Vikan - 07.06.1956, Blaðsíða 7

sem þú varst að tala um, svaraði Mahomed og
brosti. — Ef til vill veitir fólkið þeim ekki frem-
ur athygli en húsbændurnir í litlu húsunum gera.
— En þeir hræða burtu þjófa, áttu við það?
— Nei, ég átti ekki við það, Wade. Okkur er
öllum kunnugt um það, hvað fólk þitt hefur
gert fyrir Súdan. En Súdanstjórn tók ekki við
þínu starfi. Þú tókst sjálfur ákvörðun um að
fara. Mörgum okkar þykir leitt að þú skyldir
taka þá ákvörðun.
— Þakka þér fyrir, svaraði Wade. — En mér
finnst ekki lengur vera rúm fyrir mig hér. Það
er betra að Felan Effendi komi í minn stað.
Hann þagnaði. — Meðal annarra orða, þekkirðu
Felan?
— Við höfum verið vinir alla æfi, svaraði
Mahomed. Svo þagði hann svolitla stund. Hon-
um varð hugsað til atviks, sem gerzt hafði fyrr
um kvöldið. Hann hafði orðið að bjarga Felan
Effendi úr óþrifalegasta hverfi bæjarins, af því
að hann hafði drukkið of mikið af Marissa,
súdanska hirsikornbjórnum.
— Það er heimskulegt af þér að fara á svona
staði, hafði Mahomed sagt við vin sinn. — Eink-
um núna, þegar það getur eyðilagt alla þína
framtíðar möguleika.
— W’állahi! Það er einmitt vegna framtíðar-
innar, sem ég er órólegur, og svo fer ég á svona
staði til að dreifa huganum, svaraði Felan. —
Ég þori ekki að fara að sofa, af ótta við að
dreyma að ég geri allt skakkt.
Mahomed attaði sig, þegar hann sá spurnar-
svipinn á Wade: — Fyrirgefðu! Eg var að hugsa
um vin minn. Eg hef áhyggjur af honum. Þegar
þú ert farinn, hefur hann engann, sem getur að-
stoðað hann og tekið ábyrgðina af herðum hans.
Wade fylgdi Mahomed út að hliðinu. Allt í
einu datt honum nokkuð í hug í sambandi við
Felan Effendi. — Bíddu við, Mahomed, sagði
hann. — Mér datt í hug — heldurðu að það væri
gagn að því fyrir Felan að kvænast? Að kvæn-
ast reglulega góðri konu, menntaðri stúlku,
stúlku, sem gæti veitt honum þá festu, sem hann
þarfnast ?
Mahomed studdi hendinni á hliðstólpann og
svaraði stuttlega: — Það gæti orðið honum til
góðs. Og ég held að til sé slik stúlka. Farida
Hamo í Trúboðsskólanum.
DAGINN eftir vaknaði Wade eins og nýr
maður af værum svefni. Það var eins og
allt það sem hafði angrað hann væri nú á bak
og burt. Þeim mun lengur sem hann hugsaði
um uppástungu Mohameds, þeim mun betur féll
honum hugmyndin, og um hádegi datt honum í
hug að senda ungfrú Cartwright í Trúboðsskól-
anum boð. Sendiboðinn kom aftur með þau skila-
boð, að honum væri boðið í tedrykkju klukkan
fimm þann sama dag. Skólinn stóð skamman
spöl utan við bæinn. Byggingarnar virtust hafa
hreiðrað þægilega um sig í skógarlundi. Dorothy
Cartwright tók hlýlega á móti Wade. Hún var
blíðleg, gráhærð kona.
Eftir seinni tebollann fannst Wade tími til
kominn að fara að ympra á erindi sínu. Hann
ræskti sig svolítið vandræðalega. — Ég kom af
sérstökum ástæðum í dag, hóf hann máls. Vegna
hjúskaparmáls. Ég er ekki alveg viss um hvernig
ég á að snúa mér í því og langaði til að tala
um það við þig.
Sem betur fór horfði hann á tré inni í lundin-
um, því annars hefði hann séð að það strekkt-
ist á andlitsvöðvum Dorothy. — Það er ein af
ungu kennslukonunum þínum, sem hér er um að
ræða, hélt hann áfram. Dorothy hafði haft gott
taumhald á taugaæsingu sinni, en nú horfði hún
forviða á Wade.
Hamingjan góða, hrópaði hann upp yfir sig,
þegar hann sá svipinn á andliti hennar. —- Ekki
handa mér! Handa Felan, unga manninum!
Svo sagði hann henni frá uppástungu Mahomeds
Effendi.
— Þetta virðist vera ákaflega skynsamleg
hugmynd, sagði Dorothy. — Farida hefur sterka
skapgerð og hún mun sennilega verða hamingju-
söm með manni, sem þarfnast hennar.
— Þú ert prýðismanneskja, Dorothy. Hvílikan
skilning þú hefur á öllum kjúklingunum þinum.
Þau tóku saman ráð sín. Dorothy átti að halda
teboð og bjóða Faridu og Felan. Þegar Wade
fór, var hann Dorothy innilega þakklátur fyrir
að hafa tekið málið svona ákveðnum tökum.
Teboðið hafði sin áhrif, og á eftir því komu
fleiri álíka ánægjulegar samkomur fyrir alla,
sem hlut áttu að máli. Hundarnir héldu ekki
lengur vöku fyrir Wade og þegar hin opinbera
skipun Felans sem eftirmaður hans kom, gat
hann óskað honum til hamingju, án þess að
finna til efasemdanna og tregans, sem hafði
þjáð hann áður. Þeir röbbuðu saman óþvingað
um vandamálin.
— Þú verður einmana í þessu stóra húsi, Felan,
sagði Wade og deplaði augunum. — Ef ég væri
aðeins viss um að þú yrðir ekki óhamingjusam-
ur af því að vera hér einn, þá mundi ég fara
miklu rólegri frá Súdan. Ef það væri aðeins
einhver . . .
Felan varð vandræðalegur á svipinn: — Það
er einhver . . .
Og áður en mánuður var liðinn, gengu Farida
og Felan í hjónaband.
Dag nokkurn, þegar Wade var að undirbúa
brottför sína með Felan, spurði hann um Faridu.
— Farida er önnum kafin við að hjálpa Dorothy
Cartwright, svaraði Felan. Hann leit beint fram-
an í Wade. — Ungfrú Cartwright er góð kona
og hún hefur miklar mætur á þér. Wade, ég hef
áhyggjur af því, að þú skulir vera að fara frá
Súdan, til að búa, einn í þessu stóra húsi í
Englandi.
Wade varð svo undrandi, að það leið nokkur
stund áður en hann gat svarað: — Bölvuð vit-
leysa! Aldrei á minni lífsfæddri æfi . . .
— Okkur langar aðeins til að þú verðir ham-
ingjusamur, greip Felan framm í.
Wade rauk upp af stólnum. — Við! Ég hefði
svo sem mátt vita það. Farida stendur á bak
við þetta. Um leið og kona giftist, þá byrjar
hún að reyna að koma öllum sinum lrunningjum
í hjónabandið.
En það færðist íhugandi svipur yfir andlit
hans, eins og nú loksins hefði hann séð þær hlið-
ar á málinu, sem honum fyndust einhvers virði.
DAGINN eftir tilkynnti Wade að hann mundi
koma til tedrykkju í Trúboðsstöðina. Og
klukkan rúmlega fjögur sást hann þramma upp
eftir rykugum veginum meðfram ánni, með blóm
í hnappagatinu. Hann gekk teinréttur, pikkaði
stafnum sínum í götuna og stanzaði öðru hverju
til að þurrka framan úr sér svitann með stóra
gula vasaklútnum sínum.
REGNDROTTNING

Suður-Af ríku
REGNDROTTNING Suður-Afríku
gekk út úr höll sinni fyrir
skemmstu og hélt til skógar. Hún var
búin að ríkja í fjörutíu ár. Nú var
dauðastund hennar runnin upp.
Hún hélt á hinu bragðlausa eitri, sem
særingamenn hennar höfðu byrlað.
Hún hikaði ekki, og ekki sást henni
bregða, Hún var að hlýða hinum fornu
lögum pjóðar sinnar — var að fórna
lífi sínu, til þess að dóttir hennar gæti
tekið við ríkjum eftir hana.
Nokkrum dögum síðar ,,fann“ for-
sætisráðherra hennar, Morashetla, lík-
ið í samræmi við gamla hefð. Það var
vafið inn í svarta uxahúð og lagt í
grafhýsi.
Þegar nákvæmlega ár er liðið frá
hvarfi regndrottningarinnar, mun nýja
regndrottningin opna grafhýsið og ný-
safnaðri dÖgg verður stökkt á líkið.
Að því búnu verður það borið út úr
grafhýsinu og sökkt í Blyde fljót, þar
sem krókodílarnir verða fljótir að gæða
sér á því.
Og þar með er lokið ,,athöfninni“,
sem er samfara þessum óvenjulegu
þjóðhöfðingjaskiptum.
Regndrottning Suður-Afríku drottnar
yfir meir en 10,000,000 Bantuum. Hún
stjórnar regninu. Þegnar hennar trúa
því, að hún hafi samband við regnguð-
ina, þegar þörf krefur.
Fyrsta regndrottningin var tilnefnd
af þáverandi regnkonungi árið 1853.
Synir hans tveir gátu ekki orðið ásátt-
ir um, hvor ætti að erfa ríkið. Báðum
var byrlað eitur og regnkóngurinn skip-
aði Madjadji dóttur sína regndrottningu
landsins. Núverandi regndrottning er
Madjadji IV.
Engin regndrottning má fara út fyrir
landamerki hallar sinnar, en hún stend-
ur í nánd við Tzaneen í Transvaal. Þeg-
ar George VI Bretakonungur og fjöl-
skylda hans heimsótti héraðið 1947, af-
þakkaði regndrottningin boð um að
heimsækja konung í Tzaneen. Svo að
kóngurinn lagði lykkju á leið sína til
að heimsækja hana.
Sérstakt höfðingjaráð skipar forsæt-
isráðherra drottningar. Morashetla er
búinn að vera forsætisráðherra í nærri
f jörutíu ár og verður það til dauðadags.
Þegar hvítir menn þurfa að ganga á
fund drottningar — eins og t. d. opin-
berir embættismenn oft gera — mega
þeir ekki ávarpa hana sjálfa. Þeir verða
að beina orðum sínum til forsætisráð-
herrans, sem kemur orðsendingunni til
æðstu hirðmeyjarinnar, sem kemur boð-
unum til drottningar. Svar hennar berst
eftir sömu krókaleiðum.
Engin regndrottning má giftast. Hún
verður samt að eignast erfingja, og
af því tilefni koma 3,000 afríkanskir
höfðingjar saman á mikla ráðstefnu og
velja þrjá tigna Bantua, sem falið er
að heimsækja hennar hátign á tiltek-
inni stundu.
Þegar þeir hafa fullnægt hlutverki
sínu, mega þeir aldrei framar koma
fyrir auglit hennar. Hún má og aldrei
eftir það líta á karlmann; verður að
horfa eitthvað annað í návist þeirra.
Régndrottningin tekur að meðaltali
á móti um þúsund þegna sinna á mán-
uði, en þegar í óefni er komið vegna
þurrka, getur talan komist upp í 50,000.
Enginn kemur tómhentur. Menn færa
drottningu nautgripi eða sauðfé, dem-
anta, gull eða peninga.
Skömmu áður en gamla drottningin
lagði niður völd, spurðu fréttamenn
afríkanskrar útvarpsstöðvar hana,
hvort hún tryði því, að hún gæti látið
rigna. Hún svaraði, að þeim töfra-
krafti væri hún raunar gædd og spáði
rigningu á ákveðnum degi á alræmdu
þurrkasvæði í 1500 mílna fjarlægð.
Þegar sá dagur rann upp, gerði helli-
rigningu á staðnum!
— JOHN ST. CLARE.
7