Vikan - 15.07.1954, Page 6

Fljúgandi diskur
EFTIR LYN B R □ □ K
— tAÐ líður ekki á löngu áður en þú
Jtr verður farinn að segja mér, að þessi
umræddi hlutur hafi lent við vegabrúnina og
að þú hafir getað gengið að honum og barið
að dyrum. Er það ekki? Ég andvarpaði þol-
inmæðislega.
— Verið ekki óþolinmóður, fylkisstjóri,
sagði litli maður biðjandi. — Ég ók í mestu
makindum á mótorhjólinu mínu eftir veginum,
þegar ég kom auga á hlutinn uppi í loftinu
vinstra megin við mig. Hann var gljáandi.
Hann tólc sveiflu í loftinu og renndi sér svo
mjúklega niður á við. Ég sá því að hann mundi
lenda og jók ferðina og þegar ég kom upp á
næstu hæð, þá sá ég þennan gljáandi hlut spöl-
korn frá veginum í um það bil hálfrar mílu
fjarlægð.
— Og þúsundir annarra manna hafa auð-
vitað streymt í áttina þangað, sagði ég ill-
kvittnislega. — Heyrið þér, hvernig stóð á
því að þér komuð fyrstur á staðinn?
— Það er einmitt það skrýtnasta við það.
Enginn virtist hafa veitt þessu athygli. Þegar
ég kom þangað, sem ég bjóst við að hlutur-
inn væri, þá hafði að minnsta kosti enginn
stanzað þar. Ef til vill hefur tunglskinið villt
fólki sýn. Loks kom ég að laut og niðri í
henni lá þessi hlutur og hreyfðist ekki.
Ég var að hugsa um að líklega væri bezt
að sækja einhvern, þegar það gerðist. Ég varð
alveg dauðhræddur! Ég var að horfa aftur
fyrir mig, þegar ég rakst allt í einu á Brúnó
og þér megið trúa því, að ég var næstum dauð-
ur úr hræðslu.
Ég býst við, að þér séuð að velta þvi fyrir
yður hver Brúnó sé. Það er náunginn, sem
kom í hlutnum. Hann hóf mig á loft, eins og
ég væri fjöður, og bar mig í tveim skrefum
upp skábretti og inn í hlutinn.
Þegar við vorum komnir inn og Brúnó bú-
inn að sleppa mér, þá fór mér að líða ágæt-
lega, því þar loguðu dauf ljós, svo að ég sá,
að Brúnó var í raun og veru ekkert ægilegur.
Þetta var mjög myndarlegur maður, sem brosti
út undir eyru og blaðraði einhver ósköp. En
þó undarlegt megi virðast, þá heyrði ég ekki
orð af því, sem hann var að segja. Ég lét
hann líka heyra það, hvað mér fyndist um
að hræða fólk með svona ruddalegri fram-
komu, en ég sá á augabragði, að hann heyrði
ekki heldur til mín. Við fórum báðir að hlægja
og hann tók einhverskonar hjálm úr gagn-
sæju efni, setti hann á höfuðið á sér og tengdi
leiðslurnar við mælaborðið. Hann sneri tökk-
um og las á mæla og loks færðist bros yfir
andlitið á honum og hann benti á annan hjálm.
Ég tók hann og setti hann á höfuðið á mér.
Hann setti snúruna í samband og ég heyrði
greinilega að hann var að spyrja mig að nafni.
Þetta virðist dálítið skrýtið, er það ekki?
En hvað sem þetta hefur verið, þá kom það
áð góðum notum. Hann lét spurningarnar
dynja á mér, eins og forvitinn skólastrákur og
ég svaraði eftir beztu getu. Ég lagöi líka
nokkrar spurningar fyrir hann, en ég fékk
engan botn í svörin. Ég kannaðist ekki einu
sinni við nafnið á staðnum, sem hann sagðist
vera írá. Þá kom hann með gamalt kort með
ótal bogalínum á og benti á díl efst í vinstra
horni þess. Svo studdi hann fingrinum á ann-
an dil og sagði að þarná værum við einhvers-
staðar núna — en ég var engu nær.
Jæja, ég hélt að mér kynni að ganga betur,
ef ég spyrði kann um flugvélina hans, því ég
fæst við vélar. Hann fór að útskýra málið fyrir
mér, en brátt hætti ég aftur að fylgjast með.
Svo fór hann að taia um það hve heppinn
hann væri í kvöld, því hann hefði oft komið
hingað yfrum, í von um að hitta einhvern til
að spjalla við, en fram að þessu hefði enginn
tekið eftir sér, þó hann reyndi að vekja á sér
athygli. Venjulega hefði fólk starað í gegn-
um hann, eins og hann væri ekki til. Þetta
væri ákaflega gremjulegt, þó fólkið gæti
kannski ekkert að því gert. En hvernig stóð á
því, að ég gat séð hann, úr því annað fólk gat
það ekki ? Ég skildi hvað hann átti við, en
livernig í ósköpunum átti ég að vita það. Ég
sagði honum, að margir þættust hafa séð svona
hluti í loftinu, en aðrir segðu að það væri
bara vitleysa, svo að þetta ylli talsverðum
deilum.
Meðan Brúnó var að tala, hafði ég auðvitað
góðan tíma til að virða hann fyrir mér. Hann
var ekkert ósvipaður yður og mér, nema hvað
hann var glæsilegri maður. En hann var með
hring á fingrinum, sem ég varð alveg stór-
hrifinn af. Mér hefur vist orðið starsýnt á
hann, því mér til mikillar undrunar tók hann
af sér hringinn og áður en ég vissi hvað hann
hafði í hyggju, var hann búinn að troða honum
á fingurinn á mér, ,,til merkis um velvild sína
og til minja um merkilegan atburð," eins og
hann sagði. Ég fór dálítið hjá mér, því mér
er ekkert um svona lagað, en hann var svo
elskulegur, að ég gat varla neitað.
Ég veitti því athygli, að það var farið að
birta i klefanum. Brúnó sagði, að það væri
þetta svokallaða tunglskin, sem skini í gegn-
um hvelfinguna þarna uppi og að við skyld-
um skreppa upp og líta á það. Við tókum því
af okkur hjálmana og fórum upp á
hringmyndaðan pall, með stóru, íhvolfu, gagn-
sæju hvolfþaki. TJtsýnið var alveg dásamlegt,
það var eins og að horfa í gegnum geysistór-
ann kíki á dimmbláan flaujelshimin, alsettan
stórum, glitrandi demöntum.
Svo kom ég auga á geysistóran hvítan, skín-
andi hnött, á stærð við heila húsasamstæðu.
Ég er viss um að hann hefur tæplega verið í
einnar mílu f jarlægð og þessi kuldalega, hræði-
lega birta, sem stafaði frá honum, gerði mig
hræddan, þvi ég vissi allt í einu að þetta var
tunglið. Ég reyndi að láta skelfinguna ekki
ná tökum á mér, en það tókst ekki. Það síð-
asta sem ég man, var að Brúnó horfði með
samúð og undrunarsvip á mig.
EGAR ég kom aftur til sjálfs míns, var
ég staddur niðri í móunum, þar sem ég
hafði fyrst séð Brúnó. En það sást ekki tang-
ur né tetur af honum eða stóru vélinni hans,
og ég hefði haldið að þetta væri aðeins vond-
ur draumur, ef ég hefði ekki haft einn hlut.
— Aha, ég veit hvað þér eigiö við. Hring-
urinn, sem þessi náungi gaf yður, var enn á
fingrinum á yður. Er það ekki rétt — sýnið
mér hann.
— Hérna er hann, sagði maðurinn og fékk
mér skrautlegan hring. — Farið varlega með
hann. Hann er stundum dálítið skrýtinn . . .
-— Það eina skrýtna, sem ég get séð við
þetta, sagði ég og skoðaði hringinn vandlega,
— er það, hvernig þér búizt við að komast
upp með þetta. Hún Gladys hérna gæti sagt
okkur á stundinni, hvar hægt er að kaupa
svona hringi í tugatali.
Ég hallaði mér yfir dómgrindurnar. -— Sjáðu
Gladys, sagði ég og hélt hringnum fyrir fram-
an nefið á henni. — Hvað heldurðu að þessi
hringur sé mikils virði?
Gladys skoðaði hann vel og studdi svo hönd
undir kinn. — Ertu að gera að gamni þínu?
sagði hún. — Hvaða hringur?
*>.«?
eitthvað yrði eftir af deiginu í hinar réttu sykur-
kökur, þetta var aðeins byrjunin á verkinu. Það
átti eftir að hnoða deigið og þegar það væri loks-
ins tilbúið, þá þurfti að teygja það á meðan það
væri að storkna. Hinar sterklegu, stóru hendur
húsfreyjunnar hnoðuðu i fimm mtnútur sætt deig-
ið, sem hún flatti út og lagði saman á víxl. Smám
saman urðu hreyfingar hennar hægari og að
lokum var deigið teygt í lengjur, á þykkt við
fingur, og með erfiðismunum klippt í sundur með
skærum, því það var seigt. Nú voru sykurkök-
urnar tilbúnar.
Börnin voru farin að borða fyrstu bitana, þeg-
ar barið var að dyrum.
— Eutrope Gagnon, sagði faðir þeirra. — Mér
fannst það líka dálítið undarlegt, ef hann kæmi
ekki í heimsókn til okkar i kvöld.
Það reyndist líka vera Eutrope Gagnón. Hann
kom inn, heilsaði öllum og setti ullarhúfuna sina
á borðið. María horfði litverp á hann. Það var
gamall siður, að á gamlárskvöld kysstu piltarnir
stúlkurnar og María vissi það vel, að þrátt fyrir
feimnina, þá mundi Eutrope nota sér þetta. Hún
stóð hreyfingarlaus við borðið og beið, án þess
að láta sér gremjast, en hugsaði í staðinn um
annan koss, sem hún hefði heldur viljað fá. En
ungi maðurinn settist á stólinn, þar sem honum
var boðið sæti, og starði niður fyrir sig.
— Þú ert eini gesturinn okkar í dag, sagði
Chapdelaine. — En ég býst ekki við, að þú hafir
hitt nokkurn mann heldur. Ég var alveg sann-
færður um að þú mundir að minnsta kosti koma.
— Alveg rétt. Ég hefði ekki látið nýjársdag
líða, án þess að koma. Auk þess hef ég fréttir,
sem ég vildi færa ykkur.
— Jæja!
Hann hélt áfram að horfa niður fyrir sig, þvi
allir störðu spyrjandi á hann.
— Eftir svip þínum að dæma, þá eru það
slæmar fréttir?
— Já.
W
X
X
X
X
X
X
X
X
X
Húsfreyjan reis til hálfs upp úr sæti sínu með
óttasvip. — Eru það drengimir?
— Nei, frú Chapdelaine. Esdrasi og Da’Bé líð-
ur vel, guði sé lof. Fréttin er ekki úr þeirri átt-
inni. Hún er ekki viðvíkjandi neinum ættingja
ykkar, heldur ungum manni, sem þið þekkið.
Hann hikaði augnablik og sagði svo nafnið
lágum rómi:
— Francois Paradis.
Iíann horfði snöggvast á Maríu, en leit sv®
strax niður aftur. Hún sá ekki einu sinni samúð-
ina og heiðarleikann 1 augnaráði hans. Það virtist
ekki aðeins hvíla dauðaþögn yfir stofunni heldur
yfir öllum heiminum. Allar lifandi verur og allt
annað virtist bíða þögult og kvíðafullt fréttanna,
sem voru mikilvægar, af því að þær snertu eina
manninn í heiminum, sem var í raun og veru
nokkurs virði.

— Þannig er mál með vexti að . . . Þið vitið
kannski að hann var verkstjóri í timburflutninga-
stöð uppi við Tuque, við Vermiollána. Um miðjan
desember sagði hann húsbónda sínum allt í einu,
^ að hann ætlaði að fara hingað að. Saint-Jean
vatninu um jólin. Auðvitað vildi húsbóndi hans
^ ekki fallast á það. Ef mennirnir fá allt I einu þá
flugu í höfuðið að taka sér tíu eða fimmtán daga
œ fri um miðjan vetur, þá er eins gott að hætta'að
'þ fleyta timbrinu. Hann vildi ekki að hann færi
J og sagði honum það. En þið þekkið Francois.
% Það var ómögulegt að ráða við hann, þegar hann
^ var búinn að ákveða eitthvað. Hann sagðist hafa
| í hyggju að eyða jólunum við stóra vatnið og að
g hann færi þangað. Svo húsbóndinn leyfði honum
^ að fara, af ótta við að missa hann, því hann var
% óvenjulega duglegur ungur maður og auk þess
C vanur skógarvinnu . . .
X
X
HRÓLFUR deildi við konuna sína og yfirgaf
húsið í fússi. Svo sást hann ekki í tólf ár. En
þegar hann kom aftur, gekk hann inn eins og
ekkert hefði í skorizt og tólc sér sœti.
„Og hvar hefur þú verið?“ urraði eiginkoncm.
„Úti,“ svaraði Hrólfur.
6