Ljósberinn - 01.05.1945, Blaðsíða 30

LJÓSBERINN
Afturhvarf Grétu litlu
Það, sem hér verður sagt frá, bar við
þegar hún Gréta litla var send ein í búð
í verzlunarerindum í fyrsta sinn.
Mamma hennar var að vísu hálf smeyk,
að senda hana þetta, því að Gréta var
ekki nema sex ára. En þetta var stutt leið
og Gréta var óvenjulega skír og dugleg
stúlka eftir aldri. Þar að auki hafði
mamma hennar engan annan til að fara
þetta fyrir sig, og hún gat ekki farið sjálí
frá litla bróður. Það var heldur ekki
margt né mikið, sem Gréta átti að kaupa
Það var bara gerduft, sem mömmu henn-
ar vantaði til bökunarinnar.
Afgreiðslumaðurinn í búðinni var
einkar barngóður og þekkti svo að segja
hvert barn í bænum. Hann þekkti Grétu
litlu líka og vissi að þetta var í fyrsta
skipti, séín hún kom inn í búðina í verzl-
unarerindum. Honum þótti hún dugleg.
að geta hjálpað mömmu sinni í þessu og
gaf henni tvær hveitibollur í verðlaun
fyrir og uppbót á viðskiptin.
Gréta litla hneigði sig djúpt og þakk-
aði fyrir sig. Svo flýtti hún sér heimleið-
is. Þegar hún var komin dálítinn spöl
áleiðis, mætti hún manni með lítinn
brúnan hest fyrir vagni og var timbur-
hlaði mikill á vagninum. Þetta var í all-
mikilli brekku og streittist hesturinn við
að draga þetta þunga hlass upp brekkuna.
en það leit út fyrir að honum reyndist
það um megn. Maðurinn með vagninn,
mikill vexti og svartskeggjaður, kippti
stöðugt í taumana, og lét óþvegin ókvæð-
isorð dynja yfir liestinum og gaf honum
auk þess ósvikin liögg með svipu sinni.
Gréta liafði numið staðar og horft á
þetta um stund og fór svo allt í einu að
gráta. Hún hljóp til mannsins, þreif í
kápuna hans og sagði: „Æ, sláðu ekki
hestinn svona, sláðu hann ekki svona
mikið!“
En við það varð maðurinn enn verri.
„Snáfaðu frá, anginn þinn!“ öskraði
liann og barði hestinn tvö bylmings högg.
Þá datt Grétu allt í einu nokkuð í hug,
sem mamma hennar var oft vön að segja
við hana, þegar henni þótti hún ónýt að
borða: „Borðaðu þetta, barnið mitt, svo
að þú verðir stór og sterk“.
Gréta fór í mesta flýti ofan í pokann
sinn og tók aðra bolluna úr honum og
lxljóp með hana til hestsins og reyndi að
stinga henni upp í hann.
„Éttu nú þetta eins fljótt og þú getur,
aumingja litli liestur, svo að þú verðir
nógu stór og sterkur til þess að draga
vagninn upp brekkuna!“ sagði hún.
Manninum féllust hendur og hann
eldroðnaði upp í hársrætur.
Hesturinn þefaði af hollúnni og virt-
ist ekki viss um hvað hann ætti að gera.
Fyrst leit hann hikandi á manninn og
svo á litlu stúlkuna, sem talaði svona
vinsamlega til hans, og loks tók hann
bolluna upp í sig í flýti og át hana.
Þá gekk maðurinn til Grétu litlu,
klappaði á kollinn á henni og sagði vin-
gjarnlega:
90