Ljósberinn - 01.02.1949, Side 11

LJÓSBERINN
7
En ))essa stundina var þeim ríkast í liuga,
livað Geirþrúður ætti bágt og svo Hanna
litla, seni öllum fannst vera eins og fagur
sólgeisli og þótti svo innilega vænt um. Og
nieð tárin í augunum sáu þeir hana lialda
danðalialdi í lnjnd móður sinriar og borfa
ut á bafið til |>ess að vita, livort bún gæti
bvergi komið auga á pabba sinn.
Daginn eftir fannst báturinn rekinn á
hvolfi skannnt frá sjóþorpinu . . .
Þá var auðvitað öll von úti. En það var
Hanna litla, sem óbeinlínis hjálpaði mönnnu
sinni til að afbera sorgina. Orvænting barns-
ins var stundum svo mikil, að móðir bennar
varð að taka á iillu sem bún átti til, lil að
bugga bana, og vegna umliýggjunnar fyrir
benni gleymdi bún sjálfri sér. Stundum, þeg-
ar Hanna var lögzt út af, kallaði bún tím-
unum saman á pabba sinn. „Elsku pabbi,
komdu nú Iieim lil Hönnu þinnar, mig lang-
ar svo að þú komir“. Og það kom fvrir, að
bún liriikk upp af svefni og kallaði: „Pabbi,
pabbi“. —
Þess vegna ákvað bún að lala við barnið
um dauðann. Hún sagði Hönnu, að pabbi
hennar ka'ini ekki aftur, því að nú væri bann
t liimnunum lijá Guði og englunum og stjörn-
unum. INú liefði bann fengið stjörnuaugu, því
að bann liefði verið svo stilltur og góður
niaður. „Og ef að þú, Hanna mín, verður
ævinlega stillt og góð stúlka, þá fajr þú
líka á sínum tíma að koma til liimna og fá
stjiirnuaugu“.
Uppfrá þessu bréyttist viðborf litlu stúlk-
unnar til þess, sem skeð hafði. llún fór nú
að luigsa sjálfstætt um viðskilnaðinn við
pabba sinn og ímyndunarafl bennar fékk
ný viðfangsefni að glíma við. A kvöldin, þeg-
ar stjörnubjart var bað bún mömmu sína
að ganga með sér niður að ströndinni og lol’a
ser að borfa á endurskin stjarnanna á sjón-
um. Og stundum, jiegar þær böfðu lengi
gengið þögular, sagði Hanna kannske allt
t einu. „Mamma, sjáðu til, þarna voru au'gun
bans pabba úli á sjónum“. Og mamma lienn-
ar svaraði. „Já, barnið mitt, góðu augun lians
pabba þíns munu alltaf ljóma við þér eins
og stjörnurnar“.
Tveim mánuðum eftir að Kristján Ivars-
son drukknaði rak lík bans í land tvo kíló-
metra frá staðnum, þar sem bann drukknaði.
Þetta var ekkju bans til mikils léttis. Henni
var hugfróun að því að vita, að bann lá í
vígðri mold og bún gat birt um leiðið bans.
Þegar búið var að jarða l'óru þær mæðg-
urnar fyrst um sinn daglega út að gröfinni
og lögðu á bana ný blóm, sem Hanna var
óþrevlandi að tína bæði í garðinum og úti
á víðavangi. En ablrei gat bún almennilega
skilið, hvernig pabbi liennar færi að því
að bvíla í kistu þarna niðri í jörðinni og
vera þó bjá Guði og englunum og stjörn-
unum á bimni.
Sumarið leið og liaustvindarnir tóku að
bl ása. Einn úrsynningsdaginn vaknaði Hanna
alein heima, því mamma hennar var gengin
lit. Hún var nú farin að vinna liálfan daginn
bjá fiskkaupmanninum og liafði þannig ofan
af fvrir þeim mæðgunum. Mj 6 ik II rbolli og
nokkrar brauðsneiðar biðu Hönnu litlu á
borðinu, en bún sinnti því engu, lieldur fór
að gráta og kalla á pabba sinn. Hana bafði
dreymt bann svo mikið um nóttina og bún
var svo einmana og J>ráði bann ákaflega lieitt.
Þá opnuðust dyrnar skyndilega og ókunn-
ur maður gekk inn í stofuna. Hanna liætti
allt í einu að gráta, því sem snöggvast gat
bún ekki betur séð en að þetta væri pabbi
hennar. En ungi maðurinn stóð kyrr og spurði
blýlega, bver ætti þarna lieima.
„Við mamma“, sagði Hanna brygg, „því
liann pabbi minn er dáinn“. Og þá gat bún
aftur ekki varizt grátinum. En maðurinn,
sem bafði verið að liorfa á myndina af Kristj-
áni Ivarssyni tók nú Hönnu í fang sér og
huggaði bana næstum því alveg eins og pabbi
hennar liafði verið vanur að gera. Það leið
lieldur ekki á löngu unz Hanna varð róleg
og fór að segja honum frá pabba sínum. Og
loks sagði liún: