Vikan - 08.09.1960, Qupperneq 29

Myndskreytti maðurinn
Framhald af bls. 8.
— Hjálp! veinaði hún. Það rann blóð úr mynd-
inni á brjósti hans.
Hann greip utan um háls hennar og kreppti
fingurna.
Hún minnti á lírukassa, sem þagnar með veik-
um skræk.
Það heyrðist þrusk fyrir utan, fólk á fleygiferð.
William Philippus Phelps opnaði dyrnar og
gekk út.
Þau biðu eftir honum: Beinagrindin, Dvergur-
inn, Loftbelgurinn, Yoginn, Rafmagnskonan, Karl
Alfred, Seladrengurinn. Allir þessir vanskapnaðir
biðu úti í nóttinni í þurru grasinu.
Hann gekk til móts við þau. Honum fannst hann
verða að flýja. Þetta fólk mundi ekki skilja neitt,
— þetta var ekki hugsandi fólk. Og vegna þess
að hann flúði ekki, létu vanskapaðirnir hann í
friði. Þeir fylgdust hneð honum, til þess að hann
kæmist ekki undan. Hann gekk út á myrkan ak-
urinn. Sumargolan straukst við vanga hans. Hann
gekk rakleiðis áfram án þess að gera sér ljóst,
hvert hann var að fara. Þau horfðu á hann fara
og sneru sér loks við. Allir þyrptust að þöglum
vagninum og opnuðu dyrnar hægt ....
Myndskreytti maðurinn gekk enn á þurrum
akrinum handan við bæinn.
— Hann fór í þessa átt! hrópaði veik rödd.
Ljósker sáust blika á hólunum. Hann sá myrkar
verur koma hlaupandi.
— Já, en þetta voru einu skórnir, sem hann
hafði áhuga á að kaupa.
William Philippus Phelps veifaði þeim. Hann
var þreyttur. Nú vildi hann iáta handsama sig,
— annað ekki.
— Þarna er hann! Ljóskerin breyttu um stefnu.
— Komið þið! Við skulum handsama þrjótinn'
Myndskreytti maðurinn stökk aftur af stað, en
gætti þess þó að fara ekki hratt yfir. Hann féll
viljandi tvisvar. Þegar hann leit við, sá hann
tjaldsúlurnar I höndum þeirra.
Hann stökk að ljóskeri við eina götuna, þar
sem öll sumarnóttin virtist saman komin. Sveimur
sldflugna, engisprettur, sem sungu til ljóssins, —
allt steyptist mót honum.
Og hann komst að ljóskerinu og gekk enn af
augum. Hann þurfti ekki að lita við. Á götunni
fyrir framan sig sá hann skuggamvndir hðrra
tjaldsúlna, sem þutu upp, upp, upp, og virtust loks
falla niður.
Ein minúta fæddist og dó.
1 gilinu i fjarska sungu engispretturnar. Van-
skapnaðirnir stóðu yfir myndskreytta manninum
fallna. Tjaldsúlurnar námu við jörðu.
Loks veltu þeir honum á kviðinn. Það rann
blóð úr munni hans.
Þeir rifu plásturin af baki hans. Þeir störðu
lengi á myndina nýju. Einhver hvíslaði. Annar
bölvaði I lágum hljóðum. Granni maðurinn oln-
bogaði sig burt úr þrönginni, gekk afsíðis og
kastaði upp. Vanskapnaðirnir störðu titrandi á
meðbróður sinn og hurfu loks hver af öðrum og
skildu myndskreytta manninn eftir á mannlausri
götunni með munninn fullan af blóði.
1 veikri skímunni mátti grilla á afhjúpaða mynd-
ina.
Myndin var af fjölda vanskapnaða, sem lutu yfir
feitan mann, sem var að dauða kominn á myrkri
og mannlausri götu. Allir horfðu á hörundsflúr
á baki hans, sem átti að tákna fjölda vanskapnaða,
sem lutu yfir feitan mann, sem var að dauða
kominn, á.,..
Söng og óperuskólinn
Framháld af bls. 18.
þúsund krónur í hvort skipti, og hefur það verið
honum góður stuðningur, einkum þar sem allt
húsnæði hefur jjurft að taka á leigu. í ráði er
að stofna í haust Styrktarfélag Söng- og óperu-
skólans. Gjaldið verður 100 kr. á ári, og haldnir
verða tvennir hljómleikar árlega fyrir félaga.
Vincenzo Demetz var ráðinn söngkennari við
alþjóðlegt tónlistarnámsskeið, sem haldið var
nú í sumar í Shlzburg í Austurrfki, og dvaldist
Iiann þar frá 25. júlí til 25. ágúst. Þarna voru
saman komnir allir helztu tónlistarkennarar
lieims, og er þetta því mikil viðurkenning til
handa Demetz og hinum islenzka söngskóla
hans. if
V
Hið alþekkta danska
er nú fáanlegt hér
á mjög hagstæðu verði.

PRJÓNAGARN
. margar tegundir i öllum litum.
IÐNAÐARGARN
Orlon. Perlon, Dralon og ull
í öllum gæðaflokkum
Umboðsmenn:
ÞÓRÐUR SVEINSSON & CO H.F.
« ;• • t • ? W '* J - X' > Z ‘vl7
Harmsaga hæzta
manns veraidar
Framliald af bls. 27.
fór á veiðar, elti hann ætið hópur
blökkumanna, er köstuðu sér eins
og ránfuglar yfir matarleifar þær,
sem hann skildi eftir sig. Ef hann
átti að fá nægju sína, varð hann að
éta heilt rádýr á hverjum degi.
HALLAR UNDAN FÆTI.
Eftir þvi sem lengra leið, gerðist
lífið illþolanlegra fyrir Daniel. All-
ir voru hræddir við hann. Enginn
þorði að vera með honum. Eitt sinn
var stungið upp á því við hann að
láta skera sundur eitthvað af taug-
um og sinum í úlnliðunum til þess
að draga úr ógnarafli þvi, sem í
íinefum hans bjó. Hann féllst á
þetta. Skurðurinn var gerður, og
Daniel vonaði, að aðgerðin dygði
sér. ___
Það reyndist líka svo, að hnefar
hans urðu nærri máttlausir hjá því,
sem áður hafði verið, en handlegg-
irnir voru jafnsterkir. Og vöxturinn,
— jú, hann hélt áfram. Læknar komu
úr öllum áttum og löndum til að
rannsaka þetta furðulega fyrir-
brigði. Því var miður, að þeir
greiddu honum ekki nægilegt fé til
þess, að hann gæti lifað af að sýna
sig. Um hríð hafði hann ofan af
fyrir sér sem vökumaður við holds-
veikrastöð.
Um 25 ára aldur var hann 330
sentímetra hár risi. Hann tók hverri
vinnu, sem til féll, sýndi sig fyrir
peninga, en tekjurnar fóru si-
minnkandi. Það bættist og við, að
langvarandi þurrkar gengu yfir
landið, svo að villidýrin flýðu brott
af veiðilöndum Daníels. Tók hann
þá að svelta.
Héraðsstjórinn veitti honum að
vísu nokkurn styrlc, en langt frá því
nógan, til þess að hann mætti draga
fram lifið á honum. Stritvinnu gat
hann ekki stundað lengur, því að
mátturinn var að miklu leyti horf-
inn úr höndum hans. Eigi að síður
komst linnn ekki af með minni mat
en sex til átta átvögl af stærstu teg-
und.
Hann flakkaði um, ógæfusamur
og einmana. alls staðár óvelkominn
og hafði aldrei nóg i sig. Flestum
stóð ógn af honum. Kynbræður hans
kölluðu hann nú „friðsama jötun-
inn“, þvi að hann dró sig ævinlega
i hlé, ef einhver bauð honum í
bardaga.
HRYGGILEG ÆVILOK.
Yfirvöldin héldu áfram að veita
honum aðstoð, en ekki nógu ríflega
til þess, að maðurinn, sem át á við
sex, gæti lifað af því. Það kom nú
æ oftar fyrir, að hann hvarf brott
úr byggðum héruðum og hafðist við
úti á eyðimörkum sem allra lengst
• frá öðrum mönnum. Kom hann þá
aðeins vikulega fram úr frumskóg-
inum til að sækja matarskammt
sinn.
Vorið 1958 hvarf hann að fullu,
og héldu margir, að hann væri þá
dauður. En tiu mánuðum seinna
kom hann til að taka á móti matar-
skammti sínum. Hugði hann, að nú
lægi fyrir matur frá tíu mánaða
tímahili og biði sin. En þegar það
upplýstist, að hver vikuskammtur
var sendur brott að vikunni liðinni,
rak hinn „friðsami jötunn“ Nigeriu
upp öskur af reiði og vonbrigðum.
Svo livarf hann út til auðnanna að
nýju.
Nú fyrir skömmu leitaði trúboði
þorpsins á fund hans til að segja
honum þau gleðitiðindi, að vöru-
bifreið væri á leiðinni til hans með
vistir handa honum i heilan mánuð.
En joað var um seinan. Jötunninn
lá endilangur á moldargólfinu i kofa
sínum — og var látinn.
Krufning var gerð á líkama hans,
en á honum fundust engin sjúk-
dómseinkenni. Banameinið var
hreint og beint hungur.
Síðan var Daníel Onwbuta jarð-
settur. Iiista lians var 3,60 metra
löng og meir en metri á breidd. Við
gröf hans bað trúboðinn þess, að
maðurinn, sem aldrei hafði átt af
friði að segja hér í lifanda lifi, mætti
i dauðanum finna hinn eilifa frið.
VIKAN
29