Vikan - 16.04.1959, Qupperneq 4

MÞRÆ UGURINN
á Rorffundarhótmi
ÞAÐ er kominn nýr sjúklingur I
rúm númer 18, níu mánaða
stelpa með lungnabólgu; hún
er í gufu. Drengurinn á númer 9
hóstar ennþá mikið. Annars er ekk-
ert sérstakt á deildinni," sagði að-
stoðarhjúkrunarkonan Karen Olsen,
um leið og hún rétti næturvaktinni
lyklana. „Jú, þú getur merkt fyrir
mig tilraunaglös undir þvagrannsókn
allra barnanna. — Það er ekki nokk-
ur tími til þess á daginn, við höfum
svo mikið að gera.“
Næturvaktin tók lyklana og sett-
lst við skrifborðið og fór að blaða i
skýrslu nýja bamsins. Hún var frá
íslandi og félagar hennar kölluðu
hana Isu, það var svo gott að muna.
„Hvaða kandidat hefur vakt?",
spurði hún.
„Stormur — Eless, góða vakt,“
hrópaði Karen og hvarf út úr dyr-
unum.
„Stormur," tautaði Isa, „vonandi
þarf ég ekki að kalla á hann í nótt.“
Storm — eða Stormur eins og
hjúkrunarlið sjúkrahússins kallaði
hann var Svíi. — Af einhverjum ó-
skiljanlegum ástæðum hafði hann
flækst til Borgundarhólms — Eyjunn-
ar fögru — Perlunnar í Austursjón-
um — og var nú læknisnemi á einu
sjúkrahúsinu þar. Hann var litill og
væskilslegur — en framúrhófi grobb-
inn og raupsamur. Hann kvaðst vera
náskyldur heimsfrægu skáldkonunni
Selmu Lagerlöf, — og sótti vit sitt
til hennar. — Og kjarkurinn — mað-
ur lifandi. Honum yrði nú vist ekki
mikið um þó hann stæði fyrir fram-
an gapandi ijónynju í vígahug.
Sjúkrahúsið stóð á hæð rétt fyrir
ofan þorpið. Það var löng rauð bygg-
ing — tvær hæðir og ris. Á hliðinni
sem sneri niður að þorpinu voru
breiðar aðaldyr. Þegar inn var kom-
in var bamadeild A til hægri, og
barnadeild B til vinstri. Fyrir miðj-
um aðaldyrunum voru fáeinar breið-
ar, hvítgráar tröppur ofan í kjallar-
ann. Beint á móti blasti við breið,
hvít hurð með hinni leyndardóms-
fuliu áletrun „Labaratorie" — rann-
sóknarstofa. Á dyrunum til hægri,
stóð „Depot“ geymsla. En á dyrun-
um til vinstri var engin áletrun.
Þær voru hvítar og kaldar, og uppi
Dyrnar á iíkkjallaranum
opnuðust og eitthvaö hvítt
birtist í gættinni.
yfir þeim vom bomð göt til að auð-
velda loftræstinguna. — Þetta var
líkkjallarinn. Fyrir aftan stigaopið
vom breiðar hvítar dyr með áletrim
Læknar — Forstöðukona.
A efri heeðinni var kvennadeild C
og karladeild C og gengið inn frá
báðiun endum hússins. 1 risinu bjó
starfslið sjúkrahússins.
„Ég á pönnuköku," var nú sagt
mei glaðlegri, hljómfagurri rödd og
Maren hjkrunarkonan á B birtist I
dyrunum. „fig er að byrja að vaka
í kvöld, nú ert þú 7 nætur á undan
mér.“
Fjórtán nátta næturvakt var skylda
allra hjúkrunarkvenna á sjúkrahús-
inu. Maren var há og þrekin með
dásamlega fallegt andlit og blá augu
sem ljómuðu af gæðum og lífsfjöri.
Hún elskaði allt sem átti bágt og
átti hjarta úr gulli. Faðir hennar var
fátækur sveitalæknir á vesturströnd
Jótlands. Hann hafði kosið að feta í
fótspor föður síns og lækna og hugga
fátæku fiskimennina frekar en að
leyta sér auðs og frama á stærri
sjúkrahúsum eins og efni hans og
mannkostir hefðu þó getað veitt hon-
um.
„Hræðilegur stormur og óveður
hefur verið í dag,“ sagðí Maren og
hiammaði sér ofan í stól. „fig fór til
Birtu — og hún gaf okkur pönnu-
köku. Og hún á draumsætan dúkku-
kofa,“ bætti hún við.
Birta var ein af félögunum sem
óvænt hafði dottið í lukkupottinn —
og gengið í það heilaga. Hún þreytt-
ist aldrei á að framreiða gómsæta
rétti til að gleðja gömlu félagana
sem ennþá voru í þrælkuninni.
„Jæja, við skulum þá koma og fá
okkur kaffi," sagði Isa, „nóg verður
víst að gera —“
Og nóttin leið — og nóg var að
gera. Það þurfti að gefa pela og
skifta bleyjum og ótal skyldustörf
kölluðu að. Já, og nú var eftir að
merkja glösin og nú var klukkan
þrjú.
Isa gekk niður á rannsóknarstofuna
og tók stadiv með tilraunaglösum.
Um leið og hún kom fram og lokaði
dyrunum á eftir sér, opnuðust dyrnar
á líkkjallaranum og eitthvað hvítt
birtist í gættinni. Isa fann nístandi
kuldagjólu seitla upp eftir hryggn-
um.
— Draugur — Afturganga — hugs-
aði hún.
Glösin féllu á gólfið og Isa hentist
upp stigann og hvíta slörið hennar
flaksaðist upp og niður eins og væng-
ir.
„Ma — Mar — Maren!" hrópaði
hún með skjálfandi rödd. „Maren!"
Maren kom í ljós í dyrunum á
barnadeild B. Hún hélt á pela í hend-
inni. Fagurbláu augun hennar horfðu
á Isu, en hvörfluðu svo ofan í stig-
ann. — Þau breyttu um lit — uðu
kvikul og isgrá — eins og titrandi
regnský á heiðbláum sumarhimni.
— Pelinn datt á gólfið og mjólkin
spýttist eins og gosbrunnur upp í
loftið. — Maren rak upp langt ámát-
legt vein — og hvarf.
Isa skjögraði að dyrum læknaher-
bergjanna og hrinti þeim upp á
gátt.
„Sto — Storm — Stormur!“ æpti
hún.
„Dævelsen spestackel — Déskotans
ólæti eru þetta," rumdi i Stormi, sem
nú birtist i dyrunum, ífærður rauð
röndóttri náttdragt.
„Hva — sa —“ Orðin köfnuðu í
hálsinum á honum. Hvitgráu þorska-
augun hans þöndust út eins og þau
ætluðu út úr tóftunum — og stað-
næmdust við eitthvað i stiganum.
Hörgula hárið sem daglega lá sem
klístrað um höfuðið og líktist mest
regnbörðu töðuraki — stóð nú skyndi-
lega beint í loft upp. — Og hendum-
ar sem i óðagáti fitluðu við að festa
nauðsynlegt hlífðarfat neðri hluta
líkamans — féllu nú máttlausar nið-
in*.
„Er ég lifandi — eða er ég dauð-
ur,“ heyrðist nú sagt með dimmri,
rámri rödd — úr stiganum.
„Ég held ég sé kominn i himna-
i’íki — hér er allt svo hvítt og fínt
— og ég sá engil sem flaug upp,
já — ég sá greinilega vængina."
Isa sneri sér hægt við. 1 stigan-
um stóð einkennileg vera — alls-
nakin, nema um höfuðið var kyrfi-
lega vafið hvítu línlaki — og ekkert
sást af andlitinu nema kolsvart sitt
Framhald á bls. 26.
Smásaga effir Gauju