Vikan - 12.11.1959, Blaðsíða 26

VITSKERT?
Framh. af bls.21.
sína meS því aS skipta stöðugt um samastað og
flytjast af einu gistihúsinu á annað. Átti hún þá
að halda til íbúðar sinnar aftur — og eiga það á
hœttu að vakna enn að nýju á Bellevue — eða
kannski að sofna og vakna aldrei íramar?
En þetta voru allt hugleiðingar um framtíðina.
Undarleg hljóð úr skóginum komu henni til að
hætta að hugsa um framtiðina, en snúa sér að
stundinni, sem var að líða.
Hún hafði svo sannarlega nóg með nútíðina.
Hvernig gat Hugh verið svo viss um, að honum
hefði ekki verið veitt eftirför frá Tíundu stræti,
þegar hann hafði farið til að sækja fatnaðinn
hennar þangað? Hann hafði ekki hugmynd um,
hve slóttugir þeir voru. Þeir höfðu gert svo fjölda-
margt, sem í rauninni virtist ókleift. Hvers vegna
skyldi þeim þá ekki takast að leita hana uppi
hér á þessum afskekkta stað í skóginum?
Það, sem Nortons-fjölskyldunni hafði fundizt
vera svo ágæt hugmynd, fann hún nú, að var
vægast sagt mjög slæm hugmynd, — já, og verri
en það, — þetta var beinlínis til að bjóða morð-
ingjanum heim. En nú var hún komin hér og átti
þess engan kost að hverfa burt, nema hún
kærði sig um að fara fótgangandi gegnum dimm-
an skóginn. Hún skalf við tilhugsunina um það.
Það væri enn þá heppil;gra fyrir morðingjann,
ef hann væri hér á næstu grösum.
Klukkan var hálftólf. Hún stóð í stóru setu-
stofunni og virtist minni en hún i rauninni var
— eins og villt, litil stúlka um hánótt. Það voru
skuggar í hornum stofumjar, og í slikum skugg-
um sjá örvæntingarfullar sálir oft hina undarleg
ustu hiuti Hún kveikti öll ljósin. og skuggarnir
hurfu. Hún sneri sér ðkveðin að næstu dyrum.
— Hún gat ekki verið róleg. fyrr en bún var búin
að fara i gegnum allt húsið og fullvissa sig um,
að bún væri ein.
Þetta voru dyr inn I svefnherbergið. Það var
breitt yfir húsgögnin, og gerði það þau drauga-
leg. 1 rúminu var aðeins dýnan. Ur svefnherberg-
inu var gengið inn i baðherbergi. og á þvi voru
tvennar dyr. Þaðan komst hún aftur fram i setu-
stofuna. Síðan gekk hún í gegnum þrjú önnur
svefnherbergi. Með einu þeirra var sérstakt bað-
herbergi, hin voru tvö um eitt bað. Þá var hún
búin að komast að því, hvað lá að baki dyrunum
fimm í setustofunni.
Jafnóðum og hún kynnti sér herbergin, kveikti
hún í þeim Ijós og lét ljósið loga áfram. Henni
fannst birtan sér vinveitt. Ef um einhverja hættu
yrði að ræða, vildi hún að minnsta kosti geta
séð, í hverju hættan var fólgin.
Nú átti hún aðeins eftir tvennar dyr. Hún vissl,
að aðrar lágu fram í borðstofuna og eldhúsið, þar
sem hún hafði áður farið með Hugh og ijós logaði
enn. Þangað þurfti hún ekki að fara aftur. Svo
opnaði hún siðustu dyrnar. Þær vissu út að stétt
bak við húsið. Hún sveipaði kápunni þéttar um
sig, þegar næturkulið kom á móti henni, og herti
upp hugann til að ganga út fyrir.
Það var ljós i öllum gluggum og lýsti stéttina
vel upp. Hún tók eftir, að einungis varð gengið
út á stéttina úr setustofunni, og það gerði hana
rólegri. Nú skildi hún, við hvað Hugh hafði átt,
þegar hann fyrr um daginn hafði sagt henni, að
það væri einna líkast því, sem húsið stæði uppi
á háum kletti. Það var bratt niður í móti á allar
hliðar, og þegar hún beygði sig fram yfir grind-
verkið, heyrði hún niðinn í ánni langt fyrir neð-
an sig. Útsýnið hlaut að vera fallegt á sumardegl,
en nú fannst henni dýpið í kring hrollvekjandi.
Hún snerist á hæli, gekk inn og sneri lyklinum i
skránni tvisvar. Útidyrahurðin á framhliðinni var
þegar vel læst, og Margrét gætti þess vandlega,
að allir gluggar væru lokaðir En það veitti henni
enga sérlega öryggistilfinningu, þótt glugg-
arnir væru lokaðir, því að hún sá, að auðvelt
mundi að komast inn um þá aðeins með því að
nota venjulegan vasahnif.
Hún gekk inn i stóra svefnherbergið, en bjð
ekki um rúmið. Sæneurföt voru I skáp þar I
herberginu, en hún hafði ákveðið að sofa ekki I
nótt — án tillits til þess, sem hún hafði lofað
Hugh. Hún lagði tvo svæfla á rúmið. Hún ætlaðl
að liggja alklædd á rúmdýnunni og lesa í bók.
Hún gæti svo fengið sér blund í morgunsárið,
þegar dagsbirtan hefði rekið óttatilfinninguna
burt.
Þegar hún gekk fram I baðherbergið til þess
að bursta tennurnar, kom hún auga á litla bréf-
pokann, sem Hugh hafði látið hana fá. Taktu
tvær töflur, hafði hann sagt, — ekki eina, heldur
tvær. Henni kom alls ekki til hugar að svipta
sig lífi, en bréfpokinn var svo léttur, að hún opn-
aði hann og hellti innihaldinu úr af einskærri
forvitni.
Tvær litlar töflur skoppuðu út, — gkki fleirl.
Hún missti bréfpokann á gólíið. Nú, svo að
hann treysti henni ekki. Aðeins tvær töflur. Eng-
in hætta á, að hún tæki of stóran skammt. Hún
gat auðvitað kastað sér út fyrir grindverkið og
niður i fljótið eða svipt sig lifi á einhvern annan
hátt. en þaö mundi ekki verða með svefntöflum.
Hún lét töflurnar tvær renna niður niðurfalliö
á handlauginni. Hann hafði líklega gaman af þessu
og gerði gys að hinum furðulegu imyndunum
óttaslegnu stúlkunnar.
Hún gekk inn í svefnherbergiö og lagðist á
rúmið. Það lágu tímarit á hillunni undir náttborð-
inu, og hún fór að blaöa í einu þeirra. Stafirnir
dönsuðu fyrir augum henni og mynduðu hinar
undarlegustu fígúrur, en það komu engin læsi-
leg orð út úr þessum samsetningum. Hún gat
alls ekki haft hugann við að lesa. — Og allt 1
einu varð dauöakyrrð í húsinu.
Hún var þegar komin hálfa leið að símanum,
þegar hún gerði sér ljóst, hvað heföi gerzt. Oliu-
ofninn hafði stöðvazt, það var ai't og sumt Hann
hafði gefið frá sér daufan nið, meðan hann var 1
gangi, en þegar hann hætti, virtist hin skyndi-
lega kyrrð svo ógnþrungin.
Hún gekk aftur að rúminu og tók upp tíma-
ritið. Það leið langur. langur tími . . .
Hún leit á klukkuna. Hún var stundarfjórðung
yfir tólf. Hún hafði verið viss um, að klukkan
væri að minnsta kosti orðin tvö. Þessi nótt ætlaði
að verða lengi að liða
Skyndilega settist hún upp við dogg og greip
andann, á lofti. Nú kom hún aftur, þessi tilfinn-
26
VIKAN