Ljósberinn - 01.01.1946, Blaðsíða 4

4
LJÓSBERINN
Leitið fyrst Guðs rikis
EFTIR J E N N Y H O L M
Það var komið fram í tlesembermánuð,
— jólamánuðinn og kuldinn hafði kom-
ið snemma með allmikinn snjó.
Rósa litla sat við að lesa námsgrein-
arnar sínar, og allt í einu sagði liún: „Mér
er svo ákaflega kalt, mamma! Má ég ekki
kveikja upp í íjrninum ?“ Hún liorfði
bænaraugum á mömmu sína.
„Jú, þú verður líklega að gera það!
En gættu þess vel að fara sparlega með
eldiviðinn! Þú veizt að liann á að duga
fram yfir jólin. Við liöfum enga peninga
til að kaupa fyrir meiri eldivið. Pabbi
þinn er atvinnulaus, eins og þú veizt og
liann býst ekki við að fá neitt að gera
fram yfir jólin“. Móðir hennar andvarp-
aði mæðilega er liún mælti síðustu orðin.
„Spara,. spara!“ Það voru orð, sem
Rósa bafði heyrt dags daglega svo að segja
í lieilt ár. Þó fengu þessi orð móður lienn-
ar meira á Iiana í þetta sinn, en áður.
Mamma hennar var líka þreytt og veiklu-
leg á svipinn. Hvernig stóð á því, að lion-
um pabba liennar skyldi einmitt ganga
svona illa að fá eitthvað að starfa og ínn-
vinna sér peninga, jafnduglegur og hann
var? Ó, að hún gæti sjálf hjálpað til á
einhvern hátt að innvinna peninga, svo
að mamma liefði eitthvað til að kaupa
mat fyrir, og þau komizt lijá að krókna
úr kulda! En hún var í skólanum og hafði
nóg með það, ekki sízt undir miðsvetrar-
prófið og skólinn byrjaði aftur undir eins
eftir hátíðina.
Þegar Rósa var búin að kveikja upp í
arninum, settist hún fyrir framan hann
og tók til við lesturinn aftur. Fyrst las
liún kirkjusöguna, — um Hinrich Wich-
ern.* Hún las og las, en átti bágt með að
festa liugann við það. En því lengur sem
hún las, vaknaði áliugi liennar. Hinrich
Wichren liafði barizt við fátækt og erfið-
leika á uppvaxtarárunum. Hann var elzt-
ur af sjö systkinum og þegar liann var
á unga aldri, missti hann föður sinn svip-
lega og varð því að vinna fyrir þörfum
fjölskyldunnar. Oft kom það fyrir að
brýnustu nauðsynjar skorti á heimilinu,
en Hinrich vissi hvar hjálpina var að fá,
og liann leitaði lxennar stöðugt þar, —
hjá Guði. Og trú hans varð aldrei til
skannnar.
Rósa liélt áfram lestrinum: „Einu sinni
bar það við, að heimilið var algerlega
bjargarlaust á aðfangadag jóla. Hinrich
var að vonast eftir borgun fyrir tilsögn,
sem hann hafði veitt nokkrmn drengj-
um, en hún kom ekki. Þá fór hann að eins
og liann var vanur. Hann kraup á kné
og sagði Guði frá neyð lieimilisins og bað
liann ásjár, og hjálpin kom svo að segja
samstundis frá einum vini þeirra. Hann
sendi þeim peningaupphæð, sem nægði
fyrir þörfum þeirra“.
Frásögn þessi fékk mikið á Rósu. Þetta
var svo líkt ástæðunum á heimili liennar.
* Nafnkunnur, kristinn mannvinur, þýzkur, starf-
aði mikið að andlegum og líkamlegum liknarmalum.