Ljósberinn - 01.05.1945, Blaðsíða 32

LJÓSBERINN
SEGÐU ALLTAF SANNLEIKANN
Ungur skrifstofumaður var settur í
fangelsi fyrir svik. Hann átti konu og
börn. Meðan liann sat í fangelsinu, fór
hann að hugsa alvarlega um framtíð sína,
konu sinnar og barna. — Hvað mundi
verða um þau. Mundu þau ekki snúa við
honum bakinu, þegar hann kæmi út úr
fangelsinu. Ef til vill mundu allir fyr-
irlíta hann héðan af. Aldrei mundi hon-
um framar verða trúað fyrir ábyrgðar-
miklu starfi liéðan af. AtVinnulaus vesal-
ingur yrði hann. Hvernig ætti liann að
geta séð fyrir heimilinu héðan af? —
Þetta voru sárar hugsanir og þungar
áhyggjur, sem ollu honum margrar and-
vökustundarinnar í fangelsinu. — Hon-
um leið oft illa.
Kvöld nokkurt sat fangelsispresturinn
hjá manni þessum og var að tala við
hann.
„Nú á ég bráðum að losna héðan“,
sagði fanginn. „Hvað verður þá um
mig?“ Hann laut áfram og faldi andlit-
ið í höndum sér. Höfug tár hnigu nið-
ur á gólfið.
„Vertu rólegur“, sagði presturinn.
„Bið þú Guð að fyrirgefa þér yfirsjónir
þínar, og taktu þá stefnu, að gera það,
sem er rétt og segðu alltaf sannleikann.
Þá mun Guð greiða götu þína. Hann er
vinur syndaranna. Náð hans varir að ei-
lífu“.
„Hvað meinið þér, prestur góður?“
sagði fanginn. „Þegar ég er sloppinn
héðan, og fer að leita fyrir mér um at-
vinnu, væri þá nokkurt vit í því að segja
að ég hafi verið í fangelsi fyrir svik“.
„Já, það er einmitt það, sem þú átt að
gera“, sagði prestur.
Áður en þeir skildust lofaði fanginn
prestinum að gera þetta. —
Nú liðu mörg ár.
Kvöld nokkurt var drepið á dyr hjá
prestinum. Presturinn stóð upp frá skrif-
borðinu sínu og gekk til dyranna. Uti
fyrir stóð prúðbúinn maður, með glöðu
ýfirbragði. Prestur þekkti liann ekki og
spyr hann að nafni. Komumaður kvaðst
vera fanginn, sem presturinn liafði forð-
um talað við í fangelsinu. Kvaðst hann
nú kominn til þess að þakka honum fyr-
ir góðu ráðin, sem prestur hafði gefið
honum, og til þess að skýra lionum frá
því, hvernig honum hefði vegnað síðaii.
Þegar prestur hafði boðið manninum
til sætis inni í stofu sinni, tók komumað-
ur þannig til máls:
„Skömmu eftir að ég kom út úr fang-
elsinu, fór ég að leita fyrir mér um at-
vinnu hjá stórri verzlun, sem vantaði
mann. Mér var vísað inn til verzlunar-
stjórans. Ég sýndi lionum meðmælabréf,
sem ég átti frá fyrri starfstíma mínum.
Þau voru yfirleitt mjög góð. Hann rann-
sakaði þau nákvæmlega. Þegar hann
hafði lokið því, kom spurningin, sem ég
óttaðist, en sem ég átti þó von á. „Hvar
hafið þér verið síðast liðið ár“, spurði
hann. Mér sortnaði fyrir augum, og ég
fékk ákafan hjartslátt. Ég áttaði mig þó
brátt og sagði skýrt og greinilega: „í fang-
elsi“.
92