Vikan - 01.12.1960, Blaðsíða 11

lokuðum augum. Þetta bros gerði
Stetten hræddan. Það var dauðþreytt,
‘en um leið glaðvakandi og bar vitni
’djúpri . geðshræringu. „Þvílík nótt,“
hugsaði hann, — „undursamleg nótt."
Skyndilega byrjaði Grúsinskaja að
hvísla á rússnesku. Stetten skildi
hana ekki, en hún var að segja hon-
um frá lífi sínu.
„E'kkert hefur hent mig, sem máli
skiptir," muldraði hún, „en nú byrjar
lífið. Það er sannleikur. Ég þekki
aðeins metnað og vinnu, •— aðeins
flýti og þreytu, — kulda í hjarta
mínu — og einmanaleika.
Bernska min var ömurleg, — ekk-
ert annað en dans, — ný skref ■— og
þreyta, — ekkert annað en æfinga-
salurinn í keisaralega skólanum,
stranga kennslukonan og ballettkenn-
arinn. Svo kom starfið — og svo
prinsinn, sem mér var skipað að iifa
með, þegar ég var seytján ára gömul.
* Barnið tóku þeir frá mér strax eftir
fæðinguna. Þá var ekkert eftir, að-
eins framinn, — dauði og kuldi í
hjarta mínu.
1 draumi, — já, í draumi hefur mig
grunað, hvernig lífið gæti verið. Nei,
ég hef i rauninni aldrei lifað. Svo
var hræðslan við að verða gömul,
þetta hræðilega erfiði við að halda
sér ungri, áreynslan við að vera fal-
leg og létt á fæti og betri dansmær
en allar hinar. Það verður alltaf
erfiðara og erfiðara að ná góðum ár-
angri og alltaf nauðsynlegra að gera
eitthvað í auglýsingaskyni. Og fyrstu
fellingarnar á hálsinum, — fyrstu
fíngerðu hrukkurnar undir augunum
— og allir þessir miskunnarlausu leik-
hússjónaukar.
En nú finn ég það, að ég er lif-
andi. Ég finn það vegna þess, hve
dauðinn var nálægur. En hvað lífið
er unaðslegt og um leið hræðilegt.
Þú verður að elska mig, ókunni mað-
ur. Þú átt að vera góður við mig.
Stattu ekki svona langt frá mér.“
„Hafið þér kvalir? — eða sótt-
hita?“ spurði maðurinn, þegar hún
þagnaði. „Nei, allt er svo yndislegt
núna.“ Stetten gekk nær, hún opnaði
augun og leit á hann, og hin djúpa
þrá í augum hennar dró hann til
hennar. Hann féll á hné hjá henni.
„Þú ert svo falleg," stundi hann
og tók um hönd hennar. „Hvað hefur
komið íyrir okkur? Finnur þú það
lika? Þú ert svo undur-dásamleg.“
„Segðu meira, haltu áfram,“ bað
Grúsinskaja.
„Þú heyrir mér til. Ég hef bjarg-
að þér frá hel, og nú á ég þig. Allur
heimurinn er sem nýr. Þú og ég, —•
við erurri alein í þessum heimi, —
enginn annar, — ekkert annað."
„Ekkert annað,“ hvíslaði konan.
„Og við, við viljum lifa.“ Eftir
nokkra stund slokknaði ljósið á
lampanum. Úti fyrir söng mylluhjól-
ið, og fiðrildin strukust mjúklega
við gluggann.
Tíu líkum hafði verið náð undan
rústunum.
Það, sem að öllum líkindum ýtti
þessum tveimur manneskjum hvorri
Framhald á bls. 35.