Vikan - 15.07.1954, Blaðsíða 7

OSEMARY Fell var
ekki það sem við köll-
um falleg. Nei, maður
gat tæplega kallað hana fall-
éga. En snotur þá? J-a, ef hver
dráttur var athugaður út af
fyrir sig, þá . . . en hver er svo
illgjarn að tæta aðra manneskju
þannig í sundur? Hún var ung,
fjörleg, glæsilega klædd sam-
kvæmt nýjustu tízku, aðdáan-
lega vel að sér í nýjustu bók-
menntunum og í veizlunum henn-
ar var blandað saman á
skemmtilegan hátt raunveru-
lega mikilsmetnu fólki og —
listamönnum, sérkennilegu fólki
— hennar eigin uppgötvunum,
sem sumt var hræðilegra en orð
fá lýst, en annað vel frambæri-
legt og viðkunnanlegt fólk.
tteim í síödeaiste
Rosemary hafði verið gift í tvö ár.
Hún átti yndælan dreng. Nei, hann
hét ekki Pétur — heldur Mikael. Og
maðurinn hennar tilbað hana. Þau
voru rík, reglulega rík, ekki aðeins
velefnuð — leiðinlegt gamaldags orð,
í afa og ömmu stíl. Ef Rosemary
langaði til að kaupa föt, fór hún til
Parísar, eins og við förum niður í
Bond Street. Og ef hún ætlaði að
kaupa blóm, stanzaði bíllinn fyrir
framan búðina í Regent Street, sem
við könnumst allar við. Svo gekk
Rosemary inn, leit með kæruleysisleg-
um svip x kringum sig og sagði: —
Látið mig fá þessi þarna og þessi
þarna. Og fjóra vendi af þessu þarna.
Einn vasa af rósum. Já, allar rós-
irnaT.í ilátinu. Nei, nei, ekki sýringa.
Mér er meinilla við sýringa. Þeir eru
alveg formlausir! Afgreiðslustúlkan
kinkaði kolli og flýtti sér að f jarlægja
sýringana, eins og ekkert væri
réttara en að sýringar væru alveg
formlaus blóm. — Látið mig svo fá
stuttu túlípanana. Já, þessa rauðu og
hvítu. Svo gekk hún út að bílnum
ásamt renglulegri telpu, sem reikaði
í spori undir þyngd hvíta pakkans,
sem minnti helzt á barn í skírnar-
kjól ....
Síðdegis vetrardag nokkurn stóð
hún í lítilli forngripabúð í Curzon
Street. Hún hafði mætur á þessum
stað. 1 fyrsta lagi var hún oftast eini
viðskiptavinurinn og auk þess var
eigandinn hlægilega hrifinn að fá að
afgreiða hana. Andlitið á honum
ljómaði, þegar hún kom inn. Hann
neri hendur sinar og var svo auð-
mjúkur að hann gat varla talað.
Smjaður? Já, að vísu, en það var
tiú samt eitthvað þægilegt við það ...
— Mér þykir vænt um hlutina
mína, átti hann það til að segja lotn-
ingarfullri röddu, — og ég vil heldur
eiga þá sjálfur en að selja þá ein-
hverjum, sem ekki kann að meta þá
ag vantar þá varfærni, sem er svo
sjaldgæf . . . Og svo andvarpaði hann
■djúpt og strauk hendinni yfir bláan
flaujeisklút.
1 dag hafði klúturinn hulið litla
öskju, sem hann háfði geymt handa
henni. Þetta var lítil sérkennileg
emaleruð askja með svo fallegri glans
húð, að hún líktist mest rjóma. Á
lokinu stóð lítill maður undir blómstr-
andi tré og ennþá minni kona hélt
um hálsinn á honum. Hatturinn henn-
ar, sem ekki var stærri en rautt pela-
góníublað, hékk á grein. Hann var
skreyttur grænu bandi. Rosemary tók
af sér hanskana. Það gerði hún alltaf
þegar hún skoðaði slika hluti. Og
meðan hún sneri öskjunni og velti
henni við, opnaði hana og lokaði, þá
gat hún ekki annað en dáðst að því,
hvað hendurnar á henni voru fallegar
og fóru vel við blátt flaujelið. Kaup-
maðurinn hafði víst líka leyft sér að
hugsa það sama, því hann tók upp
blýant, beygði sig yfir borðið og
hvíslaði blíðlega um leið og hvítir,
blóðlausir fingur hans nálguðust rós-
rauða fingur hennar: — Mætti ég
gerast svo djarfur að vekja athygli
yðar á blómunum í mittinu á kjól
litlu konunnar.
— Dásamlegt! Rosemai’y dáðist að
blómunum. En hvað kostaði askjan?
1 fyrstu virtist kaupmaðurinn ekki
heyra spurninguna, en svo muldraði
hann: Tuttugu og átta gineur.
— Tuttugu og átta gineur! Það
sáust engin undrunarmerki á Rose-
mary, en hún lagði öskjuna frá sér
og setti upp hanskana. Tuttugu og
átta gineur. Þó maður sé ríkur,
þá . . . . — Jæja, takið hana frá fyrir
mig. Ég skal ....
En kaupmaðurinn var þegar farinn
að hneigja sig, eins og það mesta sem
nokkur maður gæti farið fram á,
væri að fá að taka öskjuna frá fyrir
hana.
Hurðin opnaðist með smelli og hún
stóð úti á tröppunum og horfði út
í vetrarmyrkrið. Það var byrjað að
rigna og í myrkrinu var rigningin
eins og aska, sem þeytt er upp. ■—
Loftið var kalt og hráslagalegt og
götuljósin lýstu dapurlega. Rosemary
fékk undarlegan sting í hjartastað og
hún þrýsti handskjólinu að brjósti
sér. Að vísu beið bíllinn hennar. Hún
þurfti aðeins að ganga yfir gangstétt-
ina áður en hún gengi inn í hann. Og
þó hikaði hún. Það eru til augnablik,
hræðileg augnablik í lífi manns, þeg-
ar maður kemur skyndilega fram úr
skjóli og horfir út í eitthvað ugg-
vekjandi. En maður má ekki láta það
hafa áhrif á sig, heldur flýta sér heim
og fá sér tebolla. En um leið og hún
hugsaði þetta, kom ung, dökkhærð,
horuð og skuggaleg stúlka alveg að
henni og með rödd, sem hljómaði eins
og andvarp eða snökkt, hvislaði hún:
— Má ég tala snöggvast við yður?
Rosemary sneri sér við. Hún sá litla
skelkaða veru með stór augu. Þetta
var ung stúlka, varla eldri en hún
sjálf.
— Gætuð þér ekki gefið mér pen-
inga fyrir tebolla? stamaði veran.
— Tebolla? Það var einhver ein-
lægu'r og heiðarlegur hljómur í rödd-
inni og hún líktist alls ekki betlara.
— Eigið þér enga peninga ? spui'ði
Rosemary.
— Nei.
— Einkennilegt! Rosemary starði
út í myrkrið og unga stúlkan horfði
á hana. Það var skrýtið — og allt í
einu fannst Rosemary eins og þetta
væri ævintýri. Ef hún tæki ungu
stúlkuna með sér heim, hvað þá? Ef
hún gerði nú einu sinni sjálf, það, sem
hún var alltaf að lesa um og horfa
á í leikhúsunum ? Hvað myndi þá
gerast? Hún heyrði sjálfa sig segja
vinum sínum frá því seinna: ■— Eg
tók hana heim með mér — og þvi
sagði hún við grönnu stúlkuna: —
Komið heim með mér og fáið tebolla.
an dyrnar. Hún var alveg agndofa,
en Rosemary lét sem hún sæi það
ekki. — Komið nú inn og fáið yður
sæti, sagiii hún og dró hægindastól
að arninum. — Kornið og vermið yð-
ur. Það er ,svo hræðilega kalt úti.
— Ég þori þvi ekki, svaraði unga
stúlkan og hörfaði aftur á bak.
— Komið þér nú. Rosemary gekk
til hennar. — Hversvegna takið þér
ekki ofan hattinn? Fallega hárið á
yður er rennvott. Leifið mér að hjálpa
yður úr kápunni.
Unga stúlkan hélt sér i stólinn með
annarri hendi og lét Rosemary toga
í. Það var dálítið erfitt, því hún
hjálpaði næstum ekkert til. Rose-
mary ætlaði einmitt að fara að taka
sígarettur af arinhyllunni, þegar
unga stúlkan hvíslaði undarlega
hljómlausri röddu. — Mér þykir það
ákaflega leitt, en ég held að það
| Smásaga
eftir Katherine Mansfield
]
Unga stúlkan hrökk skelfd aftur
á bak. Rosemary lagði hendina á
handlegg hennar. — Mér er alvara,
sagði hún brosandi.
Unga stúlkan þrýsti fingrunum að
vörunum og virtist ætla að gleypa
Rosemary með augunum. •— Þér ....
þér farið ekki með mig á lögreglu-
stöðina, er það?
— Lögreglustöðina! Rosemary hló.
— Því skyldi ég vera svo grimm?
Eg vil bara að yður hlýni og svo
getið þér sagt mér — ja, hvað sem
þér viljið.
Það er auðvelt að freista soltins
fólks. Bílstjórinn opnaði bílhurðina
og brátt þutu þær í gegnum myrkrið.
— Jæja! sagði Rosemary. Hún ætl-
aði að sýna ungu stúlkunni, að það
gerðist ýmislegt dásamlegt í lifinu,
að ríka fólkið væri hjartagott og að
allar konur væru systur . . .
Bíllinn stanzaði, hurðin opnaðist
og Rosemary dró stúlkuna með ynd-
islegri, verndandi, já, næstum ást-
úðlegri hreyfingu með sér inn í and-
dyrið. Hlýja, birta, yndislegur ilmur
og allt það, sem hún þekkti svo vel
að hún veitti þvx ekki lengur athygli,
lék urn ókunnu stúlkuna. Það var
hrærandi að sjá hrifningu hennar.
— Komið nú með mér upp, sagði
Rosemary, sem brann í skinninu eftir
að vera gjafmild. — Komið með upp
i herbergið mitt. Hún yrði að forða
litla vesalingnum frá augnaráði þjón-
ustufólksins, — Jæja! sagði Rose-
mary aftur, þegar þær komu inn í
stóra fallega svefnherbergið. Glugga-
tjöldin voru dregin fyrir og bjarminn
frá arineldinum speglaðist í gljá-
fægðum húsgögnunum.
Unga stúlkan stanzaði fyrir inn-
Flestar konur eiga það til að láta hjartað hlaupa með sig í gönur — en tæplega
lengra en heilinn telur hyggilegt.
rnuni líða yfir mig, ef ég fæ ekki
eitthvað að borða.
— Hamingjan góða! En hvað ég
er hugsunarlaus! Rosemary þaut að
bjöllunni. — Te! Komið með te und-
ir eins. Og koníak.
Stofustúlkan fór, en unga stúlkan
hrópaði. —Nei, ég vil ekki koníak.
Það er te, sem ég þarfnast. Og svo
brast hún í grát.
Næstu sekúndur voru skelfilegar en
ákaflega æsandi. Rosemary kraup
við stól stúlkunnar. — Gráttu ekki,
vesalingurinn litli, sagði hún. —
Gráttu ekki! Og hún fékk stúlkxmni
blúnduvasaklútinn sinn og lagði
handlegginn um mjóu beinaberu herð-
arnar.
Að lokum gleymdi unga stúlkan
hlédrægni sinni og stundi: — Ég þoli
ekki meira, þoli það ekki, heldur tek
ég mig af lífi. Ég þoli ekki meira!
— Þess þurftið þér heldur ekki.
Nú skal ég sjá urn yður. Gráið ekki.
Skiljð þér ekki, hve gott það var.
að við skyldum hittast. Nú skulum
við dfekka teið og svo segið þér mér
allt af létta. En hættið nú að gráta
— það er svo þi’eytandi.
Stúlkan hætti að gráta, um leið
og teið kom inn. Rosemary kom borð-
inu fyrir á milli þeirra og fyllti disk
vesalings barnsins með smurðu
brauði. Og i hvert skipti sem hún
tæmdi bollann fékk hún meira te,
meiri rjóma og meiri sykur. Sykur
átti að vera svo næxandi.
Rosemary varð líka að viðurkenna,
að máltíðin hafði undraverð áhrif.
Þegar farið var með teborðið, var
það ný vera, sem hún sá halla sér
aftur á bak í stólnum. Þetta var
grönn og viðkvæmnisleg stúlka með
hi'okkið hár, rauðar varir og djúp,
glampandi augu. Rosemary kveikti
sér í sígarettu.
— Hvað er langt siðan þér hafið
borðað? spurði hún Mgt.
En rétt í því var tekið x hurðar-
FramhalA á bls. 15
7