Vikan - 30.06.1960, Blaðsíða 7

j!8j!8SS^

Stúlkur úr Húsmæðraskóla Reykjavíkur tóku lagið með hljómsveitinni
ásamt Baldri Gunnarssyni dansstjóra.
Það er dálítið erfitt
að fást við
vínlöggjöfina
Sagt frá heimsókn í Þórskaffi á gömlu dansana.
Merkilegt, að þessi hús skuli
þrifast hlið við hlið, segja
menn um nábýli Röðuls og
Þórskaffis. Sannleikurinn er
hins vegar sá, að bæði munu
þau njóta góðs af nærveru
hins. Þegar menn hafa komið
við á barnum á Röðli og feng-
ið sér einn gráan, þá vaknar
sú spurning, hvort ekki sé
langsnjallast að skella sér á
ball í Þórskaffi, — það er,
hvort sem er, svo stutt að
fara. — Og svo lenda menn
á balli í Þórskaffi.
Þetta kaffi, sem er þó ekk-
ert kaffi, heldur samkomuhús
og kennt við gamla Þór, var
lengst af í húsi Sveins Egils-
sonar við Hlemmtorg, og eiga
vafalaust margir sælar endur-
minningar þaðan. Nú er fyrir-
tækið komið á fermingarald-
ur, vcrður meira að segja
fimmtán ára á þessu ári, svo
að það er að byrja að verða
virðulegt. Þess vegna litum við
þar inn eitt fimmtudagskvöld
og hittum fyrst dyravörðinn,
Karl Jónsson, sem er búinn
að vera við dyravörzlu í Þórs-
kaffi frá byrjun.
Hljómsveitin. sem leikur
fyrir dansinum, er hljómsveit
Guðmundar Finnbjörnssonar,
en liann leikur á alt-saxófón
og kontrabassa. Jóhannes Jó-
hannesson leikur á harmon-
íku, Taage Möller leikur á
píanó, Bragi Hlíðberg, ledkur á
harmoníku, Magnús Randrup,
á harmoniku, Ole Östergaard,
á gitar og Karl Karlsson á
trommur. Söngvari með hljóm-
sveitinni er Gunnar Einars-
son. Dansstjóri er Baídur
Gunnarsson.
Við náum tali af hljómsveit-
arstjóranum, Guðmundi Finn-
björnssyni.
— Sæll, Guðmundur, hvað
eruð þið búnir að æfa þessa
hljómsveit lengi?
— Meiri hluti af mönnun-
um hefur spilað saman í noklc-
ur ár, en ég tólc við lienni um
síðustu áramót.
— Voru þessir menn allir
í henni þá?
— Nei, þá var Magnús
Randrup ekki með. Þeir spila
til skiptis Bragi og Magnús,
Magnús á fimmtudögum, en
Bragi á laugardögum, og þar
sem þeir eru báðir fyrsta
flokks harmonikuleikarar,
fæst meiri fjölbreytui í músik-
ina með þvi, að þeir séu til
skiptis.
— Komið þið mikið með nýtt?
— Já, við reynum að koma með að minnsta kosti
eitt til tvö ný lög á viku.
— Þið keppið auðvitað að því að hafa alltaf nýj-
ustu lögin eða þau, sem eru vinsælust hverju sinni?
— Já, já, við reynum það.
— Og er þetta vel sótt?
— Já, það er undantekning, ef ekki er fullt hús.
— Það hlýtur að vera meira gaman að spila fyrir
fullu húsi en þegar kannski eru aðeins nokkrar
hræður?
— Já, það er mikill munur, það kemur manni i
miklu betri stemmningu.
— Finnst þér svipað fóllc stunda gömlu og nýju
dansana?
— Nei, — það, sem stundar gömlu dansana, kemur
til að dansa og kemur þá strax og húsið er opnað.
En það, sem stundar nýju dansana, virðist koma meira
til að vera innan um fólk og hlusta á músík, því að
flest af þvi kemur ekki fyrr en rétt fyrir lokun.
Allt í einu kemur Jóhannes og segir:
— Myndin er ónýt, maður.
— Ha, hvða segirðu, maður? Hvað er að?
— Það var skakkt á mér bindið.
Og með það er hann farinn.
Næst náum við í Gunnar Einarsson, — þann, sem
syngur með hljómsveitinni.
— Er langt síðan þú byrjaðir að syngja opinber-
lega?
— Ég byrjaði eiginlega 1945 og er búinn að syngja
öðru hverju siðan. Þá stofnuðum við fjórir félagar
kvartettinn Leikbræður og sungum saman í um það
bil 10 ár, — þó ekki samfleytt.
— Hefurðu ekki eitthvað sungið með kórum?
— Ég var með Útvarpskórnum og Þjóðleikhúss-
kórnum næstum frá byrjun og í nokkur ár með Karla-
kór Reykjavíkur.
— Hvernig finnst þér nú að syngja á dansleikjum,
— það hlýtur að vera öðruvisi en í kórum?
Framhald á bls. 35.
Salur Þórskaffis og hljómsveit. Efri röð frá vinstri: Taage Möller, Jóhannes Jóhannesson, Guðmundur Finn-
björnsson hljómsveitarstjóri, Ole Östergaard, Karl Karlsson. — Neðri röð: Bragi Hlíðberg, Baldur Gunnarsson
dansstjóri og Gunnar Einarsson söngvari.