Aðeins einu sinni. Hann skrifaði mér
frá Kaliforníu, að liann vonaði, að liann
gæti komið aftur að nokkrum árum liðn-
um og sótt brúði sína. En eftir það koin
88