Vikan - 08.09.1960, Síða 4

Mannætunni á Nuku Hiva var lýst sem villtri
og blóðþyrstri, og liún var ktædd og vopnuð
eins og þessi náungi, sem er þarna á myndinni.
Hitabeltistunglið var eins og stór, gyllt skífa
þar sem það skein á næturhimninum yfir
Marquesaseyjum. Óendanlegt Kyrrahafið lá
upp að strönd Nuku Iiiva, þar sem pálmatrén
vörpuðu dimmum skuggum yfir hafið. Það var
nótt, og ólýsanleg fegurð ríkti. Hlýr andvari
bar með sér hinn þunga og magnaða ilm af
tiare og hinano, og stjörnurnar tindruðu á
dökkbláum himni. — Nóttin var eins og sköp-
uð fyrir ástir.
Ungur Marquesasbúi frá hinu sofandi þorpi
Tae O Hae hugsaði einmitt um slíka hluti,
þegar hann gekk frá hálmþakta kofanum sinum
út í skært tunglskinið. Þetta var vel vaxinn
og fallegur piltur, aðeins iklæddur parou eða
mittisklæði. Hann var eins og guðamynd steypt
í eir, þar sem liann stóð í tunglskininu. Hann
hét Timau og hafði elskað margar fagrar stúlk-
ur, — það var alkunnugt.
Hann fyllti lungun Jofti, mettuðu blómailmi,
og brosti við tilhugsunina um margar fagrar
nætur eins og þessa og stefndi á bakhlið þorps-
ins. 1 litlum dal, huldum myrkri, stóð ung
yndisleg stúlka við hau-tré og beið eftir hon-
um.
Timau raulaði marquesaskt lag, þegar hann
gekk upp stíginn, sem lá upp dalinn. .Hann
stanzaði einu sinni til að tína nokkur rauð
hibisblóm handa stúlkunni sinni, og eitt af
blómunum setti hann á bak við vinstra eyrað,
— mcrki um að hann væri lirifinn af stúlku, að
Lögreglumaður og innfæddir Nuku Iliva-báar
rannsalca bcinaleifar, sem fundust í mannætu-
dalnum.
Hræðileg saga um mannætur á hinum
Hræðileg saga um mannætur á hinum fögruu Marquesaeyjum. Nuku Hiva er Suður-
hafseyja, sem náttúran hefir ausið yfir gæðum sínum, — sannkölluð paradís á jörðu.
En eyjan á sér blóðuga fortíð, því að þar hélzt mannátssiðurinn ótrúlega lengi. Og
enn í dag verður vart við hann, þar sem morðið á Timau Kavoa var framið fyrir stuttu.
hann væri ástfanginn. Kumeafugl flaug allt í
einu upp, beygði og sveif yfir höfði hans. Tim-
au stökk bak við tré, faldi sig í skugganum og
starði niður eftir stignum. Var þetta faðir stúlk-
unnar að elta hann til þess að leggja áherzlu
á það, að hann var á móti sambandi þeirra.
Timau beið fáeinar minútur og hlustaði, en
ekkert hljóð heyrðist í kyrrðinni, aðeins vind-
urinn, sem þaut i trjánum. Hann brosti ánægður
og gekk aftur út i tunglskinið.
En það hafði ekki bara verið imyndun,
ein þegar honum fannst, að hætta væri á ferð-
um. Það að tina hibisblóm á nóttinni var
eftir marquesaskri þjóðsögu merki um, að
dauðinn væri á næstu grösum, og það, sem
verra var: Kameafugl var einnig merki um
dauða og leiðindi.
Óhugnanleg starandi augu fylgdu nefnilega
þessum Marquesasarbúi, þar sem hann lædd-
ist áfram í tunglsljósinu á leið til stúlkunnar
sinnar og hafði ekki hugmynd um, að á eftir
lionum læddist morðingi hljóðlausum skrefum.
Timau leit við og við til baka, en þegar
hann hafði gengið dálítinn spöl, stanzaði hann
og fékk sér nokkra væna vatnssopa úr læk,
sem rann fram undan klettasyllu. Hann fyllti
hendurnar enn einu sinni af fersku og köldu
vatni, en í sömu andrá féll skuggi á hann, og
þungt högg fylgdi á eftir. Vöðvar Timaus
hnykluðust saman, og vatnið rann úr greipum
hans. Hann sneri sér við til að sjá árásar-
mann sinn, en var ekki nógu fljótur.
Dökkur skuggi þaut að honum, og með afl-
miklu kasti var Timau hent á bakið i lækjar-
farveginn. Sterklegur, loðinn handleggur reis
og féll, og í tunglskininu glampaði á linifsblað.
Ljósrautt blóð streymdi niður lækinn og bland-
aðist fersku vatninu.
Timau gaf ekkert hljóð frá sér. Fingur, lík-
astir stáiklóm, gripu um kverkar honum og
kæfðu hvert hljóð. Höfuð hans var keyrt niður
i vatnið, og brátt var líkami Timaus kyrr.
Morðinginn reis hægt á fætur og hlustaði i
myrkrinu, en heyrði ekkert liljóð. Allt var
kyrrt.
Með æðisgengnu öskri kastaði morðinginn
sér aftur og aftur yfir bráð sína og stakk liníf-
num í hana. Siðan tók hann likið, lyfti þvi upp
á kröftugar lierðar sér og bar það upp dimman
dalinn.
Þannig dó Timau, tuttugu og fjögra ára gam-
all, einn af hamingjusömustu mönnum á Nuku
Hiva, pilturinn, sem enga fjandmenn átti.
Mannátssiðurinn er erfðavenja.
Ég hef lýst morðinu, eins vel og unnt er,
eftir þeim upplýsingum, sem fyrir lágu. Inn-
fæddir sporrekjarar fylgdu slóð Timaus alveg
upp að læknum. Þar fundu þeir ný spor eftir
stóra, nakta fætur á blóði drifiiini jörðinni og
eitt hibisblóm, en lengra uppi í hliðinni hurfu
öll spor eftir sorgarleikinn.
Ég kom til Tea 0 Hae þremur vikum eftir,
að morðið var framið. Ég þekkti Timau frá
annari ferð til Marquesaseyja, og það var með
mikilii sorg, sem ég tók á móti fregninni- um
dauða hans.
Eyjan hafði verið rannsökuð hátt og lágt
IIin óhamingjusama bráð morðingjans, Timau,
sem alltaf var glaður og skemmtilegur og vildi
lölum vel, þangað til örlögin birtust honum í
mynd mannœtu.