Vikan - 26.02.1959, Blaðsíða 9

SCANIA-VABIS bátavélar
eru léttbyggðar dieselvélar,
viðurkenndar fyrir gangöryggi og sparneytni.
Kynnið yður kosti SCANIA-VABIS bátavéla áður en
þér festið kaup annars staðar.
ÍSARN H.F.
Tjarnargötu 16 — Reykjavík — Sími 17270
FORSAGA:
* Julie de Carneilhan er glœsileg kona,
fertug aS aldri, af tignum ættum og var gift
aðaismanni. Þau skildu og hann gifti sig
aftur til fjár og gerðist umsvifamikill á
stjórnmálasviðinu. Júlía tekur fullan þátt i
samkvæmislifi Parísarborgar, hún á sér ung-
an og ríkan elskhuga en endurgeldur ekki
ást hans, i leynum hugsans elskar hún ennþá
fyrrverandi eiginmann sinn og hann er henni
siður en svo frábitinn. En örlögin spinna
lífsþræði þeirra á ýmsa vegu. Júlia á í fórum
sinum skuldaviðurkenningu frá fyrrverandi
manni sinum upp á eina milljón og á í harðri
baráttu við sjálfa sig hvort hún eigi að kref j-
ast fjárins, því hún er fátæk og hefur varla
í sig og á.
það hana á pakkann, sem troðinn hafði verið
út með hvítum pappír. Hún var í senn máttvana
og æst. — Ég fer ekki. Nei; ég skal ekki fara!
Þessi ferð er beinlínis ekki fyrir kon á
mínum aldri. Ekkert hafði heldur verið fast-
ákveðið. Herbert hefur oft hagað sér þannig,
og ef til vill sendir hann einmitt eftir mér í dag,
eöa jafnvel kemur hann hingað. Ég vil ekki
fara. Ég ætla ekki að fara!
Hún hallaði sér fram á handriðið á svölunum
og sá fyrir neðan sig skuggalegan hóp, tvær
söðlaðar hryssur, áburðarklár og tvo menn, sem
voru að sinna hestunum. Hún andaði að sér
röku morgunloftinu, ilminum frá vafningsviðn-
um og hinni ólýsanlegu angan af röku loftinu.
Þetta fékk á hana. En svalt, hugsaði hún. Eins
og ilmur af fersku vatni. Særður og síbreytileg-
ur andi hennar hvarflaði að ferðinni og söng
með sjálfum sér söngva, sem sungnir eru undir
hljóðfalli hófataks; og tók í tauminn hjá læk
einum innan um hávaxin trén. Hryssurnar myndu
tvístíga á áningarstað og skjóta snoppunni nið-
ur í rennandi vatnið. — Það má járna La Crosse
og Tulliu hvar sem er við veginn, en Léon hefur
vafalaust komið með að minnsta kosti fjögur
pör af dansskóm handa Hirondelle. Ég spurði
ekki Gayant hvort hann hefði tekið með hrossa-
kambinn og hófajárnið. En Gayant gleymir aldrei
neinu.
Julie settist á óbúið rúmið. Það myndi aldrei
framar standa Coco Vatard til boða. Hvað var
það nú sem þessi kjarnyrti maður sagði? Ó, já!
Að hann óttaðist, að ég væri kona lífs hans.
Jæja, það var ekki fjarri lagi. Hann sagði ekki,
að ég væri eina ástin hans; hann lét greini-
lega i það skina; hann sagði að ég væri kona
lífs hans. Vatard mun eignast margar frillur,
og a. m. k. eina eiginkonu. Sérhver þeirra mun
opna nýtt sár, kvíðasár, sem þær hafa sjálfar
ekki veitt. Ég mun jafna mig eftir þetta með
Herbert, held ég. Og ef til vill mun annar maður,
ekki Herbert, særa mig á ný. En ég mun alltaf
leita huggunar i þessum bölvaða „Manni lífs
míns.“
Henni fannst hún hafa hugsað lengi, en þegar
bróðir hennar kom upp stigann, var dagsskíman
enn ekki farin að gægjast yfir skólann handan
við götuna tii þess að mála vafningsviðinn á
veggnum grænan.
1 stað þess að hringja, bankaði Léon þrisvar,
nokkuð harkalega á hurðina. Þetta hljóð vakti
Julie aftur til vitundar og kom henni enn úr
jafnvægi. Ég vil ekki fara! Ég skal ekki fara!
Ég ætla að segja Léon, að ég geti þvi miður
ekki farið. Ég er enn sjálfs mín herra!
Þegar Léon kom inn, ygldi hún sig og ávarp-
aði hann á þennan kröftuga hátt, sem var orð-
inn henni eiginlegur gagnvart honum.
eftir COLETTE
„Hvað í ósköpunum varstu að gera þarna niðri,
allan þennan tíma?“
,Og hver heldurðu að eigi að gyrða hestana?
Og taktu saman föggurnar? Þar á meðal skjóður
þinar og töskur. Gayant gleymir aldrei neinu,
en hann kann ekki tökin á slíku. Ef ég hefði
ekki augun með öllu, myndi þessi ferð fara al-
gerlega út um þúfur.“
Léon hafði, eins og Julie, látið rauðleitar auga-
brúnirnar síga. Hann róaðist, þegar hann virti
fyrir sér systur sína.
„Þessi fatnaður fer þér enn vel, en guð einn
veit, að mér hefur aldrei geðjazt að því að sjá
lconur riða klofvega.“
Julie langaði til þess að endurgjalda honum
gullhamrana. Hann var klæddur fötum úr sterku
efni, ryðlitu, eins og eigandinn. Fötin voru orðin
máð um axlirnar, gróft, þétt hár hans var farið
að grána í hvirfíinum, og enni hans var meira
sólbrennt en innfallin gagnaugun. Barkakýlið
gekk upp og niður, þegar hann gleypti í sig
úr kaffibollanum.
„Eigum við þá að fara niður?“
Það kom glampi i blá augu Julie.
„Heyrðu, Léon. Ég vil . . . ég vil helzt ekki
fara. Mér líður ekki sem bezt í dag . . .“
Hann greip fram í fyrir henni og gekk eitt
skref í áttina til hennar.
„Er þetta satt eða ósatt?“
Hún tók á öllum sínum kröftum og viðurkenndi
karlmannlega: „Það er ekki satt. Mig langaði til
þess . . . til þess að verða eftir í nokkra daga,
til þess að . . . til þess að verða . . . til hæfis.“
Léon leit á óbúið rúmið og síðan aftur á Julie.
„Áttu við Espivant?"
Hún skalf við tilhugsunina.
„Nei, nei. Hvernig geturðu látið þér detta slíkt
í hug!“
Síðan hló hún og hrópaði stolt: „Ó, elskan min,
þú hefur ekkert ímyndunarafl. Eða þá of mikið.“
Hún leit niður fyrir sig og reyndi að sýnast
feimin.
„Aumingja Coco litli. Hann er svo vænn.“
Skyndilega virtist hún skipta um skoðun, og
tók nú að leita i vösum sinum.
„Hérna, losaðu mig við þetta. Settu það í
brjóstvasann."
Hún rétti honum helminginn af seðlunum.
„Hvað er nú þetta?"
„Fimmtíu þúsund. Geymdu þá, meðan við er-
um á leiðinni. Aumingja Becker gamli, ótrúlegt
en satt. Hann sendi mér þetta i tilefni af sex-
txu ára afmælisdegi sinum."
Léon handlék seðlana varfærnislega, fullur
vantrúar."
„Aumingja Becker gamli. Aumingja Coco litii.
Það er eins og þú umgangist ekki aðra en dýrl-
inga og píslarvotta. Espivant verður brátt orðinn
að erkiengli."
Julie andvai-paði í uppgjöf.
„Eigum við þá að fara, Léon, eða ekki? Við
megum ekki sóa tímanum."
Það var þegar tekið að roða í austri. Andlit
Julie birtist í speglinum, fölt og tekið.
,,Ó!“ hrópaði hún.
„Kvað er nú að?“
Hún benti á spegilmynd sína.
„Ég held, að þetta verði of erfitt fyrir mig,
Léon. Ég tolli ekki á hestinum alla leið. Ég svaf
ekkert í nótt, ég er ekki í æfingu, ég . . ."
Hún sneri sér frá honum og vætti augnhárin.
Bróðir hennar greip um olnboga hennar og þving-
aði hana til þess að snúa sér að honum. „Ótta-
legur erkikjáni geturðu verið! Þú veizt, hvað
Tullia gamla er þýð. Veslings Tullia gamla og
hinar fögi’u leifar Hirondelle minnar, La Grosse
dregur svo vagnskrípið og Gayant er klæddur
eins og trúður. Viltu ekki koma, vegna þess að
þú skammast þín fyrir að slást í för með svona
tötrumklæddum vesalingum?“
Hún lagði hendurnar á axlir hans og hló og
grét i senn.
„Nei, nei, nei. Auðvitað ekki, ég skammast
mín alls ekki. Líttu á buxurnar minar, þær eru
mölétnar! Áttu enn sömu kerruna?"
,,Þú mátt ekki halda, að ég hafi keypt nýja
handa Gayant. Auðvitað er það garnla kerran.
Og það er ekki málningarsletta eftir á henni.
Hún er öll að flosna upp eins og gamalt tré. En
hún skröltir enn, og gúmmíhjólin undir henni eru
enn heil. Þegar þú verður þreytt, geturðu sezt
upp í kerruna og látið Gayant ríða Tulliu."
Julie leit framan í rauðbirkið andlitið og blá
augun, sem voru smátt og smátt að missa sína
gömlu festu.
„Þá verð ég þi'eytt," sagði hún sorgmædd.
„Sérðu bara, þú segir sjálfur, að ég verði þreytt!"
„Ég skal ekki bölva mér upp á það,“ sagði
Léon og hristi höfuðið. „En ég ráðlegg þér það
bara. Vertu þreytt. Komdu nú, við skulum halda
af stað. Við skulum elcki vera með neina sýnd-
armennsku lengur. Ég er með allt sem ég á í
eigu minni. Ég sé, að þú tekur með þér allar
þínar eigur. Skildu ekkert eftir. Ferðin til Carn-
eilhan verður ekki farin aftur. Getur þú ekki
tekiö undir það?“
Hann herti að sér leðurbeltið, til þess að forð-
ast það, að hann sýndist vera að bíða eftir svari.
En Julie svaraði eklri.
„Komdu nú, Julie."
Framh. á bls. 18
VIKAN
9