Vikan - 08.09.1960, Side 9

hægri hendi, en greip me8 þeirri vinstri um halaræt-
urnar á konungi hinna afrísku myrkviSa.
SiSan rykkti hann í af svo óskiljanlegu ógnarafli,
að ljónið hófst á loft með útglenntar klær, lemjandi
og sparkandi. Lyfti hann þvi upp yfir höfuð sér og
fleygði villidýrinu á næsta trjástofn, svo að allt
nötraði eins og fellibylur færi um skóginn.
Á sama augabragði, sem dýrið nam við jörðu, var
Daniel kominn yfir það i einu heljarstökki. Hann
tók i háls þess og makka, sveiflaði þvi hringinn
i kringum sig þrýsti siðan gapandi og grenjandi rán-
dýrskjaftinum niður i svörðinn. í næstu andrá
spyrnti hann hnjánum við hrygginn á ljóninu og
lyfti öllum framhluta kvikindisins með hægð upp að
fangi sér. Ljónið streittist við af öllu sinu heljarafli,
en það kom fyrir ekki. Ofurmannlegt afl tröllsins
braut öll venjuleg lögmál, svo að ljónið gat ekki
viðnám veitt. Hægt og liægt sveigðist hryggur þess í
boga upp að Jinjám negrans.
Meðan á þessu stóð, hafði binum Afríkumönnunum
tekizt að gera út af við hitt ljónið, og stóðu þeir nú
og stungu það i sífellu með spjótum sinum. En
Daniel hélt áfram að jireyta aflraun sína við hinn
ógurlega andstæðing. Iíver vöðvi i líkama hans nötraði
af átökunum. Loks kom hann framhandleggnum undir
óstina á dýrinu eins og vogarstöng og tókst þannig
að beyja hrygginn öfugan, þangað til hann
myndaði gleitt u.
Allt í einu kvað við brestur. Hinir ægilegu
hrammar rándýrsins féllu afllausir niður. Daniel horfði
andartak á ljónið, —- svo sleppti hann þvi og sá,
hvernig það lagðist út af. Það var enn á lífi, en
hryggurinn var brotinn. Það var máttlaust og óskað-
legt. Einn veiðimannanna kom þjótandi og keyrði
spjót sitt í hnakka þess.
VEIKLULEGUR f BERNSKU.
Á þessu kvöldi var einni þjóðsögunni enn bætt við
langa halarófu fjarstæðukenndra frásagna um
jiennan hæsta mann heimsins. Daníel Onwabuta hafði
tveggja ljóna afl og áræði, sem engin takmörk voru
fyrir. Hann var sonur djöfulsins. Það hlaut hann
að vera.
Hann var veill til heilsu, þegar hann fæddist, fimmta
eða sjötta barn móður sinnar, — litill og heilsulaus
hnokki, sem faðir hans vildi ekki sjá. Sex mánaða
gamall var hann borinn út og lagður nálægt vatns-
pytti i skóginum, þar sem vist var talið, að villidýrin
mundu gera sér hann að góðu.
En Daníel varð ekkert ljónafóður. Morguninn eftir
fannst hann við beztu líðan. Það var gömul kona, sem
fann hann. Hún átti ekkert barn sjálf og tók hann
til sín, enda sögðu foreldrar Daníels ekkert við þvi.
Þau vildu umfram allt losna við hann og urðu
javi fegnust, að einhver skyldi nenna að hirða um
svo veiklaðan vesaling. 1 Afriku eiga heilsuleysingjar
sér enga framtíð. Þeir einir lifa, sem hraustir eru.
Gamla konan gaf honum geitamjólk og súpu úr jurta-
rótum, svo að hann hjarnaði brátt við. Maður hennar
og tveir synir höfðu verið drepnir af ljónum,
svo að hún hafði engan um að hirða. Hún lagði alla
ást sína á þetta einkennilega barn, sem Ijónin
höfðu ekki litið við. Það liðu mánuðir, og ekki bar
á öðru en Daníel lifði góðu lífi. Hann tók meira
segja ótrúlegustu framförum. Hann losnaði við hóstann.
Tággrannir spóaleggirnir tóku að gildna, og hann
gekk óstuddur, áður en hann varð ársgamall. Fimmtán
mánaða að aldri var hann fljótari að hlaupa en
fjögurra ára drengur, og um tveggja ára aldur
kleif hann upp i hæstu tré. Úr þvi stækkaði hann afar
ört. Fjögurra ára gamall var hann nærri hálfur annar
metri á hæð.
Afríkumenn eru hjátrúarfullir mjög, enda fóru þeir
nú að halda, að fóstra hans væri galdrakona.
Framhald á bls. 26.
HÆSTA MANNS VERALDAR
VIKAN