Vikan - 23.04.1959, Qupperneq 21

virtist gefa til kynna, að hann væri að horfa
yfir ánægða áhorfendur. Hann var laglegur mað-
ur, fölur og með uppsnúið yfirvaraskegg.
Þannig hafði hann litið út, þegar hann lék i
kaffihúsinu í Vínarborg.
Gilles hugsaði um bréfið — Kæri Octave —
og hann tautaði:
„Vesalings pabbi!“
Hann sneri sér að myndinni af móður hans.
Þetta var óskýr mynd, ein þeirra, sem seld er
hljómleikagestum í hléi. Hún var í sviðsklæð-
um. Hann hafði sett hana upp, vegna þess að
þetta var eina myndin af móður hans, sem hann
átti. Hann sneri frá henni og tautaði:
„Mér þykir þetta leitt, mámma."
jafnvel fyrir virðingu í augum hans, og hann
gerði sér það ómak að standa upp og taka á
móti unga manninum.
Þeir þurftu ekki lengur að tala. „Ef til vill
hafið þér rétt fyrir yður, Gilles . . . En samt
kemst ég ekki hjá þvi, að hugsa til þess veðurs,
sem gert verður út af þessu . . . þér þekkið
Gérardine ekki enn. Hún mun berjast með kjafti
og klóm.“
Gilles kom auga á hana, þegai’ hann gekk
fram hjá verzluninni, og þau horfðust í augu
örstutta stund.
Hann fann ekki til eftirsjár, og langaði ekki
að snúa við. Þegar hann gekk inn í dómshöll-
ina, reikaði hann ekki um eins og glötuð sál,
Framhaldssaga eftir G. Simenon
Þótti honum hvað leitt? Þessi bréf, sem hann
hafði skrifað ? Hann hafði gert sitt bezta, samt
gat hann ekki komizt hjá því að finna til sekt-
ar. Ma.uvoisin-fjölskyldan, einkum Octave frændi,
og svo móðursystir hans, sem hann sakaði nú um
morð.
Skyndilega fór hann að hugsa um Colette, og
það var eins og hann sæi vofu hennar reika um
húsið. Hann hugsaði um kvöldið, þegar hún hafði
Iæðzt inn í herbergi hans, til þess að ná í lyk-
ilinn að peningaskápnum.
Nú var hún í fangelsi. Hann hafði gert þetta
allt fyrii' hana.
Síðar myndi hún fara á brott. Hún myndi fara
með öðrum manni, með Maurice Sauvaget og
skilja hann, Gilles einan eftir.
Hann fleygði sér alklæddur á nlmið, og meðan
hann svaf, ásóttu hann illir draumar, sem svip-
aðl til þeirra drauma, sem hann hafði dreymt á
unga aldri. Einu sinni vaknaði hann kófsveittur
og reis upp í rúminu. Honum fannst hann hafa
hrópað upp og að bergmálið hefði endurómað
um allt húsið.
Klukkan níu um morguninn kom Rinquet til
hans. Hann sat fölur við skrifborðið og stór hrúga
af bréfum fyrir framan hann.
„Vilduð þér setja þessi bréf í póst, Rinquet ?“
Nokkrum minútum síðar var hann kominn nið-
ur á bilaverkstæðið og var að tala við tengda-
föður sinn. Mennirnir á verkstæðinu virtu hann
fyi’ir sér í laumi, því að í morgunblöðunum hafði
verið sagt frá handtöku Colette. Einnig var sagt
fá samskiptum þeirra Bob og Gilles á Café de la
Paix.
Klukkan ellefu fór hann inn á Lorrain-barinn.
Hann sá strax á alvarlegum svip Babins, að
hann var búinn að fá bréfið. En þótt hann væri
alvarlegur, virtist hann ekki kvíðinn. Það brá
eins og hann hafði gert dag-inn áðui’.
„Viljið þér segja saksóknaranum, að ég sé
kominn? Eg geri í’áð fyrir að hann eigi von á
mér.“
Klukkan þrjú kom út aukablað af morgunblað-
inu, og blaðsölustrákar hlupu öskrandi um stræt-
in. Fólk safnaðist saman i hnappa á hafnarbakk-
anum, og kaupmenn komu út í dyrnar á verzl-
unum sínum og kölluðust á.
ER EITURMÁLBÐ AÐ LEYSAST.
Gilles Mauvoisin ásakar.
Colette Mauvoisin ef til vill látin laus.
„Hversvegna sagðirðu mér það ekki, Gilles?"
Til hvers hefði hann átt að segja Alice frá því ?
„Er það satt, að það eigi að setja Gérardine
inn? Helduröu, að liúh hafi byrlað frænda þínum
inn eitur? Meðal annarra orða, það hefur einhver
verið að hringja í þig.“
„ffig veit það.“
„Og Plantel er búinn að koma hingað tvisvar."
„Ég veit það.“
„Jæja. Gott.“
Síðan hélt hún áfram:
„Á ég að halda áfram með setustofuna og
svef nherbegið ? “
„Eins og þér sýnist.“
„Hversvegna ertu svona við mig, Gilles? Það
er eins og þú elskir mig ekki lengur."
„Nei, nei. Ekkert hefur breytzt. Ég fullvissa
þig um þð. Það var bíll að nema staðar fyrir utan,
og einhver bjalla er að hringja. Það er ef til vill
Plantel aftur. Viltu segja Marthe að visa hon-
um inn á skrifstofuna mina?"
Utgerðarmaðurinn var hár og tigulegur og
virðulegur að vanda. Hann gekk að Gilles með
útrétta hönd.
Minjaskeiðar
i
Framleiðandi
PLÚTÓ h.f.
„Sælir, Gilles. ffig er búinn að koma tvisvar
áður og . . .“
Gilles tók ekki í höndina á honum, heldur taut-
aði:
„Gjörið svo vel að setjast, Plantel."
„Er yður sama þótt ég reyki?"
„Gjörið svo vel.“
Glugginn var opinn, og benzíngufur bárúst frá
verkstæðinu fyrir neðan.
„ffig þai-f víst ekki að segja yður . . Plantel
virtist ekki vita, hvernig hann ætti að koma fót-
unum fyrir.
Gilles dáðist að skóm hans, sem voru gljáandi
eins og spegill.
„Nei, Plantel, þér þurfið ekki að segja mér
neitt. Þér eruð búinn að fá bréf mitt svo að þér
vitið, hvernig málum er háttað."
„Gérardine hringdi í mig og . .
„ffig sá hana í gærkvöldi."
„Ég ráölagði henni án árangurs að . .
„ffig efast ekki um, að þér hafið gefið henni
góð ráð, Plantel. En því miður tekur Gérardine
ekki sönsum. Það sem mestu máli skiptir, er að
Colette hefur verið látin laus og Uggur ekki
lengur undir grun.“
Plantel horfði forviða á þennan mann, sem
hann hafði til þessa umgengizt eins og dreng-
hnokka, og nú var þessi hnokki að ásaka móður-
systur sína um morð.
„Þér hefðuð ekki þurft að hafa fyrir þvi að
korna," sagði Gilles með næstum ómannlegum
kulda í röddinni. „ffig veit, að þér munuð gerá
allt, sem í yðar valdi stendur til þess að sanna
Framh. á bls. 13.
VIKAN
21