Ljósberinn - 01.02.1949, Blaðsíða 10

6
LJÓSBERINN
infíii, þegar hún sat á Imjám föður síns o<i
starði á silkistjörnurnar.
Hanna átti afmæli í apríl og þegar hún
var fjögra ára geri'iist sorglegur atbnrður.
Það voraöi snemma og strax í marzmán-
aðarlok var garðúrinn alþakinn blónmm og
húið aö sá matjurtunum. En svo rauk liann
allt í einu upp á suðvestan. Kristján Ivars-
son hafði lagt net rétt fyrir utan hafnargarð-
inn og vitjaöi sjálfur um það á (laginn. Nú
óttaðist liann, að liann niundi missa það í
ofviðrinu. Þess vegna liafði liann enga eirð
í sér og klukkan tíu um kvöldið ákvaö hann
aö hrjótast út og freista að bjarga netinu.
Geirþrúður var því mjög mótfallinn, að liann
færi þetta, en hann hrosti aðeins til hénnar
og sagði:
„Vina mín, þetta er rétt í liafnarmynninu
svo að segja og háturinn minn er hreinasta
þing. Ef við hins vegar missum þetta nýja
net, j)á kostar það okkur 1000,00 krónur.
Veðrið er heldur ekki upp á það allra versta“.
Löngu eftir að Hanna var sofnuð, gat Geir-
þrúöur ekki fest svefninn, þó hún heföi lagt
sig út af. Það stóð einlivernveginn svo ríkt
í lienni, aö [>eir miklu hamingjudagar, sem
þau lijónin höfðu notiö hingaö til, væru
nú á enda. Eftir dálitla stund fór hún upp
úr rúminu, kraup á kné fvrir framán rúm
Hönnu litlu og hað Guö lieitt og innilega
aö vernda nianninn sinn í |>essari hæltuför.
En live mjög sem hún hað vék ekki angistin
úr huga liennar og himininn virtist vera
lokaöur. Litlu seinna heyrði hún, að enn
haföi hvesst og að koinið var mikið fárviðri;
húsið nötraði í byljunum. Og j>á var rétt eins
og hún fyndi að eitthvað hefði komið fyrir
Kristján.
Loks rann henni hlundur í hrjóst, en j>að
var ekki nema rétt snöggvast, jiví hana
dreymdi, að maðurinn lienna’r kæmi inn og
legði sjókalda hendi á enniö á henni. Loks
rarin dagur og veörið tók aö lægja. Hún
klæddi sig og reikaði niður að höfninni.
Henni lá svo sem ekki á, því hún vissi, að
Kristján væri fyrir löngu kominn í land,
ef hann heföi ekki drukknaö. Nokkrir sjó-
menn stóðu þarna niðurfrá og voru að ræða
um það, hvernig á því stæöi, aö bátur Krist-
jáns væri horfinn, og jiegar }>eir sáu Geir-
Jirúði skildu j)eir strax, aö eittlivað lilaul
að liafa komiö fyrir. Þegar J)eir fréttu, aö
Kristján heföi fariö aö vitja um netið kvöldiö
áður stóðu j)eir þögulir nokkur augnablik,
en hriindu síðan í skyndi tveim hátum á flot
og stefndu þangað, sem netin áttu að vera.
Tveim stundum síðar komu þeir aftur að
landi, en Jieir gátu ekki flutt liinni harm-
þrungnu konu önnur tíðindi en þau, að
Kristján hefði auðsjáanlega hugað að net-
unum, en nú sæist bátur lians hvergi. Þeir
reyndu að telja henni trú um, að sennilega
hefði hann rekið að landi einhvérs staðar
annars staöar og myndi skila sér seinna. En
Geirþrúður vissi með vissu, að lmn var orðin
ekkja.
Nú fóru sorgar- og erfiðleikatímar í hönd.
Þegar Geirþrúður kom lieim var Hanna
vöknuð og sat uppi í rúminu. Hún lék sér
að brúöunni sinni og raulaði vísu, sem hún
var nýbúin aÖ læra. En undir eins og hún
sá örvæntingarsvipinn á mömmu sinni, varð
hún hrædd og fór að gráta. Svo slökk hún
upp úr rúminu og tevgði hendurnar fram
á móti móður sinni, sem vaföi hana ástúð-
lega að sér, settist með liana á stól og reyndi
aö sefa liana. En um leiÖ og hún lél vel að
Hönnu fór hún sjálf að gráta. Og nú sagði
hún henni frá storminum og frá pabha lienn-
ar, sem liefði farið að vitja um netið, en
væri ekki kominn heim. „En“, bætti hún
við, „ef til vill hefur hann lent í lirakning-
um og náð landi einhvers staðar og kemur
aftur liéim til okkar“.
Þegar | >ær voru búnar að fá sér svolítinn
matarhita fóru J)ær niður að liöfninni lil
j>ess að vita, livort nokkur tíðindi heföu
borizt, en þær hittu aðeins þögla og dapra
menn, sem vottuðu þeim þögula hluttekn-
ingu. Kristján Ivarsson var einhver dugleg-
asti sjómaðurinn í þorpinu, hraustur, reglu-
samur og vinsæll. Allir söknuðu hans og
fannst, að nú væri stórt skarð fvrir skildi.