Ljósberinn - 01.02.1949, Blaðsíða 12

8
L J Ö S B E R I N N
„Ef ;uN ]>ú vilt fara með okkur mömmu
í kvölfl niðiir að sjómim, þá getur þú fengið'
að gjá augun hans pabba, því þau ljóma
eins og stjörnurnar. Og þú ætlar ekki að
fara frá mér, er það?“
„Nei“, sagði ókunnugi maðurinn. „Ég ætla
að vera liéma hjá þér þangað til mamma þín
keniur og ef til vill lengur, ef að þið þurfið
nokkuð á mér að balda, því sjáðu til, Hanna
litla, ég er liann Marteinn frændi þinn, bróðir
hans pabba þíns, og ég er kominn til að setj-
ast bér að, ef að ég fæ nokkra atvinnu“.
„Æ“, sagði Hanna, „það liefur verið þess
vegna, sem ég hélt að þii værir pabbi, þegar
ég var að gráta áðan og kalla á pabba og
|>ú komst inn, því þú ert bróðir lians. En
Iivað það er gott, að þú ert kominn. Og en
livað mamma verður glöð. Nú skulum við
leggja á korðið og taka til áður en hún keni-
ur“
Það líkaði Marteini fræiifla vel og þegar
Geirþrúður skrapp lieim um ellefu leytið
lil þess að líta eftir Hönnu að vanda, sat
Hanna á hnjánum á Marteini og skellihló
að sögunni af Hans klaufa.
Seinni part dagsins gengu þau öll þrjú
út í kirkjugarð. Hanna sleppti ekki lienili
frænda síns og bún sagði:
„Það er alveg eins og pabbi væri kominn
aftur. Æitlar þú ekki alltaf að vera bérna
bjá okkur, Marteinn frændi?“
Marteinn Ivarsson bafði sparað sanian dá-
lítið fé og nú fór hann í félag við einn sjó-
manninn og kunni bráðlega ágætlega við sig
í þorpinu. Hann bjó lijá mágkonu sinni og
Hanna var honum ákaflega fylgispiik.
Svo leið að jólum. Geirþrúður bafði lengi
kviðið þeim vegna þess að liún hélt, að sér
mundi ekki takast að gera þau svo úr garði,
að þau yrðu gleðileg fvrir Hönnu litlu.
Einn daginn ympraði bún á þessu við Mar-
tein og þá spurði hann, bvort að liann mætti
ekki leggja sitt til og var það auðvitað auð-
fengið. Þegar þau því komu heim á jóla-
kvöldið ráku þær mæðgurnar upp stór augu,
]>ví lieima beið ]>eirra stórt fagurskreytt jóla-
tré, seni Marteimi liafði úlbúið.
Það voru mörg kertaljós á trénu og fjöldi
sljarna, sem glitruðu í Ijómanum. Hanna
var nú aftur sama glaða barnið og hún var
áður en pabbi hennar drukknaði, öll beila-
brot og þrár voru eins og þurrkaðar burtu
úr liuga liennar.
Þau sungu gömlu jólasálmana og Marleinn
frændi las jólaguðspjallið, og þegár kertin
voru að verða útbrunnin, lióf Marteinn Hönnu
lillu á loft og sagði:
„Líttu í augun á mér, litla stúlkan mín,
sérðu ekki tvær stjörnur glitra í þeim?“
Hanna starði frarnan í liann, svo sagði bún:
„Jú, ég sé tvær smástjörnur tindra þarna
inni.
„Má ég ekki vera pabbi þinn og vera
alltaf bjá ykkur mönunu þinni?“ spurði
Marteinn bljóðlega.
Hanna bjúfraði sig upp að lionuin og Svar-
aði:
„Jii, þú skalt vera pabbi niinu, og vera
alltaf bjá okkur, er það ekki, marnrna?"
En Geirþrúður kinkaði aðeins kolli með
lárin í augunum.
G. Á. þýddi.
(iAMALT KVÆÐl
(Aðsent).
Eitt kann ég kvœði,
sem Kristur kenndi mér.
Eilíf ástargœ'ði, sem Gu&s ríki'fi er.
Jesús er minn bróúir,
í himnaríki hann er.
Grœ’ðarinn minn góði
geytndu mig hjá þér.
Aldrei fá þeir au'Snubrest,
sem ifika gott og lœra.
Nii hefi ég fengið gét'San gest.
Gu'ói sé lof og œru.