Nýtt kirkjublað - 01.11.1911, Blaðsíða 12

252
NÝTT KIRKJUBLAÐ
siglingin. Þá sigldi skip inn Eyjafjörð. Strax er brugðið við.
Farið sjóveg í kaupstaðinn. Solveig er í bátnum. Hún fær
sér lúr og fer að andvarpa í svefninum, og svo kallar hún
upp: „Æ, þetta er þá ólukkans Flandrari“. Reyndist það satt.
Hin sagan gerist á Fyjadalsá. Solveig las dönsku, og
hafði hún spurt það að til væri á einhverjum bæ í dalnum
dönsk bók um Dyveke og langaði hana mikið til að lesa bók-
ina, — og geta menn skilið það, eftir því sem á dagana hafði
drifið fyrir sjálfri henni. Nokkrum sinnum hafði Solveig beð-
ið síra Halldór að ná í bókina, en það jafnan gleymst, og
var hún hætt að tala um það. En sanit verður nú af því
að síi-a Halldór ininnist þessa í einhverri sóknarferð og kemur
heim með bókina í vasanum. Solveig er þá í svefni. Ekki
getur síra Halldór þess að hann hafi bókina, en þegar hann
er kominn i baðstofuna og heilsar, þá ókyrrist Solveig í svefn-
inum, og segir með svo mikilli gleði í raustinni: „Nei, ertu
þá komin! Og svo fer hún að þylja dönsku upp úr sér,
með sínum íslenska framburði. Síra Halldór skilur að það
muni vera eitthvað úr Dyveke-sögunni, og tekur kverið úr vasa
sinum og finnur staðinn sem Solveig er að fara með. Hún
les þar með aftur augun í fasta svefni kafla úr bókinni. Um
það ber okkur öllum saman, að svona heyrðum við frá sagt,
og ekki hafði Solveig áður séð þessa bók eða heyrt farið með
úr henni.
Og það var þessi þráða bók, sem hún ávarpar með orð-
unum : „Nei, ertu þá komin ! Þ. B.
„Enn syrgja Kjartan íslands meyjar“. Enn elur Fjall-
kona vor ágæta drengi og dætur — ogsérþeim ungum á bak!
Af hinu látlausa en snotra minningarriti, sem náungar Krist-
jáns læknis frá Ármóti hafa gefið út, má svo mikið sjá og
segja, að sá er varla góður Islendingur, ef ekki hitnar honum
um hjartarætur við það eftirmæli.
Þegar þeir ungu menn Kristján Jónsson og séra Frið-
rik, sonur gamla Grundtvigs, bundust félagsskap á Atlantshafi,