Vikan


Vikan - 07.06.1956, Blaðsíða 14

Vikan - 07.06.1956, Blaðsíða 14
ÍSLEIMZKIR IVIUIMIR á listiðnaðarsýningu Ifyrrasumar komu Norður- syni, Gunnari Bernharð, Kjart- landaþjóðimar upp listiðn- ani Ásmundssyni og auk þess ararsýningum, hver í sínu landi, voru nokkrir smíðisgripir eftir og fylltu marga sali með vönd- Baldvin heitinn Björnsson og uðum og listrænum nýunnum Torfhildi Dalhoff. Smeltir grip- munum. Þegar maður sér slíkar ir, skálar og skartgripir, voru sýningar, hlýtur maður að gerðir af Jóh. Jóhannessyni og finna til þess hve sorglega lítið Sigrúnu Gunnlaugsdóttur og ein hefur fram að þessu verið um trémynd var þarna eftir Jón vandaðan og fnunlegan listiðn- Benediktsson. að hér á landi — jafnvel þó mið- Af húsgögnum voru á sýning- að sé við þennan margumtalaða unni borð, teiknað af Sveini fólksfjölda. Kjarval húsgagnaarkitekt, en á En nú hefur það sannast með því var messingplata, sem unnar þátttöku Islands í alþjóðlegri voru í myndir með sýrum, teikn- sýningu á listiðnaði, að það litla aðar af Barböru Ámason. sem hér ér gert af slíkum mun- Hinar handunnu ullarvoðir um, er fyllilega sambærilegt við Júlíönu Sveinsdóttur listmálara listmuni annarra þjóða, og að til og Guðrúnar Jónasdóttur þóttu er hér á landi lítill hópur mjög fallegar og Barbara Árna- smekkvísra og all frumlegra son átti þarna ásaumað vegg- listiðnaðarmanna, sem ekki láta tjald og skerm, af þeirri gerð mikið á sér bera, en vinna hver sem áður hefur birzt mynd af í sínu horni — vefararnir hér á síðunni. Ennfremur var heima á heimilum sínum, silfur- á sýningunni myndvefnaður eft- smiðirnir í litlum verkstæðum ir Vigdísi Kristjánsdóttur. sínum, húsgagnateiknararnir —7- við vinnuborðin sín og hann- jp',N Þó margir fyrrnefndra yrðakonurnar sitjandi heima í gripa séu bæði fallegir og stofunum sínum. vel unnir, þá voru það tveir Islenzka deildin á Listiðnað- myndvefnaðir eftir Ásgerði arsýningunni í Miinchen í vor Ester Búadóttur, sem að loknu fékk hina beztu dóma almenn- mati dómnefndar færðu ísl. ings og kunnáttumanna fyrir listrænt og vandað handbragð og allan tímann, sem sýningin stóð yfir, var jafnan mikil að- sókn að henni, en sýninguna sóttu um 250 þús. manns. Yfir 30 lönd utan Þýzkalands tóku þátt í henni. I íslenzku deildinni var þó ekki eingöngu sýndur nýr list- iðnaður. Þár var líka komið fyr- ir nokkriim gömlum smíðisgrip- um úr silfri, sem Þjóðminja- safnið hafði lánað. Það var aðal- lega tveggja til þriggja alda gamalt silfur og baldýring. Prjónlesið frá „Isl. heimilis- iðnaði“ vakti mikla athygli. Sveinn Guðmundsson, formaður Islendingafélagsins í Munchen, en meðlimir þess skiptust á um vörzlu deildarinnar, segir í bréfi til Lúðvígs Guðmundsson- ar, formanns „Islenzkrar list- iðnar“, ; að „engin kona hafi komið á sýningu okkar, án þess að fyllast aðdáxm á ísl. lang- sjölunum og hyrnunum." Þessi sjöl munu hafa verið unnin úr þeli og í sauða- og jurtalitun- um. Silfur- og gullgripirnir voru smíðaðir af Ásdísi Thoroddsen, Steindóri og Jóhannesi, Guðm. heitnum Guðnasyni, Öskari Hoegner forsætisráðherra í Bayem afhendir fulltrúa „Isl. listiðn- Gíslasyni, Jóhannesi Jóhannes- aðar“ verðlaunapening fyrir myndvefnað Ásgerðar Búadóttur. deildinni heiðursskjal og höf- undi þeirra heiðurspening úr gulli, en slíka viðurkenningu fá aðeins örfáir gripir á þessari sýningu. Þar sem mig langaði til að fá frekari fregnir af þessari „tómstundaiðju" frú Asgerðar, lagði ég leið mína inn á Lang- holtsveg, þar sem hún býr ásamt manni sínum, Birni Th. Björnssyni listfræðingi, og tveimur sonum þeirra, þriggja og átta ára gömlum. Eftir að Ásgerður hafði tek- ið það fram, að um þetta væri ekkert að segja og að dagblöð- in væru búin að skrifa allt sem máli skipti, bauð hún mér inn. Á veggnum blasti við mér stórt nýofið teppi. Ég rak upp stór augu. Teppið var byggt úr óhlutlægum formum — hvergi sást votta fyrir stúlkumynd eða neinu þessháttar. — Svo þér eruð alveg komnar yfir í abstrakt myndbyggingu, varð mér að orði. — Já, það er mjög eðlilegt og kemur af sjálfu sér. Mér finnast teppin sem ég sendi á sýninguna í rauninni of göm- ul. Það eru þrjú eða f jögur ár síðan að ég óf þau. Maður vex óhjákvæmilega frá sínum fyrri tjáningarformum. Annars finnst mér þetta enn vera á tilraunastigi hjá mér. Ég er að þreifa mig áfram. — Hvaða litir eru í teppinu, sem myndin er af ? Og eru þessi teppi á sýningunni stór? — Nei, þau eru bæði lítil, rétt eins og meðalstór mynd. Samt finnst mér, að veggteppi eigi að vera stór og þung. Hvað lit- unum viðvíkur, þá er erfitt að gefa greið svör. Þeir grípa svo víða hver inn í annan. Aðallit- irnir eru grænn og blár og svartur. Klæðið nýtur sín því engan veginn í svartri og hvítri prentmynd. Það er oft mjög erfitt að fá band í þeim litum, sem maður hefur hugsað sér í upphafi, og kemst ég því oft í vandræði vegna skorts á einhverjum lit. Verksmiðjulitaða bandið ís- lenzka er því miður of fábreytt í litum og of ójafnt að gæðum til þess að gaman sé að vefa úr því, — eins og efnið er þó gott. Þá er helzt til ráða að lita það sjálfur, en það finnst mér allt of tímafrekt. Það er rétt eins og málaramir þyrftu að rífa alla liti sína sjálfir. — Er langt síðan þér byrj- Ásgerður E. Búadóttir. Hér á síðunni er viðtal við hana. uðuð að vefa? Lærðuð þér það kannski í Listaháskólanum í Kaupmannahöfn ? — Nei, þar var ég við teikni- og málaranám í þrjú ár hjá prófessor Lundström. En eftir að ég kom heim, fór ég á vefn- aðarnámskeið hjá Guðrúnu Jón- asdóttur. Ég hafði of lítið hús- rúm til að mála, og í ullinni þóttist ég finna efni, sem hæfði mér. Það er reglulega skemmti- legt að vinna úr ull. Þegar mað- ur hefur heimili og börn, er líka miklu þægilegra að hlaupa frá vefstólnum en litunum. Mér hafði orðið starsýnt á dúkinn á borðinu fyrir fram- an okkur og spurði hvemig hann væri unninn. Vinkona Ásgerðar úti í Kaup- mannahöfn hafði búið hann þannig til, að hún skar mynztrið úr í kartöflu og þrykkti með sérstökum lit (sem Ásgerður kveðst raunar hafa séð í verzl- uninni Pensillinn) á hvítt hör- léreft. Með ótal spurningum kemst ég að því, að Ásgerður hefur einnig fengizt „svolítið“ við að myndskreyta bækur og teikna bókakápur. Stundum notar hún þann hátt að klippa og líma upp formin í staðinn fyrir að teikna þau og mála á flöt. — Mamma komdu, ég vil fara að sjá lömbin, kveður nú við. Þriggja ára snáða finnst lömbin sýnilega miklu skemmti- legri en allt tal um listvefnað og form. Og þegar hann þarfn- ast mömmu sinnar, verður auðvitað allur vefnaður og öll list að sigla sinn sjó. Ég flýti mér því að kveðja. 14

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.