Vikan - 21.07.1960, Blaðsíða 21

Hann eyddi nú nokkrum næstu dögum i
að rölta um krókótt öngstræti nágrennisins
og leita upplýsinga hjá ýmsu fólki, sem ekki
hafði hugmynd um að hann hefði áhuga á
Búkinó. Hann hitti skósmið einn, sem mundi
vel eftir manninum.
„Hann var svolitill naggur, Búkinó,“ mælti
skóarinn. „Hann sá um bókliald fyrir einhvers
konar verksmiðju, hér nálægt. Hann skildi
eftir skó til sólunar hér fyrir niu eða tiu
árum. Kom aldrei til að sækja þá.“
Jolivet umsjónarmaður fann verksmiðju-
eigandann að máli. Hann lcvað Lucien Búkinó
hafa unnið þar i fjöldamörg ár án þess að
sleppa nokkrum degi úr nema um tima á
stríðsárunum, þegar knappt varð um matvæli
i París, og hefði þá bókhaldarinn flutt út í
sveit með konu sina og börn.
„Ég gat sett úrið mitt eftir komutima hans
á morgnana," sagði fyrrverandi húsbóndi
Búkinós, svo að þér getið imyndað yður hve
undrandi ég varð þegar hann mætti ekki þenna
dag í ágúst árið 1947. Þegar hann kom ekki
einu sinni til að sækja launin sín, hélt ég að
hann hlyti að vera veikur, svo ég gerði mér
ferð lieim til lians, það er hérna rétt hjá.
Konan lians var örvita. Hann hafði gengið
að heiman án þess að segja aukatekið orð.
Að öllum líkindum hafi liann lilaupizt á
brott með ítalskri stúlku. sem hann var skot-
inn i. hélt frúin.“
Jolivet spurðist fyrir á aðalstöðvunum og
fékk skipun um að gefa sig aUan við að graf-
ast fyrir um Búkinó. Hann flutti meir að segja
úr piparsveinsíbúð sinni og settist að á litíu
gistihúsi i grennd við liina gömlu ibúð Búkinós
hvítt hörund og gaf þvi líf, en augum hennar
gneista æskunnar.
Jolivet umsjónarmaður ákvað að stíga i vaéng-
inn við Húgettu. Hann fór þó mjög gætilega
að þvi, til að vekja ekki grun. En smátt og
smátt tókst honum að afla sér upplýsinga, er
féllu inn í það sem liann hleraði á kránum i
kring.
ann komst að því, að hjónaband þeirra
Búkinóhjóna liafði tekið að fara út um
þúfur rétt eftir að París var endurunnin
árið 1944. Þegar Búkinó hvarf aftur til borgar-
innar og að vinnu sinni, hafði hann krafizt
jjess, að kona hans yrði kyrr úti i sveit, af því
það væri betra fyrir börnin. En svo var mál
með vexti, að þótt Búkinó væri ekki nema
tæplega fimm fet á hæð og því naumast meðal-
maður, var hann hið mesta kvennagull. Konan
trcysti honum því tæplega til að gæta sin er
hann væri orðinn einn síns liðs i París, og
hafði það til að koma honum að óvörum, í
skyndiheimsóknir, þegar minnst varði.
Eftir þvi sem Jolivet umsjónarmaður hélt
rannsóknum sínum lengur áfram, fékk hann
að heyra hinar fjölbreyttustu útgáfur af orð-
rómi þeim, er á lék fjarveru Búkinós, svo sem
þetta: Hann er náttúrlega kominn til Spánar,
hún var sunnan frá Miðjarðarhafi, þessi hjá-
kona hans. Nei, hún var frá Brussel, belgisk
var hún. Hvaða vitleysa, liún var itölsk.
Ein gömul kona sagði: „Það er ekkert varið
í þetta Búkinó-fólk. Rénó, bróðir Luciens, hljóp
lika frá sinni konu. Hann býr nú með ein-
hverri ljóshærðri stúlku. En hann ætti að gæta
að sér, eftir það sem kom fyrir Lucien.“
reglunnar og lokaðar inni í sínum klefanum
hvor.
Meðan lögregluþjónar tóku sér árbít, voru
þær látnar vera einar með hugsanir sínar.
Lögreglan i París hefir reynslu af þvi, að þögul
sjálfsprófun í einrúmi hefir undraverð áhrif
á seka samvizku.
Að snæðingi loknum hóf Poirier lögreglu-
foringi yfirheyrslurnar með því að spyrja Húg-
ettu: „Haldið þér það sé nú ekki kominn tími
til að þér segið okkur hvað varð af Búkinó?“
Húgetta brast í grát. Hún svaraði snöktandi
að sér þætti vænt um að fá tækifæri til að létta
hyrði þeirri af herðum sér er hvilt hefði þar
svo lengi. Leyndarmálið um glæpinn liefði
legið á henni eins og martröð árum saman.
— enda ætti hún það skilið. Saga sú, er lirökk
i sundurlausum setningum fram af hinum
fögru vörum Húgettu, var svo hrikaleg, að
jafnvel þrautreyndum harðjöxlum úr glæpa-
málalögreglunni fannst nóg um.
Húgetta skýrði frá því, að þær frænkur
hennar tvær hefðu komið fyrirvaralaust til
Parísar hinn 14. ágúst 1947, og setzt að í ibúð
liennar. Lúsia hataði karlmenn enn meir en
systir hennar, og hvatti frú Búkinó mjög
til að gera upp sakirnar við mann sinn í eitt
skipti fyrir öll. Hún skyldi láta hann vita, að
hún væri orðin þreytt á að þræla úti i sveit,
meðan hann skemmti sér i borginni með frill-
um sínum og fylgikonum. Ilann yrði að halda
áfram hjúskaparlífi þeirra — eða ekki. Til
þess að minna hann á eiginmannsskyldur sínar,
hafði frú Búkinó haft yngsta barn þeirra með
sér til Parisar.
Þegar hún hitti mann sinn, hlustaði hann á
að baki vörugeymslu járnbrautarstöðvarinnar.
Ilann viðhafði sams lconar varúð og reyndur
veiðimaður notar við fælnustu fugla. Dögum
saman gerði hann ekkert annað en venja fólk
við sig og gera sig heimakominn i grenndinni.
Eftir nokkrar vikur var svo komið, að tor-
tryggnustu ibúar i þessu úthverfi hinnar
miklu borgar kinkuðu kolli til hans í kveðju-
skyni, þegar svo bar undir. Sumir tóku liann
jafnvel tali.
Smám saman komst hann að því, að Maria
Lovisa, kona Búkinós, bjó enn i ibúð þeirra
lijóna með Losiu, systur sinni, en þær voru
tviburar. Þar bjó i sama húsi Húgetta frænka
hennar, jarphærð og aðlaðandi stúlka. Allar
höfðu þessar konur verið yfirgefnar af sin-
um ágætu eiginmönnum. Og allar gengu þær
svartklæddar svo sem til ævarandi sorgar yfir
sviksemi karlmannanna.
Þessar tviburasystur voru báðar jafn lang-
leitar, þær voru hrukkóttar orðnar af erfiði,
óánægju og barneignum. Varir þeirra voru
þunnar og samanbitnar af beiskju og augun
bliklaus af brostnum vonum.
Húgetta var yngst þeirra allra og hún virtist
kunna verst við sig i hlutverki forsmáðrar
konu. í framkomu hennar bar meira á hryggð
en beiskju. Klæði hennar, hin svarta ímynd
einmanaleika liennar, stakk vel i stúf við mjall-
„Hvað kom þá fyrir Lucien?“ spurði Jolivet
umsjónarmaður.
Þögn. Axlayppting. Gróusögur. Mótsagnir.
Enginn veit neitt.
Eitt voru allir sammála um: Lucien Bukinó
hafði ekki sézt siðan árið 1947. Væri hann
lifandi, skipti ártalið engu máli. Væri hann
dauður, gat dagsetningin haft höfuðþýðingu.
Frönsk lög mæla svo fyrir, að ekki sé hægt að
ákæra mann fyrir morð, þegar tiu ár eru liðin
frá verknaðinum. Nú var komið árið 1957, og
þetta var í maí. Búkinó hafði horfið í ágúst.
Tíminn var að renna út.
Jolivet umsjónarmaður leitaði aftur til Hú-
gettu hinnar fögru. Hún var erfið. Hvað cftir
annað virtist hún vera að þvi komin að segja
honum eitthvað. En hún gerði það ekki. Og
Þó......
inn 13. mai 1957. skaut Jolivet umsjónar-
manni fyrst upp i aðalstöðvunum síðan í
janúar. Lagði hann skýrslu sina fyrir yfirmenn
götugæzlunnar og rannsóknarlögreglunnar. Og
báðir féllust á að nú skyldi liefjast handa.
Morguninn eftir rann dökk bifreið frá lög-
reglunni upp að húsi frú Búkinó og handtók
hana ásaint Lúsíu systur hennar, með stein-
andlitið. Önnur bifreið hirti Húgettu frænku
þeirra. Var farið með þær til aðalstöðva lög-
liana i tuttugu minútur. Þá rak hann upp hlát-
ur og sagðist aldrei búa með henni framnr,
hún gæti farið aftur út i sveit.
Um kvöldið skutu þessar þrjár konur á
hátiðlegri fjölskylduráðstefnu. Það var eins
um þær og refsinornirnar þrjár úr hinni gömlu
goðafræði, sem höfðu það ægilega vald, að
refsa fyrir óhefnd afbrot, að því leyti að hér
sátu þær ekki aðeins á rökstólum til að dóm-
fella Búkinó fyrir ótryggð hans, heldur gagn-
vart öllum karlmönnum i heild. Á sinn hátt
túlkuðu þær upphaf hinnar hersku kvenrétt-
indastefnu í Frakklandi við lok siðari heims-
styrjaldar. Loksins höfðu franskar konur tekið
til sinna ráða.
rið 1946 höfðu þær talið sér trú urn að
þær væru að liefja kyn sitt til fullrar virð-
ingar með því að loka gleðihúsunum. En karl-
maðurinn var þó enn allsráðandi í daglegu
lífi. Gift kona i Frakklandi gat ekki komizt í
bankareikning eða sótt vegabréf, án þess eigin-
maður hennar lcyfði. Hins vegar gátu eigin-
menn fleygt konum sínum frá sér eins og
slitinni flík án þess að hika við. Allt það hatur
og öll sú fyrirlitning sem þær báru til hins
hverflynda karlkyns, beindist nú gegn Búkinó.
Hann varð að deyja.
Framihald á bl». 34.
mestu harðjaxlar írönsku lögreglunnar fengju aðsvif
VIKAN
21