Ljósberinn - 01.04.1948, Page 18

50
L.TÓSBERINN
ULRICH LÖRCKER:
SLÆM BOK
Krli.
• TTofnr nokkur komið í heimsókn til vðar
eða Lmilíu á meðan við vorum burtu?“ spttrði
baróninn. É{í hikaði umlartak við að BVará;
Af J)\ t að elilhuBstúlkan hafði bteði séð Ehilittt
Ofj talað við iiatta, Var ekki htejít að Íéytid
lieimsókti heilltar. Éf; kaiitlaðiBt JtVí Við að
fyrrvorandi skólaByBtir tiiín, sem væri af-
greiððlustúlka á vSitiiigakránrii, sehi öíið væri
sótt tií, befði Íieiinéótt okkur báðar og fært
rikkiir liokkrár ba'kiir. Baróninn skrifaði ná-
kvæntlfega lijá sér nafn liennar, aldur og
stöðu, og þaut síðan í símann, án þess að
virða mig viðlits eða skýra fyrir ntér, hvernig
á Jtessari vfirheyrslu stæði. Ég laumaðist
á eftir honum og mér til skelfingar skiidist
mér, af samtali hans við lögregluna, að stór-
þjófnaður hefði verið framinn seinni part
dagsins í húsinu. Hefði verið stolið skart-
gripum og öðruhl verðmætum fyrir að minnsta
kosti títl þiisund krónur.
Það vantaði öruggar líkur fyrir þvf, hver
þjófurinn væri, en afgreiðslustúlka í veit-
ingakránni „Fálkinn“, Emma Beer að nafni,
hefði heimsótt tvær þjónustustúlkur heim-
tlisins í fjarveru húsráðenda, og bað barón-
inn um að vinstúlka mín vrði tekin föst.
Ég var ekki í neinu vafa um að Emma
v:eri þjófurinn. Þetta óþokkakvendi hafði
ákveðið þjófnaðinn þá þegar, er hún bað
mig að sýna sér íbúðina. Þe68 vegna hafði
hún gert sér svo mikið far um að fá vitneskju
um verðmæti skartgripanna, og töskuna mína
hafði hún fengið léða til þess að láta hina
stolnu muni í. TTún hafði svo nægan tíma
til að fara aftur inn í íbúðina á meðan ég
var niðursokkin í lestur þessarar óþverra
sögu.
Eldhússtúlkan, sem sat í smnarhúsinu nið-
prsokkin, eins og ég, í að lepa gina af bókum
Emmu, hnfði heldur ekki veitt því neina at-
hygli, hvað Eriihia hafðist að.
Ef að ég héfði t?kki vérið orðin gjörBiieydd
siðferðisþrótti hiíntihi, hefði ég iiridir feíris
kaririaét Við það fvrir húsbæriduin inínuhi,
að ég íiefði farið inéð Émiriti inh í íbiiðitía
og íéð hériiii töskuna iníria; Ég Var svb kvaÍiri
og kvíðin af samvizkubiti og óttaðist svo mjög
refsinguna, sem leiða rnundi af játningu
minni, að ég reyndi að gera mér von um
að Emma mundi komast undan með þýfið,
eða að minnsta kosti neita sekt sinni.
Ég flýtti mér niður í eldhúsið og ætlaði
að taka til við störf mín, en eldlnisstúlkan
tók á móti mér með ]>ví að reka mér ræki-
lega sitt undir hvorn, og rak mig síðan og
sparkaði mér éit éir eldhúsirtti. Baróninn hafði
rekið haria éir vistinni Undir eins, fýrir að
láta gangédyrnar starida opnar og veita því
fekki einu sinni eftirtekt, er lnisbændumir
komu heim, en héin áleit nú að ég ætti sök-
ina á Jtví, að liéin var rekin.
„Þetta er allt saman þér að kenna, ræfils
drósin þín! Hefði þessi afgreiðsluBtelpa þín
ekki léð ntér þessar vitlausu bækur sínar,
hefði ég aldrei glevmt mér svona, að ég varð
ekkert vör við heimkomu húsbændanna. Þú
getur verið viss um, að þessi ágæta vinstúlka
Jiín verður uppvís að þjófnaðinum og þéi
ert henni sennilega meðsek að einhverju
levti!“
Tveim stundum seinna sat ég'grátandi inni
í herbergi mínu og var barónsfrúin ]>á ný-
búin að vera hjá mér og hafði talað mjög al-
varlega til samvizku minnar um að ég skyldi
segja henni hreinskilnislega frá öllu viðvíkj-
andj heimsókn vinstúlku minnar, þó að ég
hefði ef til vill þagað um það í fyrstu, á
meðan skelkurinn var rnestur í mér vegna