Ljósberinn - 01.02.1949, Blaðsíða 33

LJOSBERINN
29
Toimni liikaði nokknr augnablik. Yil(li
ekki einn einasti maður taka svari hans?
Alls staðar uinliverfis sig sá hann áfskræntd
andlit af reiði.
Drengurinn sneri sér frá þeim. Hann var
of stórlátur til að biðjast griða. Hann tók
sainan pjönkur sínar, tók skrínið sitt og hélt
af stað gangandi upp í sveit.
Þegar hann hafði gengið nokkrar klukku-
stundir fór hann að jafna sig og geta hugsað
málið með skynsemi. Það var eins ástatt fvrir
honum og nóttina, er liann flýði frá Dambrý.
Þá var hann peningalaus með skrínið eitt
meðferðis. Skyldi honum annars aldrei tak-
asl að afhenda konunginum skrínið, eins og
liann hafði lofað guðföður sínum?
Það fór að dimma, en hann kom hvergi
auga á bæ í grenndinni. Það leit út fvrir,
að hann mundi neyðast til að sofa undir
herum hiinni. Stór lieysáta var skammt frá
veginum. Hann fór þangað og lagðist í ilm-
andi heyið. Hann var næstum sofnaður, þeg-
ar liann lieyrði allt í einu háværan söng.
Tomini lyfti höfðinu og leit niður á veginn.
Söngvarinn sat á stórum steini liinum meg-
in við veginn. 1 grasinu við hlið hans lá ein-
liver endlangur.
„Yoco, góði vinur minn“, sagði maðurinn
og leit niður á félaga sinn. „Við liöfum verið
á ferli síðan snemma í morgun, og mig langar
mest til að gista hér í nótt“.
Sá, sem lá í grasinu, reist hægt á fætur
og kom nú í ljós í tunglskininu. Tommi sá
sér lil undrunar, að þetta var stórt loðið dýr,
er ýmist stökk á fjórum fótum, eða stóð á
tveimur. Maðurinn og dýrið — sem var risa-
stór api — komu í áttina til hans, og mað-
urinn mælti:
„Yoco, hérna í lieyinu fáum við alveg
eins gott og ódýrt rúm og í hænum“.
„Hver er þar?“ spurði liann í sama bili,
er hann hafði koniið auga á drenginn.
„Ferðalangur eins og þér“, svaraði Tonnni,
um leið og liann stökk á fætur.
„Jæja, sveilin hlýtur að vera full af fólki
fyrst það finnst í heystökkum!“
Tomma leizl ekki sern versl á mann Jieiman,
en hanu henti á apann og spurði með dálill-
um ótta í röddinni: „Er liann nokkuð hættu-
legur?“
„Yoco hættulegur! Komdu liingað, Yoco,
og heilsaðu piltinum kurteislega!“
Hið stóra dýr gekk til Tonnna og rétti
honum loppuna, en drengurinn tók utan
um liana hálfhikundi.
Svo kynnti eigandi apans sig.
„Pétur Carnu, háseti á skipinu „Ama-
7A)iien
Þeir urðu brátt heztu kunningjar allir jirír,
og Tonnni bauð liinuin nýju vinum sínum
að gista hjá sér í heystakknum.
Carnu bauð Tomma að borða með sér úr
mal sínum, og liöfðu Jieir allir ágæta matar-
list. Carnu sagði, að skip hans lægi í Ant-
werpen, og að liann hefði seinast komið frá
Brasilíu. Þar eignaðist hann Yoco. Skipstjór-
inn liafði ráðlagt honum að fara með apann
til Parísar. Hann fullyrti, að maður að nafni
Nicolet, er hefði leikhús á Lorentztorginu,
safnaði að sér alls konar dýrum og trúðum.
. „Ég inun taka nærri mér að skilja við
Yoco“, sagði sjómaðurinn, „en ég þarfnast
peninga, Jiví ég lief í hyggju að setjast að
í landi og kaupa mér lítið hús í sveit minni
í Normandí“.
Tonuni sagði ágrip af sögu sinni. Hanu
sagði, að liann hefði starfað við konunglega
leikhúsið.
„Hvað er að lieyra!“ kallaði sjómaðuriiui.
„Er linokki eins og þú leikari?“
Ráðning sú, er Tonnni liafði fengið vegna
gamansemi sinnar við liermennina, liafði haft
álirif á hann. Hann lét nægja að greina frá
Jiví, að mikil leikkona liefði tekið hann að
sér og útvegað honum atvinnu við leikhúsið.
Nú hafði liann í hyggju að halda aftur til
Parísar.
„Eigum við ekki að halda liópinn?“ spurði
sjómaðurinn. „Yoeo er góður félagi, en hann
er ekki skrafhreifinn. Mig vantar |)ess vegna
ferðafélaga“.
Tommi varð ásáttur með Jiessa uppástungu,
og er þeir höfðu hoðið livorum öðrum góða
nótt, sofnuðu Jieir svefni hinna rcltlátu.