Vikan - 15.10.1959, Síða 14

Það er ótrúlegt, hvað einn smáhlutur getur átt mikinn þátt í að gera vistar-
veru skemmtilega og listræna. Möguleikarnir eru svo ákaflega margir, ef fólk
hefur hugmyndaflug og frumleika til að bera. Flestir leggja á það allt of mikla
áherzlu að apa eftir öðrum og gera aðeins það, sem þeir hafa séð annars
staðar. Híbýli manna eiga að vera persónuleg, og það þarf ekki stærri hlut en
veggljósið á myndinni til vinstri, til þess að það takist. Eftirlíking af málara-
spjaldi úr mahóný er fest í vegginn með þremur töppum og pera á bak við.
Myndin er tekin í íbúð Klemenz Jónssonar leikara og konu hans, Guðrúnar
Guðmundsdóttur, og þarf auðvitað ekki að taka þ'að fram, að þau áttu hugmynd-
ina sjálf.
MARGT SMÁTT...
Margt má gera til þess að fegra
forstofuna og þarf ekki endilega
að kosta mikið. Allir geta smíðað
létta trégrind á lítinn veggflöt,
— eins og sýnt er á myndinni,
— og blómaker fyrir neðan. En
þá þarf að velja blóm, sem þrífast
án mikillar birtu.
Þeir, sem tala mikið í síma heima
fyrir, ættu að búa til notalegan
krók með litlu borði fyrir sím-
ann. Krókinn má afmarka með
litlu blómakeri og nokkrum bam-
busstöngum úr því og upp í loft.
Þeir, sem hafa svart og leiðinlegt
hol inni í miðri íbúðinni, gætu
lífgað upp eitt hornið með þessu.
Ég þekki mann ofan úr sveit, sem er búinn
að eiga lengi heima hérna i bænum, sem er
svo mikið á móti stjórnmálamöhum, að hann
segir, að þeir séu allirsaman asnar. Og það
segir hann, þegar liggur vel á honum. Annars
kallar hann þá miklu verra.
Mér finnst það vera ósanngjarnt að kalla
heilan hóp af mönnum asna, þó að þeir séu
það kannski flestir, og mér mundi finnast
það hart, ef ég væri stjórnmálamaður, að
vera kallaður asni, bara afþví aðrir stjórn-
málamenn eru það. Menn eiga að passa sig
að vera ekki ósanngjarnir, þegar þeir kalla
aðra menn asna.
Það er náttúrlega ekki að marka mig, þvi
ég er ekki kunnugur mörgum stjórnmála-
mönnum. En ég á kunningja, sem þekkir ýmsa
af þeim, og hann hefur sagt mér, að sumir
séu ekki næstum eins vitlausir og margir
halda. Það eru tildæmis tveir stjórnmála-
menn, sem hann semur alltaf ræður fyrir,
þegar mikið stendur til, og skrifar líka fyrir
þá bréf, og hann segir, að sumt af þvi sem
þeir biðja hann að skrifa fyrir sig. sé kannski
ekki neitt ákaflega gáfulegt til að byrja með,
en þegar búið sé að koma alminlega orðum
að því, þá sé það venjulega ekki neitt asna-
legra lielduren það, sem fólk skrifar um al-
mennt.
Það, sem menn gá ekki að, þegar þeir eru
að tala um, hvað stjórnmálamenn séu miklir
asnar, er það, hvað þessir menn þurfa að
snúast i mörgu, sem almenningur þarf ekki
að koma nálægt, og hafa skoðanir á mörgu
og tala um margt, sem þeir hafa ekki vit á.
Ég sat tildæmis einu sinni á bekk fyrir
aftan skáld ,sem ég kæri mig ekkert um að
nefna, en hann er áreiðanlega maður, sem
lilær ekki að öllu. Það var stjórnmálamaður
að halda ræðu um bækur og svoleiðis, og
þetta skáld fór að hlæja fjórum sinnum á
áreiðanlega ekki lengri tíma en tiu minútum,
og í síðasta skiptið ætlaði hann ekki að geta
hætt að hlæja, og það voru næstum allir
farnir að hlæja lika á bekknum hjá honum
og líka á bekknum hjá mér, afþví hvað það
var skrýtið að lieyra skáldið hlæja að þvi,
sem stjórnmálamaðurinn sagði um bæk-
urnar.
En þetta skáld gáði bara ekki að þvi, að
menn. sem þurfa að tala um allt mögulegt,
þcir hafa bara ekki neinn tima tilþessað vera
að liugsa um það, sem þeir þurfa að segja,
og ekki heldur tilþessað vera að eltast endi-
lega við menn, sem hafa vit á því, tilþessað
semja ræðurnar fyrir sig. Og þóað þeir gætu
kannski lesið um eitthvað af því, sem þeir
þurfa að vita um svonalagað, þá tekur það
líka mikinn tima, og menn eru misjafnlega
fljótir að lesa. — Og þó þetta skáld hafi
kanski fengið Nóbelsverðlaun, þá ætti hann
að hugsa útí það, að það er ekki vist, nema
þessi stjórnmálamaður hefði lcanski getað
hlegið líka, ef það hefði verið skáldið, sem
stóð þarna uppá senunni og talaði um til-
dæmis efnahagsvandræði þjóðarinnar og
dýrtíðarskrúfuna eða rafvæðingu dreifbýlis
ins eða eitthvað anað, sem skáldið hefur
ekkert vit á.
Og ef menn halda þvi nú samt fram, að
það sé hlægilegt, livað margir stjórnmála-
menn eru asnar, þá vil ég bara segja það,
að það er ekki vist, nema að það sé einmitt
þessvegna, sem þeir eru stjórnmálamenn, —
að þeir plati menn tilþessað kjósa sig með-
þvíað láta fólk halda, að þeir séu svona vit-
lausir og að það geti spilað með þá.
Ég þekki tildæmis einn stjórnmálamann,
sem er búinn að sitja á þingi, hérumbil síðan
ég man fyrst eftir mér. Og hann er svo mik-
ill asni, að ég man, að mamma grét alltaf
af hlátri, þegar liann gisti heima og var að
borða og sagði eitthvað, svoað mamma varð
alltaf að vera l'rammi eldhúsi og passa að
hafa hurðina lokaða.
Og það kæmust áreiðanlega ekki fleiri
menn í strætisvagn helduren gáfnaljósin, sem
buðu sig fram á móti honum öll þessi ár
og gat enginn fellt hann, þangað tilað kom
maður, sem var ennþá meiri asni og menn
hlógu ennþá meira að, vegnaþesshvað hann
var vitlaus, þá var hann kosinn.
Og mér finnst bara verst, að mamma skuli
ekki vera lifandi tilað heyra i nýja þing-
manninum, því ég man, að lnin sagði alltaf,
þegar hún fór tilað kjósa þann gamla, að
hún mundi aldrei kjósa neinn annan, afþví
hann væri svo mikill asni, að það væri áreið-
anlega ekki til jafnvitlaus maður i ölJum
heiminum.
Sumir í sjóliðsforingjaleik.
ÉG ER á móti þessu rövli, sem maður er
farinn að heyra útaf landhelgisgæzlunni, því
það er búið að samþykkja það i næstum öllum