Vikan - 04.06.1959, Blaðsíða 11

„Þessar töflur,“ hafði læknirinn sagt, á
meðan Lucille var f rammi í eldhúsinu til þess
að laga eitthvað að drekka, „eiga að hjálpa
þér með svefn. En taktu ekki fleiri, hvað sem
kemur fyrir. Fjórar eru banvænar.“
I/F/fl AÐ VEÐI
Smásaga JOCK MOSHER
WILBUR gamli Lawson var að dauða kom-
inn. Dauf skiman frá lampanum í loftinu
í herberginu, sem átti að verða síðasti í-
verustaður hans, skein framan í hann, meðan
hann sat þarna og horfði á mínútuvísinn á klukk-
unni læðast hægt að miðnætti. Örlagastundinni.
Síðan leit hann aftur yfir þægilega setustof-
una og á veraldlegan auð sinn, sem hrúgað var
á borðið við hlið hans. Nákvæmlega hundrað þús-
und dalir. Ávísun upp á tuttugu og fimm þúsund
og skínandi nýir seðlar. Þetta var það sem hann
hafði nurlað saman öll þessi ár.
„En þú getur ekki gert okkur þetta!“ hafði
litli náunginn, sem stjórnaði banka þorpsins, sagt
þegar hann gekk inn í bankann um daginn og
krafðist peningana. ,,Að minnsta kosti ekki í
gulli, Lawson.“
„Því ekki?“ hafði hann hreytt út úr sér. „Það
stendur hérna á þessum seðlum, að bankinn
greiði andvirði seðilsins í gulli eftir framvísun.
Og nú framvísa ég.“
„Ertu orðinn vitlaus, inaður?“
„Hef aldrei verið óvitlausari.“
„Jæja þá,“ hafði bankastjórinn stunið. „Eg
skal láta þig fá peningana. En ekki í gulli. Þú
verður að fá þá í seðlum.“
„Jæja!“ hafði hann sagt. „Ef þú getur ekki
annað, þá skal ég taka við þeim þannig.“ Og
nokkrum minútum síðar gekk hann út úr bank-
anum, eins og glæpamaður, með barminn fullan
af glænýjum peningaseðlum, sem hann hafði
stungið í leðursposa. Ákafi hans jókst með
hverju skrefinu, hjarta hans sló örar, og hann
komst í sama vanda, þegar hann fór til olíufyrir-
tækisins og bauðst til þess að selja mjög verð-
mæt hlutabréf, sem höfðu á örskammri stundu
þotið úr tveimur dölum allt upp í sjötíu og fimm
dali hvert. „Ertu orðinn vitlaus Lawson?“
„Aldrei óvitlausari," hafði hann endurtekið og
þrammað út úr skrifstofunni með ávísun upp á
tuttugu og fimm þúsund dali í vasanum, en nú
lá hún við hliðina á peningaseðlunum á borðinu.
Og þetta hugsaði hann, ætti auk notalegs heim-
ilis og nýlegs bíls, að fleyta ekkju hans áfram í
lífinu. Jafnvel bráðfalleg-ri konu eins og Lucille.
Nægilegt til þess að borga henni allt það, sem
hann hafði tekið frá henni, á meðan þau höfðu
lifað þessu misheppnaða hjónabandi.
Allt lá nú ljóst fyrir honum. Lucille stóð við
altarið í litlu kirkjunni hérna í Ridgevale. Svo
ljós yfirlitum, svo ung og falleg. Eins og yndis-
leg lilja, sem fjölmörgum karlmönnum hefur
vafalaust langað til þess að tína. En hann hafði
ekki verið neitt við hlið hennar, annað en visin
eik, sem hafði barizt við vindinn og regnið og
maðkana of lengi til þess að verða maki þessarar
yndislegu brúðar.
En þótt einkennilegt megi virðast, hafði hon-
um ekki orðið þetta ljóst fyrr en hann virti
Lucille fyrir sér ásamt Roch, unga lækninum, en
þau hcfðu staðið hlið við hlið í herbergi hans í
gærkvöldi. Hann hafði kallað á lækninn vegna
svefnleysis, og það varð hlutverk unga læknisins
að láta þessu ljúka sem hægast.
Svo að það yrði þá svona auðvelt, hafði Wilbur
Lawson hugsað með sér, þegar læknirinn var
farinn. Vegna þess að Lawson fannst hann skulda
Lucille óendanlega mikið fyrir að hafa leikið
svona lengi á hana — spilt fyrir henni beztu ár-
um ævinnar — hafði hann ráðgert lokaleikinn á
meðan hann lá þarna og beið þess, að töflurnar
frá lækninum færu að verka á hann. Hann hafði
tekið inn tvær í gærkvöldi, vegna þess að honum
hafði fundist það bráðnauðsynlegt.
Og i kvöld . . .
Hann las aftur yfir einföld orðin, sem hann
hafði skrifað á miða, við hliðina á peningunum.
Hver eyrir átti að fara til Lucille. Hún myndi
geta notað peningana til þess að ferðast eða gera
hvað sem henni sýndist. Notið lífsins.
Það var gott, hugsaði hann, að hann hafði
talið hana á að heimsækja móður sína í vikutíma,
vegna þess að ef hún hefði verið heima, hefði
verið ógerningur að undirbúa lokaþáttinn.
Roach læknir, hélt hann myndi segja henni
sorgarfregnina. Ágætis náungi, Roach. Hann
hafð'i fyrst komið heim til þeirra, þegar Lucille
hafði veikzt illilega, stuttu eftir að þau giftust.
Framhald á bls. 18
VIKAN
11