Nýtt kirkjublað - 01.11.1911, Blaðsíða 7

NÝTT KIRKJUBLAÐ 247
illyrðin, en fáir eru þeir stillingamenn, að ekki sigi í þá að
lokum, þegar þeir verða fyrir endalausum og oft ótnaklegum
árásum, og alt sem þeir gjöra er fært til versta vegar. Að-
ur langt um líður fæðist fyrsta skammagreinin og henni er
fljótlega svarað fullum hálsi. Svo er svikamyllan komin á.
Eftir nokkur ár er ritstjórinn, sem í fyrstu var sanngjarn og
góður drengur, orðinn einsýnn málafærslumaður flokksins,
sannfærður af öllu hjarta um ágæti og vísdóm sinna liða en
flónsku og fólsku hinna. Það þarf nú ekki framar að hugsa
um föðurlandið og þess málef.ii, því þeim er fyrst borgið ef
flokknum er borgið. Flokkurinn og hans gengi er hið eina
áríðandi mál, og þó eitthvað kynni að reynast misráðið hjá
honum, þá er það alt afsakanlegt, og engin ástæða til að
viðurkenna það opinberlega. Ef andstæðingarnir fetta fingur
út í yfirsjónina, þá er sem sjátfsagt að berja alt þeirra bull
niður. Ekki færi betur, ef þeir næðu yfirhöndinni! Þegar
nokkur ár eru liðin er ritstjórinn orðinn hversdags-flokksrit-
stjóri. Hann lítur aldrei í neina bók það teljandi sé, því hann
hefir sjaldan tíma til þess. Þegar best lætur er flett upp í
einhverri alfræðisorðabók og þingtíðindunum. Sjálfur fær
hann enga reynslu í atvinnuvegum og landsmálum, því bann
lifir innan húss mesta æfi, en á þorpsgötunni hinn hlutann.
Á kunningjunum er lítið að græða. Þeir eru sjaldnast miklu
fróðari, og auk þess vill alt samtal enda í ílokksmálunum og
því að veiða sálir handa ílokknum. Á endanum verðurhugs-
un og beili þessara manna eins og tún sem aldrei er borið á,
og blæs að lokum upp í mel. Moldin rýkur úr uppblásnnm
börðum í augu manna, ef nokkuð hvessir, en upp úr úr
jarðvegnum kemur ekki stingandi strá . . .
Guðmundvr Hannesson.
(kðmundur Magnússon söguskáld.
í surnar var eg manni samferða góða dagstund, og hann
gat eigi um annað talað en skáldsögur „Jóns Trausta“.
Maðurinn var góður og gildur bóndi hér austanfjalls.
Þektumst við lítt áðnr, Viidi eg fræðast um bygðina, því að