Ljósberinn - 01.05.1945, Side 29

LJÓSBERINN
aldrei nokkurt lífsmark frá honmn. Hann
var ekki lángefinn, veslings Kurt.
Þegar hinn mikli arfur tæmdist mér
eftir ættingja mína — mörgum árum síð-
ar en Kurt hvarf úr sögunni, þá fór ég
til Kaliforníu að leita hans. Þá fann ég
leiði hans; það var hrunið, og enginn
hirti það. Þá grét ég beiskum tárum æsk-
una okkar, og lífið okkar, sem hvort
tveggja hafði farið í rústir.
Hann dó þar einn síns liðs í örbirgð og
eymd; sjálf lifði ég einstæð og beisk í
lund, þangað til þú komst inn undir mitt
þak. Mér til mikillar furðu, varð ég þess
vör, að hið kalda og þornaða hjarta mitt,
gat þó enn falið í sér lilýjar tilfinningar.
— Þú skalt ekki verða ógæfusöm eins
og ég, Hedvig. Húsið mitt skal vera heim-
ili þitt og mannsins þíns. Æskuástir ykk-
ar skulu nú fylla það sólskini og lífið
mitt skal nú með Guðs hjálp fá dálitla
birtu yfir sig af gleði minni yfir ham-
ingju ykkar“.
B. J. þýddi.
1 LANDFRÆÐITlMA.
Kennarinn var að segja börnunum, hvað' áttirnar
hétu og hvernig þau ætlu að þekkja þær. Hann sagði,
að ef þau sneru andlitinu í norður, væri suður fyrir
aftan þau, austur á hægri hönd og vestur á vinstri
hönd.
Þegar kcnnarinn sagði þetta, var Nonni að tala
við sessunaut sinn og hlustaði ekki á það, sem kenn-
arinn sagði. Kennarinn kallaði þess vegna í Nonna
og sagði:
„Nonni, stattu upp og segðu mér og hinum börn-
unum, hvað er ])ér á liægri hönd“.
Nonni stóð upp, lyfti hægrj hendinni og sagði:
„Fyrirgefið, kennari, það er tjara, og ég næ henni
ekki af“.
Hin börniit hlógu, en kcnnarinn sagði Nonna að
tuka betur eftir nœst.
F orsæti sráðherra
Einu sinni ætlaði dauðinn að fá sér
forsætisráðherra. Hann hóaði því sam-
an öllum sjúkdómum og löstum, því að
hann var yfirboðari þeirra. Til þess að
finna þann, sem hæfur væri í ráðlierra-
stöðuna, þá lét hann alla viðstadda skýra
frá því tjóni, sem þeir höfðu gert mönn-
unum. Sá, sem beztum árangri hafði náð,
átti að hljóta stöðuna. Þeir stóðu nú upp,
hver á eftir öðrum, og það var hræðilegt
að hlusta á það, sem þeir skýrðu frá.
Þegar dauðinn var búinn að heyra frá-
sögn sjúkdómanna og lastanna, rétti hann
fram hinn hræðilega sprota sinn, tákn-
ið um forsætisráðherravaldið, og sagði
við drykkjuskapinn: „Þú hefur unnið til
stöðunnar! Því að mennirnir þekkja oft
bræður þína og ættmenn og verjast þeim
á allan hátt, en þú ert þeim oft sem vin-
ur í nauðum. Mennina hryllir ekki við
að láta þig sitja til borðs með sér og
finnst þú jafnvel vera skemmtilegur ná-
ungi og eru ekki sjaldan lireyknir af því
að liafa þig sem gest. Þú veizt, hvern-
ig þú getur náð þeim á þitt vald og drottn-
að yfir þeim, og þú skalt sannarlega fá
tækifæri til þess að ganga milli bols og
höfuðs á þeim og fylla mína köldu klefa.
Þú skalt verða fyrsti ráðgjafi minn.
Sveiflaðu hinum svarta sprota þínum!“
Bið þií Guð um að hjálpa þér til þess
að brag'Sa aldrei áfengi. Það er örugg-
asta ráðið til þess, að \£rða því ekki að
bráð.
„Pétur Bingó“ þýddi.
89