Vikan - 12.11.1959, Síða 24

HRAFNSUN
A síðastliðnu vori var ég einn bjart-
an morgun að ganga við lambærnar.
Þegar ég kom á móts við klettabelti,
sem er hér uppi í fjallinu, sá ég,
hvar eitthvað dökkt hreyfðist á gras-
inu rétt við fæturna á mér. Ég hrökk
við, en fór samt að athuga, hvað
þetta væri. Það var þá ofurlítill
hrafnsungi, sem hafði gert mér bilt
við. Ég tók þennan vesaling upp, en
hann titraði af hræðslu og gargaði
af öllum mætti. Með því að strjúka
hann og gæla við hann tókst mér að
róa hann.
Nú fór ég að hugsa um, hvað ég
ætti að gera við þetta litla grey.
Ætti ég að fara með hann heim? Ég
var hræddur um, að pabbi vildi ekki
hafa hrafn á heimilinu, þvi að hrafn-
ar eru mestu skaðræðisskepnur, sem
ráðast stundum á nýfædd lömb og
drepa þau. En ef ég skildi ungann
eftir, mundi hann áreiðanlega
krókna úr kulda. Ég afréð þv£ að
fara með hann heim, enda bjóst ég
við, að mamma vildi lofa honum að
vera.
Ég hafði lokið við að lfta eftir án-
um, svo að ég hélt heimleiðis.
Þegar heim kom, fór ég strax með
ungann til mömmu. Hún sagði, að
sín vegna mætti ég hafa hann, en
þegar pabbi sá ungann, sagði hann:
„Hvar fannst þú þennan hrafn, strák-
ur? Ég held, að það sé bezt að lóga
honum strax.“ „Nei, góði pabbi,“
sagði ég, „lofaðu mér að hafa hann!“
„Jæja, þú mátt það þá, ef mamma
þín leyfir þér það," svaraði pabbi.
„En þú verður að sjá um, að hann
geri ekkert af sér.“ Ég lofaði því,
og þar með varð „Krummi", eins og
hann var kallaður, heimagangur hjá
okkur.
Fljótt varð hann hændur að öllum
á heimilinu, en sérstaklega að mér,
enda gaf ég honum alltaf. Oft sat
hann á öxlinni á mér og gaggaði þá
stundum f eyrað á mér.
Snemma tók að bera á þvf, að
Krummi var glysgjarn og þjófskur,
— sérstaklega hafði hann áhuga á
að eignast aJIt, sem glitraði. Ég átti
krómað armbandsúr, og reyndi hann
mikið til að ná því af mér. Að lokum
fór svo, að hann sprengdi glerið,
þegar hann var að glíma við að losa
það.
Eitt sinn var ég úti á spariskónum
mínum, en á þeim var gyllt spenna.
GINN
Krummi var að vappa rétt hjá mér
og fór strax að gogga í spennuna.
Lengi baslaði hann við að ná henni,
en tókst ekki og varð að gefast upp
við svo búið.
Stundum kom það fyrlr, að ég
reiddist við Krumma. Ég átti vasa-
hníf með skelplötuþynnum á skaft-
inu. Dag nokkurn var ég úti að tálga
spýtu, og var Krummi þar nærstadd-
ur. Þá var kallað á mig, svo ég lagði
frá mér hnífinn og spýtuna og hljóp
Dag nokkurn nm sumarið sat ég
inni f stofu og var að lesa í bók.
Mamma nýfarin út úr stofunni,
en hún hafði verið að sauma og
hafði lagt saumadótið frá -sér á borð-
ið. Gluggi var opinn á stofunni. Allt
f einu kemur Krummi, sezt í giugg-
ann og skimar í kringum sig. Svo
flýgur hann upp og hlammar sér
niður á borðið hjá saumadótinu. Ég
flýtti mér að rísa upp til að reka
hann í burtu, en hann varð fyrri til,
þrífur fingurbjörgina hennar og
flýgur út um gluggann. Ég hentist
út úr stofunni og hugsaði mér nú að
fara öðruvfsi að heldur en þegar
hann stal hnífnum. Fyrst lagðist ég
niður í skjóli við bíl, sem stóð á
hlaðinu, og beið þar átekta. Krumml
skoðaði fingurbjörgina um stund,
tók hana siðan f gogginn og hóf sig
tiIflugs.Réttofan við túnið var grýtt-
ur melur. Þangað stefndi Krummi og
f

—....- . r
'Barnagaman
til þess, sem kallaði. En þegar ég
kom aftur eftir stutta stund, var
Krummi að skoða hnifinn. Ég flýtti
mér til hans, en hann flaug þá spotta-
korn og settist aftur. Svona gekk
þetta koll af kolli, þar til ég varð að
gefast upp. Mér þótti mjög slæmt að
tapa hnffnum.
hvarf þar niður á milli steina. Ég
setti vel á mig staðinn og fór siðam
inn til mömmu og sagði henni, aS
Krummi hefði tekið fingurbjörgina.
Þessi saga kom aðsend, en því
miður fylgdi ekki nafn höfundar.
53.
VEEDLAUNAKROSSGÁTA
Vikan veitir eins og kunnugt er verð-
laun fyrir rétta ráðningu á krossgát-
unni. Alltaf berast margar lausnir og
er þá dregið úr réttum lausnum. Sá
sem vinninginn hefur hlotið, fær verð-
launin, sem eru:
100 KRÓNUS
Veittur er þriggja vikna frestur til
að skila lausnum. Skulu lausnir sendar
í pósthólf 149, merkt „Krossgáta".
Margar lausnir bárust á 49. kross-
gátu Vikunnar og var dregið úr rétt-
um ráðningum.
SIGTRYGGUR ÞÓRHALLSSON
öldugötu 3, — Reykjavík
hlaut verðlaunin, 100 krónur og má
▼Itja þeirra á ritstjórnarskrifstofu
Vikunnar, Skipholti 33.
Lausn á 49. krossgátu er hér aö neöan:
“KNATTSPYRNAKEAH
MJALTA°IR1°MEIRA
AÖTULL°SKO°BITTU
RLORA°KAJ°TUMI°S
kulotároalur°lAt
IR°VIRUS°ENGILLL
аDON°KKUGGUR°AA
obAða°tAtull°æru
S I L F U R ° H A F S I N S ° F
KLEE°EVANÆKROTA°
o - ildiAlfrostung
rödd°m°teitarnil
ALDUR°BÚR° °ROSSA
аGRÁHÆRÐURAGNES
SA f FLOKfó- MENN upp- iHROPUN EINK: STAFUR SPÁ- MAÐUR ÆÐ TÓl m SAM- HLJOÐI ÍOG VÖRU- EININ6 LÍF- FÆRI SA6N- FRÆD- IN6UR EINKrJ STAFVf n
Jlgg^
* TALA kRtt- roNw BEIN- INÓA- MAÖUR SAtATENd VOND
pLOKKS’ MENN
EINK: STAFUF SETZTUt KoMinn U*P ( STJÓRKF ANDI flóki' HLJONA
5UND ~f£iT -mm FISKUR TÖNN
wyfl $jj k
m V e i K l VEKK* 5MIÐJA mu \ WOÐ' FLOKKOR
HLJÖÐ FÆRI ELÞ.TT* ■ ÆTI- VÖKVI WM * J LEIK- FANG gg
'o NE FN9 UR H V e 7 i LEö&W ’A 516 $m > □
HLJÓMA KYN á 5 1 BEIN UPP- HROPUN !
ÍUT B 'S: DCN VERUK J 1 T T £f N1. ► i
ER- ILL S A P D U R TALA im i EINS MYNT
5AM- HLJÖÐI K A K A 1 N E F ^DöL SKST. - íuFTTir
END- IIMG L 1 P u e SKEYTI sfSmf w BRUGCA SMAORfi SKST.

MIKIL STÖRT M/LLT EIN/Nfi (SLFU
24
VIKAN