Ljósberinn - 01.04.1948, Blaðsíða 19

LJÓSBERINN
51
]>e.S8a. Hún sagði mér, að vinstúlka mín hefði
verið rekin úr vistinni á veitingahúsinu, þá
um morguninn, vegna þess að hún hefði orðið
uppvís að ýmis konar óráðvendni og nú
væri liún flúin. Grunurinn á lienni væri nú
meiri vegna ]>ess, að vitað væri, að lienni
hcfði yerið komið fvrir á uppeldisstofnun
áður en hún var komin á lögaldur, einmitt
vegna sams konar afbrots. Lögreglan hafði
einnig lagt liald á nokkuð af siðspillingar-
bókum, sem fundust í h rbergi liennar. En
syndin hafði þegar náð svo sterkum tökúm
á mér, að ég kannaðist að vísu við, að Emma
vaeri vandræðastúlka, en ég sagði ekki eitt
orð um að ég helði farið með liana inn í
íbúðina, og það þó að frúin bæði mig inni-
lega og mcð mjög góðu að segja nú sann-
leikann. Ég vonaði alltaf fastlega, að lögregl-
unni lækist ekki að hafa hendur í liári hins
flýjandi þjófs. En þessi von hrást mér hrapal-
lega. Tæpri klukkustund eftir að barónsfrúin
var farin frá mér var dyrabjöllunni íiringt
barkalega og ég fór að skjálfa af hræðslu.
Mál rómur margra manna barst inn til mín
neðan úr ganginum og ég gægðist niður og
kom auga .á hjálm lögreglumanns.
„Ó, það er þá lögreglan!11 hrópaði ég í
dauðans ótta og hljóp inn í herbergið mitt.
Ég mun hafa setið þar nálægt stundarfjórð-
ung, er þjónninn kom inn til mín.
„Þú átt að koma niður til raanna undir
eins“, hreytti hann lir sér.
Jóhanni var illa við mig og hann hrynti
niér á undan sér, en ég hlýddi skipun hans.
„Þjófadrósin, raTils ]>jófadrósin þín!“ sagði
hann. „Húsbændurnir hafa haft meira við
]>ig en okkur öll hin og svo stelur þú frá
þeim í ]>akklætisskyni!“
„Ég hef engu stolið, það hef ég alls ekki
gert!“ svaraði ég grátandi.
En þjónninn hló háðslega. „Sá ég ekki
■eðurtöskuna þína fyrir skömmu. Þessa, sem
]>essi þokkalega vinstúlka þín geymdi skart-
gripi barónsfrúarinnar í? Og livemig fór
bún að vita, að lvklarnir héngu í veggskápn-
um á ganginum, ef þú liefur ekki sagt henni
frá því?“
Mér fannst ég lieyra dauðadóm minn, c
þjónninn sagði þetta við mig. En það va
búið að yfirheyra hann og eldhússtúlkuna
„Þjófadrósin, óþokka þjófadrósin!“ kallaði
eldliÚ8stúlkan til mín, þegar ég mætti lienni
niðri í ganginum, er ég var á leiðinni inn
í vinnustofú barónsins.
„Þú liefur logið bæði að húsmóður þinni
og mér, Soffía. Nú er það þér sjálfri fyrir
beztu að þú kannist að fullu við heimsókn
vinstúlku þinnar og dyljir ekki neitt af því,
sem þú hefur aðhafst og vkkar farið á milli“.
Þessi alvöruorð sagði liúsbóndi minn við
mig, er ég kom inn, og þegar hann sá, að
ég skalf og nötraði, og gat engu orði upp
komið, bauð liann mér sæti.
Þegar ég var búin að jafna mig dálítið sagði
ég frá öllu því, er ég liafði aðhafst og farið
hafði fram á milli okkar Emrnu um daginn.
Þegar ég liafði lokiö máli mínu, sagði lög-
regluþjónninn: „Frásögn hennar virðist nú
vera mjög sennileg, og ef þér liefðuð 8agt
barnóninum eða frúnni þetta undir eins, þá
hefðum við komizt lijá að taka vður fasta.
En sökum þess að Emma Beer heldur því
liiklaust fram, að þér hafið komið henni til
að framkvæma þjófnaðinn og þér getið ekki
fært nauðsynlegar sönnur á hið gagnstæða,
]>á verð ég, í nafni laganna, að úrskurða vður
í gæzluvarðhald“.
Þegar ég heyrði þetta rak ég upp óp og
féll í ómegin. Er ég raknaði við aftur lá ég
á legubekk barónsfrúarinnar og hún stóð lijá
mei.
„Ó, að ég væri dáin. Það væri betra, en að
lenda í þessari smán“, stundi ég upp um
leið og ég reis upp.
„Ef að þér hafið enn eftir nokkurn neista
af kristinni trú, sem þér eruð alin upp í og
vaxin upp við, verðið þér að kannast við það
fyrir yður sjálfri, að ]>ér liafið unnið til þess-
arar smánar með óhlýðni yðar! Gangið nú
í yður og gerið alvarlega bót og betrun í ein-
verunni, og þá mun Guð ekki yfirgefa yður
og við munum heldur ekki sleppa af yður
hendinni með öllu“.
Baróninn kvaddi mig með liandabandi, er