Nýtt kirkjublað - 01.11.1911, Blaðsíða 5

_ _ NÝTT KrRK.TUBLAi) 245
röngn, er sinn segir hvað, og litlu fróðari verða þeir sem
rannsaka ritningarnar og bera blöð andstæðinganna saman,
])ví hver segir annan Ijúga! . . . Leiðir alt þetta að lokum
til þess, að hver trúir sínu blaði og gjörist ofstækisfullur blind-
ur ílokksmaður. Svo skiftist landslýðurinn í fjandsamlega
flokka, sem hvorugur treystir öðrum til annars en landráða
og alls hins versta. Gamlir vinir og samverkamenn gjörast
að fullum fjandmönnum, fjandmenn að vinum, óvild kemst
inn milli vina og vandamanna og öllu verður snúið öfugt.
Svo þegar tíminn líður og rykið rýkur burtu, sem þyrlaðist
upp í baráttunni, ])á kemur ef til vill í ljós, að ekkert gott
málefni lá á bak við hana, aðeins tog nokkurra leiðtoga um
völdin, persónuleg óvild þeirra og hefndargirni, eða þá að
beggja málstaður var einskis nýtur . . .
Við og við er kvartað undan öllu þessu í blöðunum, en
sí og æ i daglegu tali manna milli. Góðir menn — en skamm-
sýnir — eru að skora á þá sem i þessum deilum eiga að
leggja niður vopnin, eða að minsta kosfi berjast á drengilegan
hátt. Eg hefi eitt sinn verið það barn að skrifa undir slíka
áskorun. Eg veit ekki til þess að nokkur árangur hafi orðið
af slíkum sáttamálum. Deilurnar hafa haldið áfram jafnt eft-
ir sem áður. Og það sem mest er um vert — menn kaupa
skömmóttu blöðin engu siður en hin. Þegar llokksæsingin
befir gripið kaupendur blaðanna, þá verður þeim deilan ekki
eins leið eins og þeir láta. Þvert á móti. Þeim finstþáfyrst
matarbragð að blaðinu, þegar það skammar andstæðingana sem
ósleitilegast. Þeir trúa blaðinu lil þess, að þeir séu bæði
heimskir og illgjarnir, hreinir landráðamenn: Og því skyldi
nokkur hlífa slíkum þorpurum! Nei, hin heilaga vandlæting
stórorða blaðsins er sannarlega ekki ástæðulaus. Miklu frem-
ur er hún hið eina nauðsynlega. Hún opnar augu manna
fyrir því, hvílíkur voði landráðamannaflokkurinn er fyrir land
og lýð! Og svo segir náttúrlega landráðamannaflokkurinn al-
veg sama og engu betra um andstæðingana . . .
Eg hefi kynst mörgum blaðamörinum, þingmönnum og
öðrum svonefndum leiðtogum vorum, og eg hefi ekki orðið
var við annan ágalla á þeim, umfram aðra menn, en þann
að þeir eru flestum sannfærðari um flónsku og mannvonsku
andstæðinga sinna. Þéssi rótfesta sannfæring á að sjálfsögðu