Ljósberinn - 01.02.1949, Page 29

LJÓSBERINN
25
VI.
liaiitl pils og hvít luifa.
Á fjórða mánuð stundaði Tonimi starf sitt
við leikliúsið. Hann vann sér töluvert inn,
auk |>ess sem ungfrú Klara veitti honum
ókeypis mat og liúsnæði, og á liverju kvöldi
lagði liann fyrir ofurlitla fjáruppliæð.
Hans þekkti ekki lengur hinn litla, þögla
dreng. Nú söng liann og hló og masaði allan
daginn. Á hverju kvöldi, þegar vinnu lians
var lokið, smeygði hann sér inn í leikhúsið
og fylgdist bak við tjöldin með því, er gerð-
ist á leiksviðinu. Haivn gat staðið grafkyrr
tímunum sanian, töfraður yfir því, sem hann
sá og heyrði. Hann hafði ágætt minni, og
veittist honunt því auðvelt að læra utan að
J)aúti úr frægum leikritum, og þegar liann
kom heim, fór hann með þá fyrir sjálfan sig
og Hans og lék framburð og látbragð leik-
aranna.
Tommi var fullkomlega bamingjusamur.
Hann var ekki lengur hræddur við Dainbrý,
J)ví liann sá, að jafnvel þótt gamli húsbóndi
bans uppgötvaði verustað bans, gæti liann
ekki gert honum neitt.
Aðeins eitt skorli á hamingju bans, það var
Marta! Bara liann gæli sagt lienni frá öll-
um þessum dásemdum!
Morgun nokkurn, Jiegar Hans hafði sent
Tomma í einhverjum erindum út í bæ, nam
drengurinn allt í einu staðar, J)egar hann kom
auga á rautt pils og litla, hvíta kniplingaliúfu,
sem honum fannst liann kannast svo vel við.
I þrem stökkum var liann kominn til litlu
stúlkunnar.
„Marta! Já, það er engin önnur en þú!“
„Tommi!“
Litla dóttir Dambrýs var yfir sig glöð við
að sjá gamla leikbróður sinn svona óvænt
aftur. Hversu oft hafði þún ekki hugsað til
lians og borið kvíða í brjósti lians vegna. En
nú stóð liann þarna fvrir framan liana glaður
og ánægður! Það munaði minnstu, að litla
stúlkan missti körfuna sína við þessa óvæntu
endurfundi, en það befði ekki verið' heppi-
legt, því í henni voru tvö gómsæt hænsni, sem
Charolais greifi átti að fá til miðdegisverðar.
Börnin höfðu margt að segja Iivort öðru,
meðan þau gengu saman í áttina að búsi
greifans. Marta sagði leikbróður sínum, hvað
hent Iiefði eftir flótta lians frá foreldrum
hennar. Dambrý hafði ekki sagt neinurn sann-
leikann um brottför hans. Hann sagði, að
Tommi liefði farið upp í sveit tií að kvnna
sér lifnaðarhætti sveitafólksins.
„Ég Jiarf þá alls ekki að hræðast neitt?“
spurði Tommi.
„Nei, síður en svo! Foreldrar mínir álíta,
að J)ú hafir soltið í liel“.
„Soltið í bel! Jæja þá“, tautaði Tommi.
„Ég hef nú samt unnið mér inn mikla pen-
inga!“
„Þú liefur fært kónginum skrínið“, mælti
Marta glöð á svip.
Það leið skuggi yfir andlit Tomma við
J)essa spurningu.
„Nei, mér hefur ekki ennjiá tekizt að ná
tali af lians hágöfgi, en það bíður síns tíma.
Ég vinn, skal ég segja þér, við konunglega
leikhúsið“.
Þessar fréttir liöfðu einmitt þau álirif, sem
Tommi hafði liugsað sér.
„Ertu leikari?“ spurði Marta og rak upp
stór augu.
„Ekki er ég J)að“, svaraði Tommi, „en
næstum J)ví“.
Og nú lióf Toniini frásögn sína af J)ví, er
skeð lnifði síðan liann skildi við leiksystur
sína. Það var ekki laust við ofurlitla hrevkni
í málróm hans.
Meðan Tommi sagði frá komu þau að húsi
greifans. Marta tók körfuna, sem Tommi bafði
borið fvrir liana, og liann sagði:
„Heyrðu, við erum skammt frá J)ar sem
ég bý. Komdu með mér og þá skal ég sýna
þér Hans vin minn“.
„Jæja þá“, svaraði Marta.
Nokkrum mínútum seinna stóðu þau við
hús Klöru. Svisslendingurinn horfði undr-
andi á Tomma og ungu stúlkuna, en svo brosti
hann góðlátlega og sagði, áður en drengur-
inn liafði opnað munninn: