Vikan - 17.05.1956, Blaðsíða 10

GISSUR VERÐSKULDAR ÞAKKLÆTI.
Gissur: Það er mesta strit aö ná þessum vetr-
urgluggum niður. Sg ætla að biðja bróður Bas-
minu um að hjálpa mér.
Betúel: Ég mundi lijálpa pér með ánœgju, Gissur:
Gissur, ef ég vceri ekki svona slœmur í bakinu. sóltjöldin
Gissur: Það er af því að þú eyðir of miklum
tíma liggjandi á bakinu.
Ég býst
einn.
við að ég verði líka að setja upp
Gissur ■ Það er erfitt að vera aleinn við þetta, Gissur: Það er víst eins gott að ég fari að vefja Gissur: Þetta vœri miklu auðveldara, ef þessi
en það þýðir víst ekki að biðja Betúel mág upp gólfteppunum. Rasmína œtlar að senda þau i silakeppur svœfi ekki á sófanum.
minn um hjálp. hreinsun.
Gissur: Heyrðu, Betúel mágur, haltu á burst- Rasmína: Betúel, það er alveg prýðilegt að Rasmína: Hvað þú ert elskulegur drengur! En
anum fyrir mig rétt á meðan ég skrepp inn og þú skulir vera að mála grindverkið. Það þurfti því skyldir þú gera allt á þessu heimilit Ég œtla
noe mér í vindil. sannarlega málunar við. að krefjast þess, að Gissur rétti þér hjálparhönd.
Betúel: Já, en vertu þá fljótur. Láttu mig
ekki biða.
„LEMDU KONUNA MÍNA EN
LÁTTU POTTINN í FRIÐI“
LÍFSVIÐHORF ÁSTRALlUMEGRANS ERU VÆGAST SAGT ÖVENJULEG
ÞETTA er dagurinn þegar taka á fyrir
skilnaðarmál litlu, svörtu stúlkunnar.
Hún stendur ein undir háu tré, en ætt-
kvíslin öll hefur tekið sér stöðu skammt
frá og fylgist af athygli með því sem ger-
ist. Ættkvíslin mun „dæma“ í skilnaðar-
málinu. Svarta stúlkan undir trénu hefur
óskað eftir að fá að skilja við manninn
sinn. Hann stendur einn síns liðs í f jöru-
tíu skrefa fjarlægð og við fætur hans
liggja tíu kastspjót — tíu tækifæri, sem
hann hefur til að ,,vinna“ málið.
Þegar merki er gefið, kastar maðurinn
spjótum sínum hverju á fætur öðru. Hann
beitir allri hæfni sinni, reynir eftir beztu
getu að hæfa stúlkuna. Og hún leggur ekki
á flótta. Hún stendur undir trénu, eins og
lög ættkvíslarinnar mæla fyrir, og víkur
sér fimlega undan hinum hvössu spjótum.
Þessu er nærri lokið; maðurinn hennar
á aðeins eitt spjót eftir. Nú hefur eftir-
væntingin náð hámarki. Áhorfendur mjaka
sér ósjálfrátt nær. Þetta er hættulegasta
augnablikið; aðeins eitt spjót eftir, en ef
stúlkan leggur á flótta núna, verður at-
höfnin að fara fram á nýjan leik, og það
mun nærri áreiðanlega kosta hana lífið.
Stríðsmaðurinn lyftir spjótinu, miðar
vandlega og kastar. Stúlkan varpar sér
til hliðar á síðasta augnabliki og spjótið
sekkur í trjástofninn. Maðurinn hefur tap-
að, stúlkan er frjáls — fráskilin.
Hún var heppin. Gsell biskup, sem um
50 ára skeið var trúboði meðal frumbyggja
Ástralíu, segir, að það sé miklu algengara,
að eitthvert spjótanna hæfi í mark. Gsell
hefur ritað bók um dvöl sína í Ástralíu.
Hann nefnir hana: „Biskupinn átti 150
konur.“ Það er fróðleg bók og spennandi.
Það má segja um Ástralíunegra, að þeir
séu enn á Steinaldarskeiðinu. Þeir drepa
þá, sem eru örkumla. Biskupinn segir frá
því, hvernig hann bjargaði lífi barno, sem
fæðst hafði biint. Ættkvíslin var c. búa
sig undir að drepa það með hinni i cð-
bundnu aðferð.
Pórnarlömbin eru grafin lifandi.
Þótt Ástralíunegrar séu gjörsamlega ó-
menntaðir, geta þeir verið kænir og úr-
ræðagóðir. Þeir áttu það til að leika lag-
lega á hvíta biskupinn. Eitt sinn kom hann
að ungri stúlku, sem var að stela kartöfl-
um úr garðinum hans. Þegar hún sá hann
koma, tók hún til fótanna. En hann elti
hana heim til hennar, þar sem hann kom
að henni sitjandi á kartöflunum, eins og
hæna á eggjum.
Það var alveg óhjákvæmilegt að refsa
henni á einhvern hátt. Ef þú stendur negra
að þjófnaði og lætur það liggja á milli
hluta, heldur hann áfram að stela. Úr
því honum var ekki hengt, kemst hann að
þeirri niðurstöðu, að athæfið sé ekki refsi-
vert.
Biskupinn var með lurk í hendinni, og
þótt hann ætlaði alls ekki að meiða stúlku-
kindina, varð hann eitthvað að gera, svo
að hann brá honum á loft og lét hann ríða
á matarpotti, sem stóð úti í horni. Pott-
urinn brotnaði mélinu smærra.
Eiginmaðurinn kom að í þessu. Hann
sá hvernig komið var fyrir pottinum og
heimtaði að fá að vita, hver hefði brotið
hann.
„Það var faðir Gsell,“ sagði stúlkan.
Eiginmaðurinn sneri sér að biskupnum
og endurtók spuminguna: „Hver braut
pottinn minn?“
„Ég,“ svaraði biskupinn mjög hátíð-
lega. „Ég braut pottinn til þess að refsa
konunni þinni fyrir að stela kartöflunum
mínum.“
„Jæja, þá það,“ sagði eiginmaðurinn, „en
hversvegna ekki að lemja konuna mína
frekar en pottinn? Auk þess,“ hélt hann
áfram, „eruð þér vígður maður og þér
eigið að hafa taumhald á skapi yðar.“
„Ég veit naumast hvort var sneyptara,
ég eða stúlkan,“ skrifar biskupinn.
Negrarnir trúa því, að heimurinn sé
fullur af allskyns öndum og púkum. Þeir
syrgja látna ástvini mjög samviskusam-
lega í sex mánuði. Þessi „opinberi sorgar-
tími“ er syrgjendunum feikn erfiður. Þeir
verða að láta sorg sína í ljós með alls-
kyns ólátum.
Sjálf jarðarförin er næsta ægileg. Syrgj-
endurnir láta eins og þeir séu gengnir af
vitinu, berja sér á brjóst og særa sjálfa
sig svöðusárum með spjótmn og hnífum.
Karlmennirnir reyta af sér skeggið í flyks-
um og fleygja því á gröfina; og fyrir kem-
ur, að harmleikurinn endar með almennum
slagsmálum, þegar hinir bandóðu menn
missa allt taumhald á sjálfum sér og vinur
ræðst á vin, bróðir gegn bróður.
Giftingarsiðir Ástralíimegra eru líka
óvenjulegir, en meðal þeirra er það algeng-
ast, að ungar stúlkur séu giftar gömlum
mönnum. Tíu ára telpur eru giftar göml-
um, visnuðum karlfauskum, sem með-
höndla þær eins og aumustu ambáttir.
Til þess að bjarga eins mörgum og hann
gæti frá þessum hörmulegu örlögum,
keypti Gsell biskup 150 ógiftar'stúlkur
og gaf þeim frelsi.
Hinir innfæddu gátu með engu móti
skilið, að honum gengi aðeins mannúðin
til, og komust að þeirri niðurstöðu eftir
mikil heilabrot, að hann ætlaði að giftast
þeim öllum! Þannig komst sú saga á kreik,
að faðir Gsell ætti 150 konur. Þegar páf-
inn frétti þetta, lagði hann blessun sína
á ,,ráðahaginn.“
Faðir Gsell varð biskup 1938. Biskups-
Framháld á bls. 18.
BLESSAÐ
BARNIÐ
Pábbinn: LilU! Sagði ég þér ekki að táka til í portínut
Lilli: Má ég bara slá nokkrum sinnum {
viðbót, pabbit
Pabbinn: Nei, þú ert búinn að slöra nógu
lengi.
Lilli: Jæja pábbi, en mundu eftir fimm
krónunum, sem þú lofaðir mér fyrir það.
Pábbinn: Þetta er rétti andinn, dreng-
ur minn.
Pabbinn: Ég er feginn að þú skulir hafa hug
á að grceða peninga. Það grasðir enginn á að eyða
miklum tíma i boltaleik.
Lilli: Ég er búinn, pabbi! Hvað er nú þettat
Þulurinn: Guðmundur hefur hafnað 650 þús. króna
starfssamningi, og kveðst ekki leika knattspyrnu með
neinu félagi fyrir minna en 750 þús.
10
11