Vikan - 26.02.1959, Blaðsíða 18

18.
VERÐLAUNAKROSSGÁTA
VIKUNNAR
Elns og lesendum er kunnugt hef-
ur Vikan tekið upp þá nýbreytni
að veita verðlaun fyrir rétta ráðn-
lngu krossgátunnar í hvert sinn.
Berist fleiri réttar ráðningar en
ein, verður að sjálfsögðu dregið
um það hver vinninginn hlýtur.
Verðlaunin eru
100 krónur
Vegna lesenda okkar í sveitum
landsins hefur verið ákveðið að
veita þriggja vikna frest til að
skila ráðningum. Lausnin sendist
blaðinu í lokuðu umslagi, merkt
„Krossgáta“ i pósthólf 149.
í sama blaði og lausnin er birt,
verður skýrt frá nafni þess sem
vlnning hlýtur.
Margar réttar ráðningar bár-
ust á 15. verðlaunakrossgátu Vik-
unnar og var dregið úr réttum
ráðningum.
RAGNHILDUR ASGEIRSSON,
Sólvallagötu 51, Reykjavík.
hlaut verðlaunin, 100 krónur.
Vinnandinn má vitja verðlaunanna
á ritstjórnarskrifstofu Vikunnar,
Tjarnargötu 4.
Lausn á 15. krossgátu er hér
að neðan.
0R&- T£Ki l/M V/»K- 0$ SK'Ql). .... 06- CFTiK- 3RVGCI- fí RÍFVl FTA R- ST/É’i- fl/V TALft Völfo- f IV., SK.iT. FUCrL S-rfíLFS- Cvi- S HCrfí /k'flL- /ei/ CrfíSK. d-yí)7A 1R /UÍUF. VÓPo- € l/V., S*ST. wfi LfíHis. LfíCr
1 ,
i “1/
Ru- STfLL p e M UPP- MflÓPt/A/
m'al \ Lbí i/V V ÍTI IíRuTjH.
SVyKTi- ttXöSS V0?\J - £>* , S< ÍT. VflR/Vlfl TR'é
'JflW- íKnrv. IfJC, SrUióT Tólu SK'eyTi 0 - A//CúTA Ffl g flví F- Awfl
HfMfl ÍOCrfJ LiTlAK
TVkfl XíliuR
(J-Reiv- iR VéiTÍv P OR A/ K/T4l flifóífl RyK FtLMr FÉRSK
í*M- itílóu ÉKFnn íiKf/VK V/»- v£v_J S/CrTl SK.ST. /VílTv/V
m V//Z/ flFioíV fKllM- é FVI
5/ CrA
f
MÆíCJ- K-ERáA/ ViI«6R 'fl T6v- V<RK| Titill S€?l V
Pýi?i Gkk \ ÖLL
flfíHÍA Tfífsai mliííi S'6R- IR
B o <- 'fítt-HD
£i.D~ r-^x i, t-'oRvr 40 r £Tv, /UJo'ífl ýáífl/
5A« - WJÓíl LifvH fln/iM- ItíFÍ- l»Cr | FRhfl
■ —» FuírL- fl-R yy///, mí
Fornar ástir
Framhald af bls. 9.
,,Já. Hvar eigum við að nema staðar?“
„Hvar sem þú vilt.“
Hún brosti við þessu óvænta svari.
„Hvað heldurðu að við verðum lengi á leið-
inni til Carneilhan?“
1 fyi'sta sinn sá Julie móta fyrir óvissu í svip
bróður sins. Hann lyfti handleggjunum og lét
þá síðan falla.
„Þrjár vikur . . . þrjá mánuði . . . alla ævi.“
Hann hlustaði eftir hryssunum, sem famar
voru að ókyrrast. Þau heyi'ðu glamrið í skeifum
á steinlögðu strætinu fyrir neðan.
„Er þetta ekki einkennileg tilfinning, Julie, að
eiga peninga og ekkert heimili, í stað þess að
eiga heimili og enga peninga ?“
Þessi fáu orð, hrjúf röddin, stórt, titrandi nefið,
hreyfingar kjálkavöðvanna undir rauðleitri, nauð-
rakaðri hökunni, fengu mjög á Julie, og henni
fannst þetta lifandi sönnun bróðurkærleikans.
„Eg vil lifa, Julie. Það fær á mig, að hafa
ekki peninga fyrir fóðri og öðrum nauðsynjum."
Julie lagði höndina á handlegg bróður síns
til þess að stöðva þessa langloku, sem hún kunni
utanbókar. Og hún fann handlegginn taka við-
bragð, vöðvana hreyfast og hún gladdist yfir
þessum kröftum. Þeir virtust tákn vonar og stuðn-
ings.
„Sólin er komin upp,“ sagði Léon. „Við tök-
um á okkur krók, Julie. Þá verða hryssurnar
ekki eins þreyttar, né heldur konan, sem ríður.
Við förum ekki alfaraleið, heldur yfir graslendi.
Gayant kannast við slóðir, sem eru næstum ævin-
týralegai', vegna þess hve þær eru afskekktar."
Julie þandi út nasirnar og hallaði sér að hon-
um til samþykkis.
„Þú hefur ekki varað Carneilhan gamla við
því, að ég kæmi líka?“
„Hann kemst fljótt að því,“ sagði Léon þurr
i bragði. „Ef við hefðum sagt honum það, hefði
hann ef til vill setzt niður og skrifað þér til þess
að koma i veg fyrir að þú færir. Návist þín verð-
ur honum til ama í fyrstu. Hann verður að ryðja
öllu sínu hafurtaski út úr bláa heiberginu þínu,
saltbirgðunum og hirsinu, þurrkaða brauðinu, sem
rakinn og rotturnar ásækja.“
Meðan hann talaði, lét Julie hugann reika gegn-
um hliðið, inn í kalt anddyrið og hún ímyndaði
sér að hún hengdi stráhattinn á hjartarhornið.
Þykir mér enn vænt um heimili mitt, hugsaði
hún. Elska ég enn skyldmenni mín tvö, þögnina,
stoltið, sparneytnina Hún kom inn í bláa her-
bergir, upplitað af sólinni. Mig langar til þess
að mála það bleikt! Hvít asparlaufin vörpuðu
ljóma á minningu hennar eins og endurspeglun
árinnar, og hún hallaði sér út um gluggann á
bláa herberginu. Nema ég máli það gult! —
IJr sporöskjulaga herberginu uppi í turninum
stóð Julie de Carneilhan, fimmtán ára, með ljósar
fléttur vafðar um ennið og gægðist niður á hnött-
óttar krúnur linditrjánni tveggja, sem vörpuðu
skugga sínum á veröndina, og hún horfði á stóð-
merarnar, sem hvíldu á enginu á Carneilhan
gamla með flata húfu á kollinum og litla hezli-
viðartág, sem gægðist upp úr vasa hans. Svo
að götuflækjan, „hringstiginn" sem kertaspákon-
an hafði minnzt á, lá að herberginu, sem hún hafði
lifað í, þegar hún var lítil stúlka, eins og for-
lögin hefðu ætíð ætlað henni þetta hlutskipti.
Þau skeyttu engu sofandi fólkinu í húsinu,
þegar þau gengu niður stigann, og það small í
stígvélum þeirra, meðan þau töluðust við.
„Heldurðu að ég ætti að taka þennan spritt-
lampa?"
„Eg er með sjúkrakassann; hann er vafinn
inn í teppi.“
Þegar þau komu út, tvístigu hestarnir blíðlega,
og Julie gekk að hverjum þeirra og gaf þeim
sykurmola, til þess að gera yfirbót og endur-
heimta vináttu þeirra. Hnakkarnir og beizlin og
aktygin, teygð af sifelldri notkun, ljómuðu af
elli og sífelldri fæðingu.
Julie, sem var orðin óvön útilofti og ferðlögum,
kunni sér ekki læti úti í náttúrunni; liún bjóst
næstum við að tína plómur og liljur á leiðinni,
villt jarðarber og villirósir. Hún þráði skógar-
slóðir og angandi heiðamosann. En framar öllu
minntist hún sendinna stíga, sem gáfu mjúklega
undan hófum hestanna. Á báða bóga voru netl-
unar og krækiberjalyng, runnar, sem strukust
við tagl og fox, signir slóðar, þar sem Julie og
annai' maður riðu hlið við hlið, þétt hvort upp
að öðru, sæl og glöð. — Herbert! Og sítt hár
mitt, sem snerti axlir mínar, þegar ég leit i augu
hans! Hún þiýsti enni sínu að makka Tulliu, til
þess að gleyma þessum veikleika sínum. Síðan
sneri hún sér ákveðin að bróður sínum.
Hryssan háa Hirondelle, tíguleg og fögur, gekk
að Carneilhan, leitaði að hönd hans og gældi
við hana með þöndum nösum.
Ó, hugsaði Julie, hann tekur að minnsta kosti
með sér, það sem hann elskar mest í þessum
heimi.
SÖGULOK.
Lausn á 15. krossgátu
Vikunnar
B D 5 fí J- n u fí a a K. Ö
O /C U V C K. ö *L H £ t L
L. £ fí D fí V £. o c £. y r f
L i D 5 / N /V t 'O T>_ n_
/7 D fí M i N /V i 5 r £ Þ D U ■fL
/. fí K fí i 5 T l fí U 5 n
£ O n l/ T J T fí u ií F
a fí ú N V £ a u Q U Ð V n
a L i T c o K 0 7L y V i fí
í L L fí L T 5 K fí V t N Or
N D fí y T K fi N fí U Ð N-
c /7 u Ð /V fí U r N U N N R
fj K R. fí D F fí L U 7L U ' N fí
V. u N £ í T U N P_ fí U M fí R.
Bankaþ jónninn: „Er maður yðar
heima; ég er með víxil-----“
Húsfreyjan: „Því miður, hann er á
ferðalagi í verzlunarerindum.“
Bankaþjóninn: „-------víxil, sem ég
þarf að borga sjálfur------“
Húsfreyjan: „En ég á von á honum
á hverri stundu -------“
Bankaþjónninn: „------ef hann get-
ur það ekki.“
Húsfreyjan: „Það er að segja, ef
hann tefst ekki viku eða lengur.“
18
VTKAN