Vikan - 07.07.1960, Síða 7

Smásaga eftir Loft Guðmundsson
i.
—•' Farðu með höndina, maður ...
— Ilvert?
— Farðu með lúkuna. Vertu ekki
að þessu andskotans káfi.
—- Þykist þú nú vera frelsuð —
eða hvað?
— Ég vil bara ekki neitt káf ...
Biddu, þangað til þú kemur til þeirra
úti ... Þær sætta sig við káfið ... ef
þeim er borgað vel fyrir.
— Og maður getur nú ekki hrist
mikið úr klaufunum með kerlinguna
i eftirdragi, skilurðu. En þær eru góð-
ar i Hamborg. Þær kunna ... Hvað
gengur að þér, Gúllí? ...
— Að mér ... ekki neitt ... Ég
vil bara ekki neitt káf . . . Annaðhvort
eru menn karlmenn eða ég . .. Farðu
að syngja, maður ... syngja með gest-
unum þínum ... Mikið lifandi skelf-
ingar ... ósköp ... er gáman ...
Syngdu, maður .. .
— Gúllí ... svona, hertu þig upp ...
—- Af hverju hætta allir að syngja?
... Setti ég alla út af laginu ...
eða hvað? ...
— Gúllí ... Þú ert að deyja, mann-
eskja ...
— Mikið lifandi ... skelfingar
ósköp er gott ... að deyja, maður ...
— Gúllí . . . partíið er rétt að byrja.
Við erum sama og ekkert farin að
drekka, og þú ... svona nú ... stattu
á fætur ...
-— Farðu með bölvaða ... lúkuna
... Ekkert káf .. . ertu ekki karl-
maður . .. eða hvað ...
II.
— Þú kemur seint, Einar Grímur.
— Já.
— Og komstu bara akandi heim á
ófreskjunni? Ég þóttist heyra í henni
skarkalann og skruðningana.
— Já.
— Ég hélt fiskinum heitum, — ef
fisk skyldi kalla. Það var einhver
munurinn á ýsunni, sem hann faðir
þinn dró upp úr þaranum úti i firði.
Það var bragð að henni, — dísæt og
rauð á roðið.
— Ég ætlaði aldrei að koma henni
upp að fyrir bílum.
— Nú fara þeir að veiða hrognkels-
in heima. Og þó veit ég varla, ég
fylgist ekki með dagatalinu hérna,
svei mér þá. Varla að maður sjái mun
sumars og vetrar út um þessa kjall-
araglugga. Hann Helgi minn sál-
ugi ...
— Það er víst fullt af gestum uppi
í kvöld. Þau ætla til útlanda í fyrra-
málið.
— Og hvaða erindi áttu svo sem
með hana heim, jarðýtuskrattann?
Varla færi neinn að hlaupast á brott
með hana í buxnavasanum, þótt þú
hefðir af henni augun yfir bláhelg-
ina.
— Ég lofaði honum að lagfæra lóð-
ina. Bezt að taka helgina í það, fyrst
þau verða ekki heima.
— Ef þú ættir nú svona íína og
fallega konu, Einar Grímur.
— Ég hefði víst mikið við hana
að gora.
— VQ ort þó réttskapaður, hélt ég.
— Byrjarðu enn.
— Þú þarft ekki heldur að hugsa,
að nokkur kvenmaður líti við þér,
meðan þú ert að skrönglast á þessum
jarðýtuskratta. Þetta er eins og
flögðin í gamla daga, özlar jörðina
upp að hnjám. Ekki lít ég út fyrir
hússins dyr á morgun, ef hún verður
að djöflast hérna, það segi ég satt.
E'rtu að fara eitthvað?
— Nei, ég verð hérna fyrir utan.
Nokkrar rær, sem ég þarf að lierða
á ... og smyrja ...
not af. En það er pakk upp til hópa
eins fyrir það og gott, að það skuli
allt vera farið.
— Allt?
— Ég reikna ekki með líkinu, sem
þar að auki er af hálfgerðum heima-
gangi. Hún hlýtur að hafa verið full,
þegar hún kom. Ég var að rabba við
hana og vissi ekki fyrr til en hún
hafði lognazt út af.
— Voru það þá kannski lífgunartil-
raunir . ..
— Að þú skulir aldrei geta lagt af
þennan bölvaðan tepruskap. Það
mætti halda, að allt þitt taugakerfi
væri frá því einhvern tíma fyrir alda-
mót, hvort sem þú ert undir sæng
eða ekki. En hún Gúllí, kerlingin, ...
það er allt í lagi með hana. Hún
hefði áreiðanlega verið til í að af-
greiða okkur alla, ef þið hefðuð ekki
verið viðstaddar, — þakkað fyrir .. .
— Þér líka?
— Ilvað áttu við?
— Ilvort þú mundir líka hafa unn-
ið til þakklætis ...
— Já. ekki spyr ég svo að því.
Þarna heyrirðu, Helgi minn. Þarna
heyrirðu. Hann er ekki að hafa fyrir
því, hann Einsi okkar, að raka sig
og bregða sér út á betri fötunum, þó
það sé laugardagskvöld, — ekki
aldeilis, — dedúar við flagðið fram á
nótt. Þú haíðir þó mannrænu í þér
við kvenfólk, Helgi minn. Hann gat
ekki sótt það til þín, þótt hann hafi
kraftana þína ... já, og þegjanda-
skapinn. Svei mér, ef Það er eðlilegt
að hafa ekki hug til kvenmanns, fíl-
hraustur maðurinn og kominn að
fertugu. Nei, jarðýtan og ekkert nema
jarðýtan, fjandans ferlikið það. Ég
er anzi hrædd um, að þér hefði þótt
það þunnur þrettándi, Helgi minn,
og heldur lítill af henni ylurinn, . . .
en kannski líka, að hún sjóði ofan í
hann og sjái um sokkaplöggin hans,
þegar mín nýtur ekki lengur við .. .
Jæja, svona rennur nú heita vatnið
úr veggjunum hérna, Helgi minn, —
beint út úr veggnum, — já, ég held
nú það. Heita vatnið, Helgi minn ...
Helgi minn . .. Helgi minn ...
III.
— Jæja, loksins er þá helvítis
pakkið farið.
— Hver bauð því?
— Breytir það nokkru? Þetta er
fólk. sem ég þarf því miður að hafa
— Þú þarft ekki heldur að hugsa að
nokkur kvennmaður líti við þér á meðan
þú ert að skrönglast á þessum jarðýtu-
skratta. Þetta er eins og flögðin í gamla
daga, özlar jörðina upp að hnjám,
— Ég skil ... gamla sagan, ■
skellir skuldinni á mig. Þú ættir ein-
hvern tíma að sjá mig h.iá beim i
Hamborg. — Það er ekki mikill vandi
að vera þeim karlmaður, þær kunna
að vekja mann. Og ég þori að hengja
mig upp á, að hún Gúllí ... Jæja. ertu
viss um, að okkur sé ekkert að van-
búnaði í fyrramálið?
— Okkur? Ég fer ekki ...
— Hvað ertu að segja?
— Að ég fari ekki.
— Og hvers vegna ekkl, ef ég má
spyrja?
— Ég veit það ekki, ... satt bezt
að segja.
— Jæja, þá er ekki von, að ég viti
það. Og mér stendur líka svo ná-
kvæmlega á sama. Þar m*ð er ég
íarínn að sofa. Ég ætla mér ekki að
Verða af flugvélinni í fyrramálið.
Biðurðu að heilsa þeim i Hamborg?
— Já, ég bið að heilsa þeina í Ham-
borg ..,
IV.
— Fallega lætur í flagðimu núna,
hvað heyrist þér, Ilelgi mim? Svei
mér, ef það bara nötrar ekki allt og
skelfur undan henni, ófreskjunni. Og
hvar hef ég forlagt saxið. Ekki sker
ég það líklega með borðhnífsbredd-
unni, beinfrosið ketið. Svona er ég
nú orðin, Helgi minn, týni öllum sköp-
uðum hlutum. Svona er það að vera
komin hátt á sjötugsaldurinn. Nei, ég
er ekki að kvarta, Helgi minn. *— Æ,
þarna liggur þá saxarskrattinn, beint
fyrir framan nefbroddinn á mér, og
steinþegir. — Nei, ætli ég megi ekki
þakka fyrir að halda öllum sönsum
svona nokkurn veginn óskertum að
mínnsta kosti. Hvað ætli yrði úr mér,
ef ég yrði að rorra ein heima á rúm-
stokknum allan daginn, þótt ég svo
gæti kannski haldið á prjónunum
mínum. Nei, ég er ekki að kvarta,
Helgi minn, enda sæti það ekki á mér,
eins Og hann Einsi okkar hugsar vel
um mig á allan hátt. Og ætli ég hafi
verið farin að Venjast þegjandanum
og þumbaraskapnum. — Æ, ég segi
nú bara sísvona, Helgi minn ..,
Jæja. þá sýður vatnið í pottinum
. .. Jú, víst sýður það, Helgi minn,
þótt enginn sé eldurinn. Það er ekki
von, að þú áttir þig á því, en svona
er það allt hérna, skrítið og ankanna-
legt. Nei, ég er ekki að kvarta, og
senn kemur hann Einsi litli í matinn.
Hann Einar okkar, Helgi minn ...
Einar Grímur Helgason . . . Helgason
... Helgason ... Einar Grímur Helga-
son ...
V.
— Hvert þó i heitasta. Stendurðu
ekki þarna á náttkjólnum út við
gluggann.
—- Jæja ... Þú ert vöknuð til lífs-
ins aftur.
— Hvar er Jón?
— I flugvélinni, gerl ég ráð fyrir,
— á leið til Hamborgar ...
— Ætlaðir þú ekki með honum?
— Hefði það verið kurteisi að
hlaupast. á brott írá gestum sínum
... til útlanda?
— Blessuð góða, reyndu ekki að
telja mér trú um, að það hafi verið
af einhverri hæversku við mig. Ætli
það hafi ekki einhver fjándinn hlaup-
ið í ykkur í nótt ... Því segi ég þfið,
Framhald á bls. 33.