Vikan - 21.07.1960, Síða 15

Þegar teknar eru fþrótta-
myndir eða af einhverjum
hlut á hreyfingu, er vandinn
annar en á myndinni til
vinstri. Um það er fjallað í
greininni.
Að þessu athuguðu viljum
tS® 'be-nda þér á, að ()cið er
imij'og niikill kostur að geta séð
'mótivið eins og myndavélin
sér ])að, en ekki aðeins gegn-
um gat eða þess háttar. Slik-
ar vélar eru oft með tveim-
ur linsuni, og þá sér maður
mótívið ge-gnum efri linsuna.
Þannig eru til dæmis Rollei-
flex og Rolleicord og svipað-
ar GxQ vélar. Exakta og fleiri
af R-ri mm vélum sést mótivið i
gegn um aðallinsuna. Þá er
venjulega hægt að bregða
upp stækkunargleri, og það
gerir mögulegt að fókusa
(stilla skerpuna) mjög ná-
kvæmlega. Annað algengt
fyrirkomulag er, að horft
er gegnum gat, og mynd-
in sýnist tvöföld, sé hún
út úr fókus, og er þá brenni-
viddin minnkuo eða stækkuð,
þar til línurnar falla saman.
Hið þriðja er Ijóspunktur, og
hið fjórða er, að alls ekki er
hægt að miða við neitt utan
metra- eða fetatölur á skrúf-
unni, sem stjórnar brenni-
viddinni. Við mælum sem sagt
eindregið með speglinum, sem
sýnir myndina nákvæmlega
eins og hún verður á film-
unni, og þá eru flest aðalat-
riðin talin, en gott væri að
gæta að því, hvort unnt er að
skipta um linsu í vélinni, því
að kannski færðu þér seinna
linsu, sem tekur gleiðara
horn, eða þá aðdráttarlinsu
til dæmis. Það er algengara,
að 35 mm vélar séu útbúnar
fyrir fleiri linsur.
Nú skulum við sleppa
myndavélinni i bili og huga
að filnmnni. í fyrsta lagi
þarftu að vita þetta: Filmur
eru misjafnlega hraðar, það
er að segja, miðað við jafn-
stórt ljósop þurfa þær mis-
jafnlega langan tfma til þess
að taka við myndinni, ef svo
má að orði kveða. Við segi-
um venjulega, að filmur séu
misjafnlega ljósnæmar. Ljós-
næmið er táknað með alþjóð-
legum mælieiningum, sem þú
þarft að þekkja. Algengast er
Din, ASA og Weston. Hin
Ijósnæma hlið filmunnar er
úr kornóttu efni, og þvi gróf-
ari sem kornin eru, þvi Ijós-
næmari er filman, það er að
Framhald á bls. 31.
— Þú veizt
vel, að þetta
er tóm vitleysa,
sagði Gordon
örvæntingar-
fullur. —
Komdu og Iíttu
ögn nánar á
rúmin.
-:
dag fer ég í bæinn og kaupi rúm, sagði Gor-
don Somers með virðulegum svip. Konan
hans hét Lára. Ilún var ákaflega yndisleg
kona, en hún horfði gagnrýnandi á mann
sinn, þegar liann sagði þetta.
— Segðu mér eitt, góði, ætlarðu ckki að fara í
betri föt? sagði hún
Gordon nuggaði augun. Sólin skein inn urn eld-
húsgluggann, og sást því betur, Iiver Gordon var
fúlskeggjaður. Hann var annars ber fyrir ofan mitti,
íklæddur stuttbuxum.
—■ Æ; ég nenni ekki að fara að klæða mig fyrr
en ég er búinn að borða, sagði hann geispandi.
Fg held, að mér hafi ekki komið dúr á auga i nótt.
En nú fer ég út og kaupi stærsta rúm i heiminum.
Það á að vera þriggja metra langt og tveggja mctra
breitt, og þá blundar maður kannski á eftir.
— Hvað finnst þér að rúminu okkar? sagði konan
fremur kuldalega. — Mig minnir, að þú værir
feginn, þegar við vorum nýgift og hún mamma gaf
okkur rúmið.
Ég vissi ekki þá, að það væri barnarúm. Maður
þyrfti að hafa rúmfjalir til þess að detta ekki
fram úr.
— Vertu ekki með þessa vitleysu. Rúmið er tvi-
breitt og næstum nýtt. —
Gordon stóð upp. — Littu nú á mig, þótt ekki
væri nema eitt andartak. í fyrsta lagi er ég 1.92 á
hæð, erí þessi blessuð mubia er aðeins 1.80. Annað-
hvort verð ég að losna við 12 sentimetra eða rúm-
ið. Þar fyrir utan þarft þú óhemjumikið pláss,
ekki stærri en þú ert, svo að maður sleppi nú leik-
fiminni hjá þér, þegar þú bröltir sem mest i svefni.
Hún gof honum harðsoðið egg og kyssti hann á
skcggjaða kinnina. — Flýttu þér bara, sagði hún.
Farðu og kauptu stærsta rúm í heimi.
Það var orðið áliðið dags, þegar Gordon lagði
leið sina úr bænum. Dagurinn hafði farið í það að
leita að rúmi og nú var liann á leið lieim i stórum
flutningabil.
— Þú mátt ekki kíkja, sagði hann við Láru. —
Þetta á að koma þér á óvart. Lára sá strax fyrir
sér rispaðar hurðir og skrapaða veggi. En það var
bezt að hafa sig á brott. Ilún setti Bittu litlu i
barnavagninn og gekk á braut. Þegar hún kom
aftur stóð Gordon í svefnherbergisdyrunum.
Jæja þá, sjáðu nú, lirópaði hann.
Lára kíkti inn með mikilli eftirvæntingu og eftir
andartak brast hún í grát.
— Hvað er nii að, kona? Likar þér ekki við rúmið?
spurði Gordon.
— Þau eru dásamleg, sagði Lára snöktandi.
— Það er þá bara af gleði sem þú grætur. Það
hlaut að vera.
— Þú talaðir um eitt stórt rúm, en svo hefurðu
keypt tvö.
— Já, og þú ættir bara að vita hvað þau kostuðu
með dýnum, lökum og teppum. Það slagar hátt upp
í afborgun af húsi. En þau eru fjandakornið nægi-
lega löng og ég er viss um, að mér líður yel
eftir nætursvefninn héðan í frá. Og ég vona, að
þú hafir sömu sögu að segja.
— Einu sinni sagðir þú, að þér fyndist það
skilnaðarsök, að geta ekki sofið hvort hjá öðru,
sagði Lára og tárin brutust fram á ný.
—- Já, en elskan min, þá vorum við á brúðkaups-
férðalagi og það er nú liðið heilt ár síðan. Það
var áður en ég uppgötvaði, að ég þoli ekki.......
— að þú þolir ekki að sofa hjá mér, sagði Lára
hágrátandi. Af hvcrju gaztu ekki ekki sagt þetta strax?
— þá hefðum við getað sparað eitthvað af þessum
peningum.
— Þú veizt vel, að þetta er eintóm vitleysa, sagði
Gordon örvæntingarfullur. Komdu nú, og iíttu ögn
nánar á rúmin. Sjáðu bara, hvað liturinn er
skemmtilegur, og svo fylgja tvö dúnmjúk vatteppi.
Hann tók hana upp og lagði hana i annað rúmið.
Hann strauk bliðlega yfir hár hennar og liún ró-
aðist smám saman.
Hann sagði: Það er miklu hollara að sofa ein-
samall. Þá smita ég þig ekki i hvert skipti sem ég
fæ kvef.
— Ég_ gifti mig ekki af heilbrigðisástæðum, væni
minn. Ég gifti mig af ást. Ég var einmana og átti
engin systkini. Ég man, hvað ég var hræiíd að
sofa ein; ég var alltaf svo hrædd við myrkrið.
Gordon varp öndinni mæðulega. Þetta er víst
allt mér að kenna. Ljóti fjárinn, að ég skuli ekki
vera nægilega rikur til þess að geta keypt rúm,
sem við gætum bæði sofið i með sæmilegu móti.
Lára gat ekki hugsað til þess, að Gordon væri
hnuggin í búskapnum. Hún reis upp og þurrkaði
sér um augun.
Framliald á bls. 28.
SMÁSAGA
VIKAN
15