Ljósberinn - 01.02.1949, Blaðsíða 23

LJÓSBERINN
19
FANNEY
Æ V I N T Ý R I
Einu sinni var lílil telpa, sem liét Fanney.
Hún var átta ára, J)egar Jiessi saga gerðist.
Hún álti lieiina í litlu ltúsi rétt hjá stórum
og dimmuin skógi. Foreldrar Jiennar voru
mjög fátæk. Þau liöfðu oft lílið að borða.
Eitl sinn, jiegar Fanney litla var úti í litla
hlómagarðinum lieima lijá sér, sér liún koma
til sín stóra skessu. Skessan spyr hana, livað
hún heiti. Fanney litla verður mjög lirædd,
en segir skessunni samt, livað hún heiti, og
að hún og foreldrar sínir séu ein í litla liús-
inu. Skessan spyr hana, hvort hún vilja koma
með sér heim til sín. Fanney liugsar sig dá-
lítið um og segir seinlega:
„Ne-ei, ég vil heldur vera kyrr hjá pahha
og mömmu“.
Skessan verður Jiá vond og grípur í ltand-
legginn á Fanney litlu og stakk lienni í stór-
an poka, sem luin var með á bakinu. Að Jiví
húnu þrammar kerling af stað. Fanney veit
ekki af, fyrr en liún er komin í stóran helli.
Á hellinum var engin gluggi, en birtuna lagði
inn um op, sem gengið var inn um. Þegar
Fanney litla kom út í liellismunnann og fór
að líta í kringum sig, sá hún fallegan dal,
grasi gróinn, og heilmikið af kindum voru
Jiar á lteit. Litlu síðar segir skessan Fanney,
að hún eigi að setja yfir hundrað kindum.
„En ef það vantar nokkra kind“, segir hún,
,,|)á lofa ég þér ekki lieirn aftur“.
Nú sal Fanney litla í þessum indæla dal
og gætti kindanna. Sólin skein í lieiði, og
sendi geislana sína um allan dalinn. Fanney
liorfði á Jietta, þangað til liana fór að syfja
og hún sofnar þarna. Þegar Fanney vaknar
telur hún kindurnar, en Jiær eru ekki allar.
Fanney bíður ekki hoðanna, en þýtur inn
í skóginn. Hún hleypur lengi, þangað til liún
er orðin öriúagna af þreytu. Þá setzt hún
niður og grætur lengi. Fanney lirekkur við
og lítur upp. Sér lnin J)á ljómandi fallega
álfkonu, sem stendur hjá henni og er með
kindurnar, sem vöntuðu.
„Vertu ekki að gráta, Fanney mín“, segir
álfkonan óskiip hlíðlega. Fanney rís á fætur
og J)urrkar af sér tárin. Síðan leggja þær
háðar af stað með kindurnar. Loks þrýtur
skóginn og dalurinn fallegi hlasir við þeini.
Álfkonan segir J)á við Fanney:
„Þú skall fara með allar kindurnar heim
í hellinn til skessunnar og setja J)ær inn.
Síðan skaltu koma til mín. Ég bíð eftir J)ér
her .
Fanney litla leggur nú af stað með allar
kindurnar, eins og álfkonan sagði henni. Hún
setur kindurnar inn og Jeggur af stað til álf-
konunnar. Þegar hún kemur þangað er álf-
konan |>ar, sein hún sagði Fanney. Þær leggja