Vikan - 15.10.1959, Blaðsíða 9

konu, sem þér getið ekki átt neitt sameiginlegt
með?
Leonard Vole fórnaði höndum óstyrkur.
— Ég get satt að segja ekki sagt yður það, —
hef ekki hugmynd um það. Eftir fyrstu heimsókn
mína þrábað hún mig að koma aftur og kvaðst
vera einmana og óhamingjusöm. Hún gerði mér
það ómögulegt að neita. Hún sýndi svo greinilega,
að henni þótti vænt um mig, að ég komst í slæma
aðstöðu. Sjáið þér til, Mayherne, ég er veikgeðja
að eðlisfari, — ég á ákaflega erfitt með að segja
þvert nei. Og mér er sama, hvort þér trúið mér, en
eftir þriðju eða fjórðu heimsókn mína fór mér
raunverulega að Þykja vænt um gömlu konuna.
Móðir mín dó, þegar ég var .á barnsaldri, og ég
var alinn upp hjá fænku minni, sem líka dó, áður
en ég varð fimmtán ára. Ég býst við, að þér mund-
uð bara hlæja að mér, ef ég segði yður, að ég hafi
haft ánægju af þvi að láta dekra dálítið móðurlega
við mig.
Mayherne hló ekki. Þess í stað tók hann af sér
nefklípurnar í annað sinn og þurrkaði af þeim, —
merki þess, að hann var i þungum þönkum.
-—- Ég tek skýringu yðar gilda, Vole, sagði hann
loks. — Ég býst við, að hún sé sálfræðilega senni-
leg. En hvort kviðdómur mundi hafa sömu skoðun,
er önnur saga. Haldið vinsamlegast áfram frásögn
yðar. — Hvenær bað ungfrú French yður fyrst að
yfirlíta fjármál sín?
— Eftir þriðju eða fjórðu heimsókn mína. Hún
hafði mjög takmarkað peningavit og hafði áhyggj-
ur vegna einhverra hlutabréfa.
Mayherne leit snögglega upp.
— Gætið yðar, Vole. Þjónustustúlkan, Janet
Mackenzie, kveður gömlu konuna hafa haft gott
vit á fjármálum, og framburður bankamanna, sem
hún skipti við, er samhljóða.
— Ég get ekki gert að því, sagði Vole hrein-
skilnislega. — Hún sagði mér þetta.
Andartak horfði Mayherne þegjandi á hann.
Þótt hann hefði alls ekki i hyggju að segja frá
mann komast að þvi, að hún væri vel efnum búin.
Emily French hafði verið viljasterk kona, sem var
reiðubúin að greiða það, sem hún girntist, fullu
verði. Þessar hugsanir þutu gegnum heila May-
hernes, en hann lét ekki á neinu bera, heldur
spurði:
— Og sáuð þér um fjármálin að beiðni hennar?
— Já.
— Kæri Vole, sagði málfærslumaðurinn, ég ætla
að spyrja yður mjög alvarlegrar spurningar, sem
er mikilsvert, að ég fái hreinskilnislegt svar við.
Þér voruð fjárhagslega illa staddur. Þér höfðuð
fjármál gamallar konu að annast, — konu, sem
að eigin sögn hafði lítið eða ekkert vit á pening-
um. Kom það fyrir nokkurn tima eða á nokkurn
hátt, að þér notfærðuð yður aðstöðuna? Gerðuð
þér sjálfur i þessu sambandi einhver þau viðskipti,
sem ekki mundu þola dagsins ijós ? — Hann bægði
burt svarinu. — Bíðið stundarkorn, áður en þér
svarið. Okkur eru tvær leiðir færar. Annaðhvort
getum við haldið á loft nákvæmni yðar og heiðar-
leik í sambandi við fjármál gömlu konunnar og
jafnframt bent á það, hve ósennilegt það sé, að þér
hefðuð farið að fremja morð til að ná í peninga,
þegar þér gátuð fengið þá með svo óendanlega
auðveldari leiðum. Ef á hinn bóginn er eitthvað í
þessu sambandi, sem sækjandinn getur nælt í, —
þaö er að segja, ef þér hafið prettað gömlu kon-
una á einhvern hátt, þá verðum við að snúast
þannig til varnar, að þér hafið ekki haft neina
ástæðu til að fremja morðið, þar eð konan var
þegar orðin yður peningauppspretta. Ég bið yður
að hugsa málið vel, áður en þér svarið.
En Leonard Vole svaraði þegar í stað:
— Umsjón mín með fjármálum ungfrú French
var i alla staði heiðarleg. Ég bar hennar hag fyrir
brjósti eins vel og vit mitt leyfði, eins og hver
sá mun sjá, sem athugar þau mál nánar.
— Þakkir, sagði Mayherne. — Þér hafið létt af
mér byrði. Ég ætla að slá yður þá gullhamra að
trúa því, að þér séuð of skyni borinn til þess að
Þér látið sem þér vitið ekkert um erfðaskrána ..
Hann sá í anda ungfrú Frencli, heillaða af unga,
myndarlega manninum — og í sífelldri leit að
einhvcrju yfirskini til þess að fá hann til að
koma aftur í heimsókn.
— Er yður ekki kunnugt um það, Vole, að ung-
frú French lét eftir sig erfðaskrá, þar sem þér
eruð aðalerfinginn?
— Hvað segið þér? Fanginn spratt á íætur.
Skelfing hans var engin uppgerð. — Guö minn
góður! Hvað segið þér? Ánamaði hún mér 'pen-
ingana?
Mayherne kinkaði kolli með hægð. Vole hneig
niður á bekkinn aftur og tók höndum fyrir andlit
sér.
— Þér látið sem þér vitið ekkert um erfða-
skrána?
— Læt sem? Það eru engin látalæti. Ég hafði
ekki hugmynd um hana.
— Hvað munduð þér segja, ef ég segði yður, að
þjónustustúlkan, ungfrú Janet Mackenzie, sver og
sárt við leggur, að þér hafiö vitað um hana, — að
húsmóðir hennar hafi sagt henni skýrt og skorin-
ort, að hún hafi ráðgazt við yður um málið og
sagt yður áform sitt?
— Segja? Að hún færi með ósannindi! Nei, ég
fer of hratt yfir. Janet er roskin kona. Hún var
húsmóður sinni sem tryggur varðhundur, og henni
féll ekki við mig. Hún var afbrýðisöm og tortrygg-
in. Ég mundi ætla, að ungfrú French hefði trúað
Janet fyrir ætlun sinni og að annaðhvort hefði
Janet misskilið eitthvað, sem hún sagði, eða þá,
að hún hefði með sjálfri sér verið sannfærð um,
að ég hefði fengið ungfrú French til að gera þetta.
Ég býst fastlega við, að hún sé farin að trúa því
sjálf, að ungfrú French hafi sagt henni það.
— Þér teljið ekki, að henni falli nógu illa við
yður til að ljúga um þetta mál?
Leonard Vole virtist hryilingi og furðu lostinn.
— Nei, alls ekki. Hvers vegna ætti henni að vera
það?
— Ég veit ekki, sagði Mayherne hugsi. — En
hún er mjög bitur í yðar garð.
Ungi maðurinn stundi aftur.
— Ég er farinn að skilja, tautaði hann. — Það
er óhugnanlegt. Þeir munu segja, að ég hafi fengið
hana til að gera erfðaskrána, síðan hafi ég komið
heirn til hennar um kvöldið og fundið hana eina.
— Svo íinna þeir hana daginn eftir. — Guð minn
góður, það er óhugnanlegt!
— Það er rangt hjá yöur, að hún hafi verið ein,
sagði Mayherne. — Eins og þér munið, ætlaði
Janet út um kvöldið. Hún fór, en kom aftur um
klukkan hálftíu til þess að ná í snið af blússuerm-
um, sem hún hafði lofað vinstúlku sinni Hún fór
inn um bakdyrnar, upp á loft og náði í sniðið —
og fór strax aftur. Hún heyrði óm af samtali í
setustofunni, og enda þótt hún gæti ekki greint,
hvað sagt var, er hún reiðubúin að sverja, að hún
heyrði rödd ungfrú French og einhvers karlmanns.
Framhald í nœsta blaöi.'
því, hafði trú hans á sakleysi Leonards Vole auk-
izt að mun við þetta. Hann kannaðist nokkuð við
hugarfar roskinna kvenna. Hann sá í anda ung-
frú French, heillaða af unga, myndarlega mannin-
um — og í sífelldri leit að einhverju yfirskini til
þess að fá hann til að koma aftur í heimsókn. Hvað
var eðlilegra en hún hefði þótzt hafa litið fjár-
málavit og beðið hann að hjálpa sér? Hún var
nógu mikil heimskona til að gera sér ljóst, að það
kitlar hégómagirnd sérhvers karlmanns að fá slíka
yfirlýsingu um yfirburði sína. Þannig hafði farið
fyrir Leonard Vole. Ef til vill hafði það ekki held-
ur verið henni á móti skapi að láta þennan unga
segja mér ósatt um svo mikilvægt atriði.
— Að sjálfsögðu, sagði Vole ákafur. Sterkasta
vopn mitt er, að ég hafi enga ástæðu til að fremja
morðið. Ef við hugsum okkur, að ég hafi sótzt eftir
kunningsskap gamallar, auðugrar konu með það
í huga að hafa út úr henni fé, — en það virðist
vera inntakið af því, sem þér hafið sagt, — hefði
þá ekki dauði hennar áreiðanlega eyðilagt áform
mitt?
Málfærslumaðurinn horfði fast á hann. Ósjálf-
rátt tók hann enn á ný ofan nefklípurnar og þerr-
aði þær. Það var ekki fyrr en hann hafði sett þær
upp aftur, að hann hóf máls:
9