Vikan - 26.02.1959, Blaðsíða 14

Þeir verða
alltal
karlar
blessaðir!
HANN liggui'. i í’úminu og vorkennir sjálfum
sér, svo sem er vani karlmanna þegar þeir
liggja veikir. Svipur hans er þungbúinn og
þreytulegur og hann starir á vegginn. Á borSi
hans liggur hlaði af spennandi bókum og pakki
með súkkulaði, en hann les ekki bækurnar né
heldur gæðir hann sér á súkkulaðinu. Hann er
alls ekki ánægðui- með tilveruna.
Svo opnast dyrnar og inn kemur indæl hjúkr-
unarkona. Sjúklinguiinn lifnar allur við, hann
brosir út að eyrum, með glampa í augum, og
ef hann þjáist af of lágum blóðþrýsting, hækkar
hann í normalt. Hann hefur hið mesta yndi af
því að láta hana „dedúa" við sig, laga koddann
og lakið, opna glugga gefa honum kalt vatn
að drekka, og fleira margt, og þegar svo læknir-
inn kemur á stofugang, hittir hann fyrir sér lífs-
Frá heimavist stúlknanna.
glaðan sjúkling með hraustlegan litarhátt. Þegar
sjúklingurinn er aftur einn, liggur hann kyrr
í rúminu og brosir við veggfóðrinu.
HEFUR þú áhuga á því að rabba við hóp
af fögrum meyjum, spyr ritstjórinn mig dag
nokkurn. Ég er kominn í frakkann og búinn að
hringja á bíl, þegar hann heldur áfram. -— Farðu
í stutta heimsókn til Hjúkrunarkvennaskóla Is-
lands.
Og þó að ég skrifi stuttlega um heimsókn
mína, er bezt að segja hverja sögu eins og hún
gengur, ég dvaldist lengi dags hjá námsmeyj-
um skólans mér til ánægju, rabbaði við þær um
sitthvað, og þótti leitt þegar tími var kominn
fyrir mig að fara.
SKÓLASTJÓRINN, Þorbjörg Jónsdóttir er í
dyrum skólans, þegar við rennum í hlað.
— Kemur illur þá um er rætt, segir hún þegar
við göngum inn um dyrnar á hinu nýja húsi sem
skólinn hefur til umráða.
Og hún tekur okkur með sér, upp á fyrstu hseð
og opnar dyr og við komum inn í lítið herbergi.
Þar sitja all margar ungar stúlkur og rabba
við Dr. Brodda Jóhannesson, sem hefur nýlokið
kenslustund. Stúlkurnar horfa fremur illu auga
á ljósmyndarann þegar hann myndar þær, því þær
hafa ekki tima til þess að snyrta sig, en við
teljum að þess sé ekki þörf, því þær eru hver
annari laglegri í hjúkrunarnemabúningnum sín-
um.
Við erum farnir að kunna rétt vel við okkur
hjá þeim, þegar skólastjórinn dregur okkur með
sér til þess að sýna okkur herbergin, sem stúlk-
urnar hafa til umráða. Þær, sem stunda nám í
skólanum, búa þar í einmanns herbergjum. Þau
eru öll jafn stór, ágætlega snyrtileg og búin hús-
gögnum sem skólinn leggur til, rúmi, skrifborði
og stól, litlu reykborði og bókáhillu og loks er í
herbergjunum innbyggður skápur. Þegar við
göngum um gangana og skoðum herbergin, kom-
um við að litlu eldhúsi. Þar eru ótal tölusettar
skúffur og hefur hver stúlka sína skúffu og
geymir þar kaffiskammtinn sinn, sem skólinn
leggur til og ýmislegt bakkelsi, og það sitja þrjár
í keniislustund.
stúlkur yfir molasopa. Við komum i dyrnar og
heilsum þeim, og þeim bregður svo við komu
karlmanna inn i eldhúsið, að kaffið sýður upp
úr, við mikinn fögnuð þeirra ágætu nemenda
sem fylgja okkur um húsakynnin ásamt með
skólastjóranum.
OG svo er farið að tala um Sölku. Við vitum
ekki hver hún er, svo að stúlkurnar vilja
endílega kynna okkur fyrir henni, og við förum
að hitta Sölku. Hún liggur í rúmi i æfingasalnum.
Hún er föl á vanga og tekin og við höldum að
manneskjan sé alveg dauðvona.
Okkur er sagt, að Salka geri ekkert annað en
liggja i rúminu, enda er hún æfingadúkka skól-
14
VIKAN