Vikan - 08.09.1960, Síða 13

smásaga frá ísauðnum Norður-Kanada
hunda. Anavrark hljóp inn í snjóhúsið þeirra og
sótti dunk með volgu vatni. Kikogark og Oogark,
sem.voru nýkomnir heim af veiðum, sneru sleð-
um sínum við og helltu vatninu yfir meiðana.
Vatnið fraus samstundis og varð að hálum fleti.
Þeir voru tilbúnir að leggja af stað, er sleði
Amanooks kom í hlað, og hann stóð á fætur,
veifandi og kallandi.
„Hvað er hann að segja?" spurði Crawford Uk.
„Hann segja mörg, mörg hreindýr. Hann segja
allir menn með byssu út að skjóta hreindýr.“
Crawford þreif i Kikogark, um leið og hann
stökk upp á sleðann. „Má ég koma með?“,hróp-
aði hann.
Kikogark hristi höfuðið og lyfti byssu sinni.
„Ein byssa, einn maður,“ svaraði hann.
Crawford hneppti frá sér úlpunni og benti
á skammbyssuna í beltinu. Kikogark glotti. „Allt
í lagi,“ sagði hann. „Komdu."
Hann hrópaði til hundanna. Sleðinn rykktist af
stað, og gat Crawford fleygt sér upp á hann á
síðustu stundu.
Sleði Amanooks tók forystuna. Á leiðinni skiptu
þeir Kikogark og Oogark með sér skotfærunum,
svo að þeir hefðu jafnmikið. Þeir ræddu um veið-
arnar og hreindýrin. Þetta var mánuði fyrr en
venjulega, — það hafði aldrei hent áður. Oogark
hélt Því fram, að þau hefðu orðið viðskila við
aðalhópinn og úlfarnir hefðu hrakið þau norður
á bóginn. En Kikogark sagði, að sennilegra væri,
að veðrið hlyti að hafa batnað svona mikið niðri
í skógunum. Crawford tók upp pipuna sina, beit
í hana og horfði á skugga þeirra líða eftir
snjðnum.
Er þeir höfðu ekið á sleðanum í þrjár klukku-
stundir. komu þeir auga á hreindýrin. Þau voru
þúsundum saman eins og brúnir blettir á snjón-
um, svo langt sem augað eygði. Þau voru á beit,
v en er þau heyrðu í hundunum, reistu þau höfuðin.
Sleðarnir þutu að alls staðar frá. Nú gat Craw-
ford greint hvert einstakt dýr, — laust, hvitt
skinnið á hálsi þeirra, loðna snoppuna, sem þefaði
upp í loftið. Þau, er næst voru, sneru sér hrædd
undan, stukku af stað og litu við. Kikogark stökk
af sleðanum og skaut. Stórt hreindýr féll. Oogark
og hann skutu hvor i kapp við annan. Allur hóp-
urinn tók nú á rás. Amanook skaut á vinstri hlið,
en Crawford fannst fjarlægðin of mikil fyrir sína
byssu. Honum leið ekki sem bezt og strauk hendi
yfir ennið. Öll þessi hræddu dýr snertu eitthvað
innra með honum. Hann gerði örvæntingarfulla
tilraun til að muna ...
Skyndilega þaut sleðinn aftur af stað. Hópur
hreindýra hafði orðið viðskila við hjörðina og hljóp
fram fyrir sleðann. Crawford var i skotfæri við
þau. — Þau hlupu stirðlega á skröltandi klauf-
unum.
Crawford svitnaði. Eitthvað þessu likt hafði
hann lifað einhvern tíma áður. Hann varð ótta-
sleginn, er hann uppgötvaði Það. Þá skaut hann.
Eitt dýrið stakkst fram yfir sig. Hann skaut aftur.
Nú var hópurinn kominn fram hjá. Sleðinn nam
staðar, og Eskimóarnir slógu kumpánlega á axlir
hvér annars. „Ágætt!“ hrópaði Kikogark til
Crawfords. „Þú góður veiðimaður."
, Crawford þerraði svitann af andlitinu. Hvað í
ósköpunum var það, sem hann hafði næstum Því
munað? Hjörð, — eitthvað í sambandi við hjörð.
Nei, hann gat ekki munað það.
Þeir lögðu aftur af stað á eftir hjörðinni, náðu
henni, réðust á hana og drápu dýrin, þar til hund-
arnir lögðust niður af þreytu. Þá fyrst bjuggu
þeir sér náttstað og kveiktu eld.
Það tók fimm daga að flytja skrokkana af
hreindýrunum heim. Er þeir nálguðust kofana,
Framhald á næstu síðu.
,Hvar er ég?
Crawford kreppti sóttheita fingur sína innan í skinnvettlingunum og spurði