Vikan - 15.10.1959, Blaðsíða 15

félögum á landinu, að landhelgisgœzlan hafi
komið fram af einurð og festu í öllum málum
og það sé orðin um þau þjóðareining. Og þeir,
sem eru með eitthvert kjaftæði um það, að
stjórnin á landhelgisgæzlunni sé öðruvísi en
hún á að vera, þeir eru bara að reyna að koma
illu af stað.
Það getur vel verið, að það sé satt, að ein-
hverjir af þeim, sem stjórna landhelgisgæzl-
unni, séu lcannski ekki á marga fiska, og séu
í sjóliðsforingjaleik, og séu kannski ekki mjög
merkilegir. En ég þori að ábyrgjast, að þeir
eru ekki eins miklir kjánar og flestir þeir,
sem til þekkja, halda fram, að þeir séu. Og
þó þeir væru það, finnst mér, að það, sem
mestu máli skiptir, sé, að menn séu ekki að
gaspra með það, þóað þeir viti citthvað, sem
er öðrum til einhverrar skammar, heidur
reyni að þegja um það. Það er sko alveg á-
byggilegt, að það borgar sig ekki að vera að
skipta um menn í embættum, þvi það koma
bara nýir asnar, sein byrja kjánaskapinn uppá
nýtt. Sumir af þeim gömlu gera ekki sömu
delluna nema tvisvar- þrisvar og byrja svo á
cinhverri nýrri. Og það er áreiðanlega betra
að hafa mann, sem er í flotaforingjaleik, yfir
landhelgisgæzlunni eins og núna, heldur en
til dæmis mann, sem stendur i miðilssam-
bandi við Bedúínahöfðingja og arabíska ess-
reka eins og Sigurður Jónasson, því það verð-
ur þó að minnstakosti reynt að hafa skipin
á floti, meðan Pétur ræður yfir þeim.
Magalegur.
ÞAÐ ÞORI ég að hengja mig uppá, að
eftir svosem lnindrað ár þá verða menn hissa
á þvi, þegar þeir lesa um það i gömlu blöð-
unura, að íslendingar hafi orðið fokillir útaf
því, þó Ameríkani segði þeim að liggja svo-
litla stund á maganum og teygja frá sér hend-
ur og fætur svolitla stund suður á velli.
Sannleikurinn er nefnilega sá, að þeir, sem
rjúka upp útaf svoleiðislöguðu, hafa áreið-
anlega verið reiðir útaf einhverju öðru og
notað bara tækifærið tilað rjúka upp og
steyta görn útaf þessu. Kunningi minn, sem
vinnur i stjórnarráðinu, lenti einu sinni iþví
i fyrra að fá kýli á bakið og varð að liggja
á maganum i fimm daga. Hann sagði mér,
að það hefði náttúrlega verið þreytandi til
lengdar. En hann fann ekkert fyrir þvi, að
hann yrði reiður. Og þegar maður hugsar
útí það, að þetta voru ekki nema fimmtán—
tuttugu mínútur, sem Iíaninn lét þá liggja
á maganum suðrá velli, þá finnst manni
næsutm hlægilegt, livað mikið veður þeir
gera útaf þessu, — nerna þetta hafi verið
nienn, sem rjúka upp útaf hverju sem er.
Svoleiðis menn eru náttúrlega til alstaðar, og
það er ómögulegt að koma neinu tauti við
þá, það er sama, hver á hlut að máli. Og
mér finnst, að það ætti að segja þeim upp
og láta þá vinna einvherstaðar, þar sem þeir
þurfa ekki að umgangast útlendinga, þviað
svona uppstökkir hrokabelgir eru landinu
ekki til neins sóma.
Og ég þekki stelpur, sem hafa verið mikið
á vellinum, og ein af þeim sagði við mig,
þegar hún var búin að lesa þessa vitleysu,
að fyrst það væri gert svona uppistand útaf
því, þó Kani léti nokkra karlmenn liggja
á maganum i kortér, þá mundu menn segja
eitthvað, ef þeir læsu um það, sem þær lentu
i stundum, og dytti ekki einusinni i hug að
kæra útaf þvi, og væru þær þó kvenmenn.
Aumingja lélega leikkonan.
ÞAÐ SAGÐI mér leikari, sem ég hitti um
daginn, að nú væri alvarlegt hafari útaf því,
að það liefði verið sagt upp leikkonu hjá
Þjóðleikhúsinu, sem væri af einni helztu
leikaraætt landsins, og það væri sennilegt,
að þessi uppsögn færi í liart. Og þegar ég
spurði liann, hvort liinir leikararnir ætiuðu
þá ekki að stræka, svoað hún fengi jobbið
ai'tur, sagði hann, að það dytti þeim ekki í
hug, afþvi þeim þætti hara gaman að því,
þegar eitthvað leiðinlegt kæmi hver fyrir
annan. Ég hitti líka frænda þessarar konu,
sem er að vesenast i því, að hún verði ráðin
aftur hjá Þjóðleikhúsinu, og spurði liann að
þvi, hvort lienni hefði þá ekki verið sagt
upp, vegnaþesshvað hún væri léleg leikkona.
Og hann sagði, að jiað væri sko alveg
ábyggilegt. Og það væri einmitt þessvegna,
sem það væri svona mikið svínari að segja
henni upp. Góðar leikkonur geta alstaðar
fengið að leika, en það væri ekki liægt að
ætlast til þess, tildæmis af Leikfélagi Reykja-
vikur eða ungmennafélaginu i Hveragerði,
að þau færu að ráða til sín lélegar leikkonur.
Og mjög slæmar leikkonur geta heldurekki
farið með leikflokk útum land tilað sýna,
bæði afþvi þær geta ekki fengið neina góða
leikara tilað fara með sér, og líka af þvi,
að fólk útá landi mundi ekki koma tilað
sjá leikrit, sem góðir leikarar væru i, ef þessi
leikkona léki með þeim. Og þessvegna sagði
þessi frændi leikkonunnar, að það væri ein-
mitt Þjóðleikhúsið, sem ætti að hafa slæmar
leikkonur, þvi það væri ekki hægt að ætlast
til þess af neinum öðrum og einhverstaöar
yrðu slæmar leikkonur að vera einsog aðrir.
Og það væri sko alveg áreiðanlegt, að Þjóð-
leikhúsið skyldi komast að þvi fullkeyptu,
ef það réði hana ekki aftur. — Og ég get
vel trúað, að þessi maður hafi rétt fyrir sér
og að það sé einmitt' tilþessað skaffa svona
fólki vinnu, sem Þjóðleikhús eru höfð. Að
minnstakosti þekki ég Dana, sem hefur sagt
mér, að það sé líka svoleiðis við Konunglega
leikhúsið í Kaupmannahöfn, að þar sé liað
ekkert aðalatriði að hafa góða leikara.
/ október, 1959,
J. M. S.
Ef íbúðin er lítil og tæplega
pláss fyrir skrifborð, koma ýmsar
lausnir til greina. Það má smíða
bókaskáp á stuttan veggbút og
hafa hurð með hjörum að neðan
fyrir nokkrum hluta hans. Þegar
hurðin er opnuð, eiga að vera járn
til að halda henni í láréttri stöðu,
— og bar er komið allra sæmi-
legasta skrifborð.
Forstofan vill verða vandamál í mörgum íbúðum.
Stundum hefur henni bókstaflega verið sleppt og þá
komið beint inn í stofuna. Öðrum líkar ekki við það
og hallast að því að finna eitthvað, sem kynni að lífga
upp forstofuna. Það er mjög algengt, að forstofur eru
þröngar, — stundum aðeins mjóir gangar, — og kem-
ur þá ýmislegt til greina til þess að bæta úr því. Eitt
er að koma fyrir stórum spegli, eins og sést á mynd-
inni. Þá þarf að vera fallegur veggur á móti. Þetta get-
ur gerbreytt lítilli forstofu, en gallinn er bara sá, að
speglar eru dýrir.
í NÆSTA BLAÐI
verður grein uin lýsingu og ljósa-
útbúnað eftir Guðrúnu Jónsdóttur
híbýlafræðing.
Þessa spengilegu dömu hittum við ekki alls
fyrir löngu, — já, það var einmitt í íbúðinni,
sem við birturn myndir úr í síðasta blaði. Hún
heldur á öskubakka og stóð raunar á gólfinu,
enda er hún um það bil 60 sm á hæð. Hún
er mjög afrísk á svip, og þó er hún vfst úr
tekk-viði frá Síam og búin til í Danmörku.
og húsbúnaftur