Vikan - 21.07.1960, Síða 13

að æfa sig. — Þú veizt, fjörutíu gluggar á átta
stundum.
Vikum saman gekk allt eins og í sögu. Phyllis
reyndi árangurslaust að komast að því hvar Páll
vann. Hana langaði til að vera í nándinni, standa
niðri á götunni og gefa honum auga, eins og hún
gæti verndað hann frá allri hættu með því einu
saman. En Páll var ósveigjanlegur.
— Þú verður að gæta skynseminnar, Phyllis.
Ég gæti ekki unnið, ef ég vissi að þú stæðir þar
niðri og værir hrædd. Þetta er leikur einn. Það
er ekki minnsta ástæða til að óttast um mig.
Phyllis hafði yfirfarið öryggisbeltið enda og
randa milli. Það var áreiðanlega nógu sterkt til
að halda uppi tveim mönnum á þyngd við Pál —
að minnsta kosti. Hún reyndi ólarnar beggja meg-
in, athugaði akkerin, og féllst á að sem öryggis-
belti gæti það ekki öruggara verið. Páll gat Þess
líka, að hann myndi aldrei taka það eftir sumum
öðrum gluggahreinsurum, að fá sér i staupinu
þegar kalt væri, það er sko hættulegt. Að vetr-
inum varð að haía sérlega aðgæzlu. Þá gátu
karmarnir verið klakaðir og þá varð að strjúka
yfir þá með spi'itti.
En það var langt til næsta vetrar og Páll hafði
aldrei snert áfengi. Hann vann i skóhlífum, allt
frá upphafi, það var betra að standa í skóhlífum.
— Já, en ef þú ferð milli glugganna að utan-
verðu, mælti Phyllis. -— Mundu hvað þú hefur
sjálfur sagt.
Páll mundi það vel. I því lá nokkur hætta. Það
var alltaf vissara að fara inn í húsið við hvern
glugga og svo út aftur, við þann næsta. En það
tók tíma. Maður sparaði sér eina eða tvær mín-
útur með því að sveifla sér milli karma utan á
húsinu, en til þess þurfti mikla aðgæzlu. Fyrst
varð að losa annan enda beltislykkjunnar frá
karminum, til þess að geta íært sig yfir á hinn.
Þegar þangað var komið, þurfti að teygja sig
til baka og losa hinn endann, svo allra snöggvast
var maður óbundinn. En það var aðeins andar-
tak, þvi svo krækti maður öðrum endanum föst-
um og siðan hinum. En þótt þetta reyndi dálitið
á taugarnar í fyrstunni og maður ætti helzt ekki
að eiga við það, komst Þetta íljótt upp í vana,
svo maður þurfti ekki frekar um það að hugsa.
Auk þess sagði Páll að gluggarnir væru mjög
þéttir á þeim húsum sem hann ynni við. E'kki
hin minnsta áhætta.
Kvöld eitt hafði Páll haft skóhlífarnar heim
með sér, hann ætlaði að bera á þær olíu, þær
voru orðnar svo gráar og ljótar. Hann hafði vafið
þær innan í gamait dagblað. Þegar hann hafði
hreinsað þær, ætlaði hann að vefja þær aftur
inn í blaðið, en þá teygði Phyilis sig eftir því:
— Ó. lofaðu mér að líta á það. Eg hef ekki
séð dagblað i háa herrans tið!
Hún sökkti sér niður i blaðið og las það frá
upphafi ti lenda. Þar var af nógu að taka. Fyrst
las hún allar æsisögur um morð og ofbeldi,
bankarán og mannhvarf. Hana hryllti þægilega
við.
— En að þeir skuli þora þetta, tuldraði hún.
— Ojæja, sagði Páll, — þetta geri ég nú, að
vissu leyti. Sjáðu til, þegar menn hafa reynt allt
og ekkert heppnast, Þá svifast þeir einskis og verða
svo léttfengin bráð, hverjum bófa sem vill nota
sér Þá.
— Þá var gott að enginn svoleiðis bófi skyldi
rekast á Þig, meðan við vorum atvinnulaus.
Phyllis las um kvikmyndir og leikhús, um óper-
ur og hljómleika. Henni leið undursamlega vel.
— Er Það ekki himneskt að við skulurn vera
búin að fá vinnu aftur?
Páll kímdi. — Hver var það sem háskældi, þegar
við fengum vinnu?
— Eg er mesta flón, ég veit það vel, svaraöi
Phyllis og andvarpaði, en það var af tómri ham-
ingju.
—• Já, við erum mestu hamingjuhrólfar, sagði
Páll.
Páll hafði lengi setið um að koma henni á ó-
vart, nú stakk hann höndinni inn á sig og rétti
Phyliis aflangan böggul. Hún brá á dans með
böggulinn, hún þuríti ekki að taka liann upp, hún
fann að þetta voru silfurgaffiarnir hennar, sem
voru komnir aftur heim.
— Og i næstu viku koma skeiðarnar! Jú, jú,
þessu miðar upp á við.
Phyllis sökkti sér aftur niður í blaðið. Allt í
einu leit hún upp.
— Páll, hvað eru margar perlur í festinni
minni?
— Fimmtíu og sjö, svaraði hann viðstöðulaust,
— þú veizt það vel.
— Veit ég víst, en sjáðu þá hérna. Viltu lita á!
Hún rétti honum blaðið og benti ’á auglýsingu
í „Tapað og fundið". Þar var lýst eftir perlufesti
með fimmtiu og sjö perlum og lási úr gim-
steinum.
— Hvar er hann? spuröi maÖurinn
og lók fast um handlegg hennar.
— Ég er legnilögreglumaður og læt
ekki gabba mig. Segið sannleikann!
Páll brosti. — Gerðu þér nú engar grillur, væna
mín. Allir geta séð að festin þín er úr tuttugu
og fimm senta búðinni.
Phyllis hristi höfuðið. -— Fimmtiu og sjö perlur
hlýtur að vera sjaldgæf tala. Ég hugsa helzt að
engin festi sé með fimmtíu og sjö perlum nema
mín. Og mér finnst að við ættum að skrifa
blaðinu.
Phyllis fékk vilja sínum framgengt, eins og vant
var. Páll hafði fallegri rithönd, svo hann lýsti
fyrir þeim festi, sem væri í hans vörslum. og menn
gætu snúið sér þangað sem hann nefndi. Morg-
uninn eftir stakk hann bréfinu i póstkassann og
þar með var málið úr sögunni, hvað hann snerti.
Daginn eftir vildi svo til að vinur hans minnt-
ist á það, að stundum tæki hann að sér tvöfaida
vinnu og ynni sér þannig inn tvenn daglaun. Eig-
inlega var það bannað, en ef maður gætti sín og
minntist ekki á það, komst slíkt aldrei upp. Eitt
starfið fyrir þetta félag, annað fyrir hitt. Hann
þurfti að safna til þess að geta komið konu og
barni út í sveit meðan hlýjast væri í veðri.
Orð hans urðu Páli minnisstæð. Ef hann hefði
nú efni á að koma henni Phyllis upp í fjöll! Hún
þurfti þess svo sem, víst var það, eins og hún
var horuð, og svo þessi þurrabelgingur, hann var
stundum hræddur við það á nóttunni. Ef hann
gæti fengið tvöfalda vinnu, yrði það svo auðvelt.
Hann þurfti ekki að taka hana nema annan hvorn
dag í mesta lagi, og það ekki mjög lengi. Hann
tók saman í huganum, hvernig hann skyldi búa
Phyllis undir fréttirnar. Segja að vinur hans
væri veikur og hann tæki að sér verkið fyrir
hann í bili, til þess að hjálpa honum með heimilið.
Dagurinn var langur og vel hægt að hafa sextán
til seytján vinnustundir út úr honum, ef byrjaö
var með sólarupprás.
PHYLLIS var alein heima. Hún var að um-
sauma lítinn, rósóttan kjól, er hún hafði gengið
i, síðustu sumrin tvö. Nú þegar hún var búin
að venda honum, var hann rétt eins og nýr að
sjá. E’f hún flýtti sér, hefði hún lokið við það
fyrir sunnudag, en þá höfðu þau ákveðið að vera
úti í dýragarði allan daginn. Páll hafði lofað
henni nýjum skóm og nú hafði hann efni á að
gefi henni þá. Það var indæl tilhugsun að vera
svona efnaður, en þrátt fyrir það þurftu þau ekki
að eyða peningum í óhófi.
Dyrabjöllunni var hringt.
Þegar Phyllis lauk upp. sá hún hávaxinn, alvar-
legan mann i gráum fötum standa þar með hatt-
inn í hendinni. Bak við hann stóð annar maður,
og hann var þannig á svipinn, að henni rann kalt
va(/n milli skinns og hörunds. Hann tók ekki ofan.
Mennirnir gengu inn og lokuðu hurðinni á eftir
sér.
Gráklæddi maðurinn benti á festina sem
Phyllis var með:
— Þetta er hún!
Hinn brosti hörkulega og sagði: — Sjáum til!
Má ég leyfa mér að spyrja hvernig þér hafið
komizt yfir þessar perlur þarna?
Phyllis roðnaði og fálmaði upp í festina. —
Það var ... það var Páll ... maðurinn minn á
ég við ... Hann ... hann fann hana!
— Fann hana! En það sakleysi! Nú svo hann
fann hana. Og hvar „fann“ hann festina?
Phyllis gat ekki skýrt þeim nákvæmlega frá
FramhalcL í næsta blaði.
VIKAN
13