Ljósberinn - 01.04.1948, Page 26

58
LJÓSBERINN
eftir hið mikla slys, þó sárið preri ekki fyrr
en eftir langan tíma.
Loks var batanum svo langt komið, að
hann fékk að fara heim, og ég fékk mánaðar
orlof til þess að stunda hann þar, þangað
til að mín þurfti ekki lengur með. Þá fór
ég aftur til sjúkrahússins míns og tók af
áliuga til við starf mitt þar, sem ntér var farið
að þykja vænt um.
En auk sjúkrahjúknmárinnar átti ég annað
áhugaefni um þessar mundir, er ég liafði
orðið fyrir hinni miklu reynslu í lífi mínu.
Það áhugaefni var slæma bókin, sem liafði
afvegaleitt mig. Ég hafði fengið að reyna það
sjálf, í æsku minni, hversu hræðilegar af-
leiðingar lestur saurbóka getur liaft fyrir ungl-
inga. Þess vegna gerði ég mér alltaf far um
að vara ungmenni, og þá einkum ungar stúlk-
ur, við þessari hættu. Og ávallt voru næg
tækifæri fvrir mig til að framkvæma þessa
fyrirætlun mína. Ég liefi hitt margar ungar
stúlkur á liðnum árum, sem Iiafa sagt mér
það sjálfar, að þær hefðu leiðst afvega fyrir
lestur slæmra bóka.
En vér megum líka vera þakklát fyrir þær
hreinu og góðu bókmenntir, sem kostur er
á, og óhætt er að leggja í hendur ungmenna.
En fremur öllu öðru fyrir hið lifandi vatn,
sem vér finnum í Biblíunni, orði Guðs.
Sj. ./. þýddi.
ENDIR.
Til „Ljósberans"
A'íí kemur loks hinn langþráSi póstur
nu’S „Ljósberannsem til mín hann ber.
Þó íiti. vaki vetrarins gjóstur,
/xí veitir Ljósberinn yl og gleSi mér.
Ef börnin vildu Ljósberann láta sér skína
nýtt líf og þrótt þau öSlast mundu þá,
því vil ég honum litla liSsemd mína
og Ijúfa þökk í bundnu rnáli tjá.
Vinur.
Sumarkvæði
eftir GUÐMLiND STKFANSSON frá Ósi
á Skógarslrönd. — Hann anda'ðist unjuir.
Sólfœlin ský sér hrdöa af himni viSwn,
híunnœturskuggar lœfiast burt ár hlíSum.
Döggþvegin blómin ilmi frá sér anga,.
ilgeislar sólar verma laut og dranga.
Oldurnar kvefia Ijúflingsljóö á söndum,
i loftinu svífur fugl á vœngjum þöndum,
sveipaö er allt í mcerum morgunfriSi,
moldin er kvik af skordýranna iöi.
Sólin er byrgó aS baki hárra fjalla,
blómálfar sofna rótl i klettahjalla,
huldan í drangnum hörjni gjalla lœtur,
svo himinblítt aS jafnvel steinninn grœtur.
GullkögruS ský á vesturloftsins voguin,
vaka og glitra i hinztu geislans logum,
dags eru Ijós afi deyja út viS sundin.
döggum er vökvuS orSin blómagrundin.
Vo r
Glitra daggir, grœr fold —
gróSur angan fyllist mold.
hvert sem litiS er landsins um rann.
Opnast fjólan fríS,
fífill skreylir hlíS.
Vorsins börnum alltaf ég ann.
Glitra daggir, grær fold
GnS vor styrkir önd og hold;
syngjum lofgjörSarsöngva um hann.
Sml á sólfallsslund,
sofna blóm á grund
liimni móti hvert í sínum rann.
B. J.