Vikan - 21.07.1960, Blaðsíða 9

Fínleg undirfötin
vöktu mikla hrifn-
ingu.
sæmilegum holdum! Hinar grann-
vöxnu, strákslegu stulkur, sem eru
i tizku nú hefðu þá verið út-
nefndar fuglahræður. ÞaS var
þannig litið á, að sú stúlka, sem
ekki gæti haldið þyngd sinni um og
yfir 77 kíló, væri mjög óheppin.
Madame Lucik' hafði gefið
stúlkunum sínum mjög háfleyg
nöfn, svo sem Heba, Gamela, Dolo-
res o.s.frv. Gamela hafði látið
greiða á sér hárið sérstaklega
fyrir þetta tækifæri og hafði látið
vinda hinar hálfs metra löngu,
blásvörtu fléttur upp í tvær kringl-
óttar kökur yfir eyrunum. Þessi
hárgreiðsla komst að sjálfsögðu
undireins í tizku, og fram undir
fyrri heimsstyrjöld voru næstum
allar konur í Englandi og Frakk-
landi með „eyrnakökur.“ Þegar
stúlkurnar höfðu sint um 150 kjóla,
skildist frú Lucile, að staða hennar
sem fremsta tízkuklæðskeka Lund-
únaborgar hafði verið tryggð. Á-
horfendurnir hrúguðust kringum
sölumennina, og pöntunum rigndi
yfir i svo rikum mæli, að undarlegt
mátti teljast, ef saumastofunum
tækist nokkru sinni að anna þeim
öllum. Madame Lucile, sem í raun
og veru hét frú Lucy Wallace, hafði
byggt upp fyrirtæki sitt smátt og
smátt á mörgum árum, en hugmynd
liennar, að láta ungar stúlkur sýna
kjólana, lyfti henni á hátind frægð-
arinnar.
Madame Lucile hafði skotið öll-
um hinum færustu tízkuhúsum i
París aftur fyrir sig með þessu
uppátæki. Á sama tíma sýndu þau
vöru sina á brúðum, uppstoppuðum
með sagrusli og með liöfuð úr vaxi.
Þær voru óhreyfanlegar, þungar og
leiðinlegar og juku lítið eða ekkert
á sérstaka eiginleika kjólanna. Þessi
tízkuhús i Paris höfðu að sjálfsögðu
„sýningarstúlkur“ til taks, ef ein-
hverjum viðskiptavini dytti í hug
að vilja sjá kjól í notkun. Þessar
stúlkur voru sjálfar einna likastar
vaxbrúðum, iklæddar þröngum,
langermuðum, svörtum silkikjólum,
sem náðu alla leið niður á klossuð
stigvélin. Þær héngu þarna i sýn-
ingarsölunum í tólf tíma á dag, og
fyrir það fengu þær tuttugu krónur
á viku. Auk þess var litið niður á
þær með megnustu litilsvirðingu af
viðskiptavinum og starfsfólki. Þær
voru af allt öðru sauðahúai en fall-
legu, ungu stúlkurnar liennar Ma-
dame Lucile, sem strunsuðu gegn-
um salina með virðingarsvip og
fengu kjólana til þess að virðast
enn glæsilegri en þeir voru.
Framhald á bls. 26.
Iiinar kven-
legu línur
komu i Ijós
á nij.
VIKAN

TJ
PEDERiEW
„með hraði44
y arandsalinn Sören Peder-
I sen, sem meðal kunningja
var nefndur ,,Pedersen
með hraði,“ þegtti upp
hurðinni að einkaskrifstofu
Jostedals gróssera án þess að
berja á hana fyrst og óð inn.
Hann kastaði hattinum sinum á
stól, greip i hönd grósserans,
þrgsti hana þétt og innilega og
tók blaðaúrklippu upp úr vasa
sinum.
■— Þér auglýsið eftir farand-
sala til að selja kvenundirföt,
sagði hann og tók andköf. —
Hér hafið þér mig, herra gróss-
eri.
Jostedal grósseri horfði
gremjulega á komumann.
— Þér getið tilkynnt komu
yðar hjá einkaritara mínum —
og beðið um viðtal þar — eins og
allir aðrir umsækjendur, þrum-
aði grósserinn.
— En það stendur i auglýs-
ingunni, að einungis maður, sem
hafi hraðan á, komi til greina.
' Og ég er maður „með hraðil“
Látið mig bara fá sýnishornin
strax, svo ég komist af stað. Ég
get ekki staðið hér og talað allan
daginn!
Jostedal grósseri, sem óneit-
anlega hafði orðið dálitið hrif-
inn, horfði rannsakandi á „Ped-
ersen með hraði,“ og sá, að hér
var einmitt rétta manngerðin í
þetta starf — farandsalinn Ijóm-
aði bókstaflega af orku og starfs-
gleði.
— Getið þér komizt kring um
landið á tíu dögum?
— Auðvitað, ef þér látið mig
fá sýnishornin undireins, svo að
ég komist af stað.
— Gott og vel. Þér eigið að
hitta að máli hvern einasta
verzlunarmann í hverjum ein-
asta bæ á landinu á þessum tíu
dögum. Það þýðir sem sagt
ekkert fyrir yður að eyða tím-
anum á gistihúsum við spil og
drykkju. Þér skuluð ekki láta
yður detta slíkt í hug.
— Rólegir, herra grósseri. Ég
fer ferðina á tíu dögum. Komið
bara með sýnishornin.
Jostedal grósseri tók fram
stærstu sýnishornatöskuna. —
Mjaðmabelti úr nælon hékk út
úr henni miðri. Pedersen tróð
beltinu vandlega inn í töskuna,
skellti lokinu aftur og lyfti
töskunni rösklega. .
— Kem eftir tiu daga, sagði
hann og klappaði grósseranum
hughreystandi á öxlina.
— Munið að líta inn til Mikk-
elsens í Skötufirði og fínkemba
hvern einasta útkjálka. Ef þér
farið ekki ferðina á tiu dögum,
eruð þér rekinn á stundinni.
— Ekki tefja mig svona mikið,
herra grósseri. Ég verð að ná
flugvélinni eftir nákvæmlega
þrjár mínútur.
. .Eins og kólfi væri skotið,
þaut Pedersen út úr dyrunum
með töskuna i hendinni.
*yiákvæmlega tiu dögum siðar
opnaðist hurðin hjá gróss-
eranum með braki og brestum,
og inn þaut „Pedersen með
hraði," fúlskeggjaður með hnén
standandi út úr brókunum.
— Iiér er ég kominn, grósseri
minn góður. Ég rétt slapp á tíu
dögum — en þetta var erfið ferð.
Framhald á bls. 28.
G
MSACi