Vikan - 30.06.1960, Qupperneq 28

I*r|air vernr
Framhald af bls. 15.
ið aö fara þessa „viðskiptaferð" til
Florída, ímyndaði hún sér þá i raun
og veru, að hann ... ímyndaði sér
hvað? Að þessi kona hans, sem
herini hafði aldrei fundizt raunveru-
leg, væri nú úr'sögunni, — skilnað-
urinn um garð genginn og þetta ynd-
islega barn beinlínis heimtaði að fá
hana fy.rir stjúpmóður, — Paul til-
heyrði henni einni, eins og hana
hafði dreymt um frá byrjun.
I>að var ekki nema ár, síðan þeir
atburðir höfðu gerzt, sem gerbreyttu
lífi Suzy Templeton. Paul var mála-
færslumaður og flutti almennar,
lögfræðilegar ráðleggingar í sjón-
varpsútsendingu, sem bar nafnið:
Hvert er vandamál yðar? — Hún.sá
öðru liverju um auglýsingar fyrir-
tækjanna, sem borguðu útsending-
una. Seinna höfðu þau gengið sér
til skemmtunar í aðalgarði borgar-
innar, hlegið og gert að gamni sínu.
Hann hafði kvatt hana með kossi.
Þau horfðust í augu, undrandi og
vandræðalég. „Halló,“ sagði hann.
„Það litur út fyrir, að nú sé annað
vandamál í aðsigi.“ Á næsta stefnu-
móti sagði hann henni frá hjóna-
bandi sínu. Hann hafði kvænzt
fallegri, viðkvæmri, en léttúðugri
stúlku, sem hafði verið horirim ótrú,
og að lokum hafði hún lent á heilsu-
hælí. Eftir að þau hittust í þriðja
sinn, hafði Suzy hætt að umgangast
sína gömlu vini og talið sér trú um,
að hið óhamingjusama hjónaband
Pauls væri nokkurs konar prófsteinn
á ást hennar. Og nú var þetta á allra
vitorði. En samt fannst henni ...
„Vöruð þér i Washington?“ Suzy
sneri sér að frú Lewis. „Já,“ sagði
frú Lewis, „ég sótti fund líknar-
stofnana. „Það er mjög athyglisvert,
eruð þér félagi?“ Reyndar iðraðist
Suzy þess að hafa varpað fram þess-
ari spurningu. Það var nefnilega eins
konar „fátækrafulltrúi", sem hafði
ráðlagt Paul, að með tilliti til kon-
unnar og barnsins yrði hann að biða
að minnsla kosti í sex mánuði með
að hefja skilnaöinn. Sex dimmir
mánuðir. Gat Paul alls ekki skilið,
hversu þungt henni féll að vera
send burt til að bíða úrslitanna? •—
„Eiginlega ekki,“ svaraði frú Lewis.
„Ég starfa i nokkrum pefndum.
Maðurinn minn var félagi. Hann
hafði umsjón með nokkrum æsku-
lýðsfélögum. Hann var ...“ Hún sá,
að Suzy var annars hugar, og bætti
við: „Ég fór til Washington til að
taka á móti lieiðursmerki, sem
hann átti.“ — Heiðrirsmerki, hugs-
aði Ellinor Lewis. Það var ekki
merkilegt, aðeins lítill málmpening-
ur sem laun fyrir fjörutíu ára starf.
En það hefði glatt Harald. Honum
hefði fundizt það fallegt. Hann hefði
lika verið ánægður með þennan
fund. Hann hefði skilið öll þessi
fræðiorð mannúðarmálunum við-
komandi og hagnýtt sér þýðingu
þeirra við dagleg störf. Þessi kaf-
aldsbylur hefði meira að segja hvatt
hann til framkvæmda. Hann hefði
til dæmis reynt að komast að því,
hvers vegna unga stúlkan var svona
örvilnuS. En Harald var horfinn. í
hundraðasta sinn á einni viku bölv-
aði hún dauðanum og öfundaði Har-
ald jafnframt af því, að hann hafði
dáið á undan ...
Hér um bil á þessari sömu stundu
þrammaði Tyman ríkisráðherra yfir
snævi þakinn brautarpallinn. Harry
þrætti við vagnvörðinn. „Þér ætlið
þó ekki að segja mér, að öll sæti
séu setin. Þetta er Tyman rikisráð-
herra, Bruce Tyman. Þér kannizt
við hann. Hann verður að komast
til New York.“ — Vagnvörðurinn
lét þetta ekkert á sig fá. Hann liafði
gataö farmiða fyrir flesta frægustu
stjórnmálamenn Washingtonborgar.
„Hið bezta, sem ég get boðið yður,
er sæti í ganginum hjá tveimur
konum.“
Þá voru komnir þrír farþegar í
ganginn með þröngu leðjurbekkjun-
um tveimur. Suzy leit spyrjandi i
kringum sig og staflaði farangrin-
um nær sér. Henni flaug i hug:
Hver ætli þetta sé? En svo fór hún
aftur að hugsa um vandamál sin.
Frú Lewis stóð upp, tók saman
prjónadótið og settist við hliðina á
Suzy. Með fjarrænu, vingjarnlegu
brosi bauð hún hinum nýkomna að
setjast á hinn bekkinn. Prjónarnir
glömruðu i sifellu.
„Mér þykir fyrir þvi að gera ykk-
ur svona mikið ónæði, frúr mínar,“
sagði Tyman. „Það gerir ekkert til,“
sagði Suzy æst. „Við megum víst
þakka fyrir, að vagnvörðurinn kom
ekki með sex manns til viðbótar."
Frú Lewis svipaðist um og sá
pakka, sem hún átti, standa út und-
an bekknum. Hún tók hann til sín
og sagði: „Nú getið þér rétt úr fót-
unum.“ „Gerið yður ekkert ómak min
vegna, það fer vel um mig.“ —
Allt í einu hreyfðist vagninn.
Lestin var að leggja af stað, hægfara
að visu, og eftir um það bil tvo
kílómetra festist hún í snjóskafli.
Vonbrigðaóp og andvörp kváðu við
úr öllum áttum. Með þolinmæði
reyndi vagnvörðurinn að útskýra,
að lestin hefði orðið að fara af
brautarstöðinni, svo aö hinar lest-
irnar kæmnst aö. Nei, vélin hafði
ekki stöðvazt, en hann hafði ekki
hugmynd um, hve löng biðin yrði.
„Ég hugsa, að við sitjum föst,“
sagði frú Lewis og leit út um glugg-
ann. — Það var farið að skyggja úti
í hinni hvítu auðn. Inni fyrir var
eins og birtan frá rafljósinu gerði
sitt til að auka vonleysið og kjark-
leysið, sem fyllti hug farþeganna
þriggja í þessum eyðilega klefa.
Þrjár lifandi verur, svo nálægt hver
annarri, en þó svo gersamlega ein-
angraðar og framandi.
Án nokkurs fyrirvara fór Suzy
allt í einu að snökta hástöfum. Frú
Lewis leit óttaslegin á Tyman. Suzy
stóð upp og ætlaði að hlaupa fram.
Tyman rét.ti fram handlegginn, svo
að hún komst ekki út. „Setjizt þér
niður,“ sagði hann. „Ef þér farið
fram á ganginn, troðið þér á fólk-
inu.“
Suzy hélt áfram að snökta. Frú
Lewis gat ekki þolaö þetta lengur.
Hún tók utan um Suzy. „Ég veit,
að þessi bið er hræðileg, en verið
þér alveg róleg, við komumst áréið-
anlega heim.“
Suzy leit reiðilega í kringum sig.
Allir höguðu sér eins og þeir væru
verndarar hennar. „Hvað vitið þið
eiginlega um þetta?“ sagði hún æst.
„Mín vegna getum við setið hér til
eilífðar. Mér væri alveg sama, þótt
það yrði sprenging. Ég veit ekki,
hvers vegna ég ætti að hafa löngun
til að lifa.“
„En, góða mín,“ sagði frú Lewis,
„þetta er ósæmilegt tal.“
„Þér megið ekki tala svona,“ sant-
sinnti Tyman. Nei, sagði Suzy við
sjálfa sig. Hvernig gat þessi gamla
kona gert sér í hugarlund, hve dá-
samlegt lifið gat verið? Og hvernig
gat þessi stóri, sterki maður vitað,
hvernig það var að missa fótfestuna
í lífinu?
„Nei,“ sagði frú Lewis ákveðin,
„hvaða raunir, sem þér hafið ratað
í, eru þær áreiðanlega ekki eins
miklar og yður finnst i augnablik-
inu.“
„Mér dettur dálítið í hug,“ sagði
Tyman. „Þér hefðuð gott af að fá
yður smávegis hressingu . ..“ Hann
opnaði töskuna, tók upp flöskuna,
tappatogarann og nokkur plastglös.
Frú Lewis leit þakklætisaugum á
Tyman, um leið og hún tók við
glasinu. Undanfarin þrjú ár hafði
hún heimsótt marga sjúklinga í
sjúkrahúsinu og kynnzt margs kon-
ar sjúkdómum.
„Fyrir hverju eigum við að
skála?“ spurði Tyman.
„Maðurinn minn sagði alltaf: Fyr-
ir góðri heilsu,“ sagði frú Lewis,
en um leið sá hún eftir að liafa sagt
þetta. Hún brosti dálítið vandræða-
lega.
„Skál fyrir yðar góðu heilsu, náð-
uga frú,“ sagði Tyman eilítið hæðn-
islega.
Suzy brosti leyndardómsfull á
svip. „Skál fyrir gömlu hundasleð-
unum,“ kallaði hún og lyfti glasinu.
„Þetta likar mér vel,“ sagði Tyman.
„Mér þykir þetta leitt,“ sagði
Suzy, „en lífið hefir veitzt mér dá-
lítið erfitt undanfarið."
„Ég held við höfum öll einhverj-
ar áhyggjur, — veðrið og annað,“
sagði frú Lewis. „Um háveturinn
getur maður stundum ekki gert sér
í hugarlund, hvernig vorið er.“ —
Stúlkan hafði grátið að ástæðu-
lausu. En hvað var heimurinn
án Haralds? Bara, að hún hefði
kjark og áhuga til að halda
starfi hans áfram. En það hafði hún
ekki. Hann, sem allar hugsanir
hennar höfðu snúizt um, hafði kennt
henni óeigingirni, sem hún mundi
ekki vera fær um að öðlast að nýju.
„Það er satt,“ samsinnti Tyman.
„Maður fær oft innilokunartilfinn-
ingu á veturna.“ Hann hafði svo
mikið að gera. Fyrst og fremst var
.að kosningabaráttan, — en honum
hafði alltaf þótt hún skemmtileg. En
svo var það þessi nýja nefnd og það,
sem henni fylgdi, hinar æðisgengnu
flokkadeilur, þetta stjórnmálatafl,
tilfinningin að þurfa alltaf að vera
á verði. Þá var það einnig búgarður-
inn, andaveiðarnar og margt annað,
svo að hann var alltaf önnum kaf-
inn. Svo var Margaret. Blaðamað-
urinn, sem hafði spurt um ástæðuna
fyrir hegðun hans, mundi aldrei fá
rétta svarið. Aðeins sá, sem hafði
notið yndisþokka hennar og ástriðu-
hita, ástarinnar, sem óx með degi
hverjum, gat skilið, hversu mikils
virði þessi kona var honum. Allt
í einu gerði hann sér ljóst, að siðan
hann veiktist, hafði ekkert valdið
honum jafnmiklum áhyggjum og
hugsunin um Margaret. Hann teygði
sig eftir flöskunni til að fá sér edtt
glas í viðbót, en nú fór illa fyrir
honum. Þegar hann gerði tilraun
til að halda barmafullu glasinu,
missti hann stjórn á hægri hand-
leggnum, og innihald flöskunnar
skvettist í keltu frú Lewis og yfir
prjónadótið.
„Afsakið,“ stundi Tyman. —
„Þetta gerir ekke/f til,“ sagði kon-
an. „Þetta er bara gamalt sjal, sem
ég ætla ekki að gera neitt sérstakt
við.“
„Ég er dálítið taugaóstyrkur þessa
dagana,“ stamaði Tyman. „Þetta eru
líka erfiðir tímar fyrir mig.“
„Þetta kemur fyrir okkur öll,“
sagði frú Lewis. Hún var ekki al-
veg viss, en hana grunaði, hvað
gengi að manninum. Bara, að hún
heföi nú hæfileika Haralds til að
tala við fólk. „Ég skal segja yður
nokkuð,“ sagði Ellinor eins og af
tilviljun. „Stundum er eins og allt
misheppnist, sem, maður telcur sér
fyrir hendur. En maðurinn minn
var á annarri skoðun. Hann vitnaði
alltaf í skáldið Emerson, að erfið-
leikarnir væru aðeins til að sigrast
á þeim. Maðurinn minn var þannig
skapi farinn, að hann lét aldrei bug-
ast, og i þeim félögum, sem hann
starfaði i, tók liann alltaf að sér að
leysa erfiðustu vandamálin. Harald
hafði hvorki misst trúna á guð né
menn og var reiðubúinn að þjóna
báðum.“
„E ... er hann ...“ stamaði Suzy.
Hvernig hafði henni getað fundizt
þessi kona vera hvassyrt?
„Hann dó í haust,“ sagði frú
Lewis.
Tyman virti fyrir sér konuna, sem
sat gegnt honum. Auðvitað var ekki
hægt að bera þær sainan. Margaret
var há og glæsileg með hunangsgult
hár. Þessi kona var litil og gráhærð.
Samt var eitthvað líkt með þeim á
jjessari stundu. En jæssi kona hafði
átt eiginmann, mann, sem var full-
kominn til hinztu stundar.
„Harald var mjög veikur síðustu
mánuðina, sem hann lifði,“ hélt frú
Lewis áfram, en það kom ekki í veg
fyrir, að hann sækti fundi og ráð-
stefnur né bæri umhyggju fyrir hin-
um hrösulu unglingum. Mánuði áður
en hann dó stofnaði hann hæli fyrir
æskufólk á villigötum í versta hverfi
New York-borgar ...“
„Hann hlýtur að hafa verið frá-
bær maður,“ sagði Tyman. Og hann
liugsáði: Samvizkusamur þjónn hins
opinbera, óbrotið, lítt áberandi og
ekki mjög arðbært ævistarf, — ó-
eigingjarn maður, sem hafði aldrei
Má Pétur koma með inn og heyra
hvað pabbi segir.
28
VIKAN